Rozdział 24.

*Zayn*
- Jesteś niemożliwy – szepnąłem, mocniej wtulając się w jego nagą klatkę piersiową. Nie mogłem powstrzymać się przed muśnięciem palcami tego umięśnionego brzucha.

- No wiem – zaśmiał się cicho pod nosem.  Podniosłem głowę znad  piersi Harry’ego , aby złożyć mokry pocałunek na jego ustach.

- I skromny – dodałem jeszcze od siebie.

Zaskoczył mnie tym, co się stało godzinę temu. To wszystko działo się tak szybko. Pamiętałem, jak zacząłem się z nim przedrzeźniać i nie ukrywam, że chodziło mi o to, żeby chłopak w końcu się ogarnął i chciał to zrobić, ale to nie zmienia faktu, że pamiętałem poprzednią noc. Pamiętałem, jak mnie zostawił dla niej. I teraz naprawdę nie wiem na kogo powinienem się burzyć. Na Harry’ego czy na siebie? Przecież to ja nalegałem na ich „związek”. Gdyby nie on, nie doszło by do ich stosunku, jak również do tego, że zostałem olany, bo ona pokłóciła się z matką i potrzebowała Styles’a. A on jej nie kocha… Prawda? Nie, nie może jej kochać. Mówił mi coś, coś w co chcę wierzyć z całego serca, ale jednak nadal się boję. Próbowałem o tym nie myśleć, ale nie potrafiłem. A dlaczego? Bo Louisa. Bo Louisa wciąż stała na naszej drodze i była jak taki odnawialny się chwast. Ja nie cierpię chwastów. Wolę, gdy mój ogród jest ładny, wypielony, bez zbędnych roślin. Ale cóż. Ciężko, gdy ta problemowa roślinka się rozrasta na hektarach mojego pola uczuć.
Jest niepokojem, który raz zasiany niweczy wszystkie plany i marzenia. Boję się, że ze mną będzie tak samo. Uschnę jak niepodlewana roślinka, karmiąca się życiodajną miłością.

- O czymś myślisz? – szepnął Styles prosto do mojego ucha.

- O chwastach.

- Co?

- Nieważne. Naprawdę się cieszę, że mamy to za sobą. Długo na to czekałem.

- A jak było? – zapytał z cwanym uśmiechem.

- Pomijając fakt, że to był mój pierwszy raz z chłopakiem, bolą mnie dolne partie ciała i boję się, że przez najbliższy tydzień nie usiądę, było rewelacyjnie – odpowiedziałem pewnie.

Jego szeroki uśmiech był chyba przytaknięciem. Powoli usiadłem  na wysokości jego pasa i zacząłem bawić się niesfornymi lokami, które jeszcze niedawno kleiły się do jego mokrego od potu czoła.

Było idealnie do czasu, aż ktoś śmiał zapukać do drzwi. Odwróciłem się w tamtą stronę i spojrzałem na uśmiechniętą Louisę.

- Widzę, że coś mnie ominęło – to był chyba taki żart z jej strony.

- Nie, nie ominęło. Wybacz, ale nie mamy obowiązku spowiadać się tobie z naszego życia prywatnego, tym bardziej z tak intymnych spraw. A teraz proszę, opuść ten pokój - odparłem, dając jej wyczuć, jak bardzo mnie denerwuje.
- Zayn! - oburzył się Harry. Spojrzałem na niego, zgromił mnie wzrokiem.
Wiedziałem, że zwróci mi uwagę. To było wręcz do przewidzenia, ponieważ to Louisa. Matka jego przyszłego dziecka. Brunetka, która od początku przypominała mu jego wielką miłość - Tomlinsona.
Dziewczyna ku mojego zadowoleniu wycofała się z pokoju, na co tylko uśmiechnąłem się do siebie.
- Przestań - powiedział spokojnie, schodząc z łóżka. Podniósł swoje rzeczy z podłogi i zaczął się ubierać. Poszedłem w jego ślady, już kilka chwil później zapinałem guziki od mojej koszuli.
- Ale o co ci chodzi?
- O to odzywanie się. Dlaczego jesteś tak cięty na nią? Nic ci nie zrobiła.
- Wystarczy, że jest w tym domu, obok ciebie, mówi i oddycha. Nie przepadam za nią, chyba mam takie prawo, co?
- Ale mówiłeś, że nie masz nic przeciwko niej, jak ja ci powiedziałem o ciąży. Rozumiem, że może jesteś zazdrosny, ale... - mówił z powagą, lecz nie pozwoliłem mu dokończyć.
- Ja zazdrosny? Do tego o nią? Daj spokój - machnąłem ręką.
- Jasne, widzę - przewrócił teatralnie oczami. - Proszę, miej do niej szacunek. Od dziś z nami zamieszka. Musisz to zaakceptować.
- Gdy się wprowadzaliśmy, nie wspominałeś o tym, że będę dzielił z nią mieszkanie. Ba! Nie mówiłeś, że będę musiał się dzielić tobą! - krzyknąłem najwyraźniej już podsycony zaistniałą sytuację. Nie mogłem pojąć, dlaczego on ją aż tak bardzo broni.
- Bo sam nie miałem o tym pojęcia! - również podniósł głos. - I zacznij być dla niej miły, nie proszę wcale o tak dużo!
Wymieniliśmy się jedynie spojrzeniami. Czułem jakiś zewnętrzny ból. To w jaki sposób on jej bronił, mnie bolało. Zazdrość mną zawładnęła. Zazdrość do której w tym momencie miałem jak największe prawo.
- Nienawidzę cię - syknąłem przez zęby i prędko wyszedłem z pokoju, po czym bez zwłoki udałem się do przedpokoju, gdzie jeszcze szybciej wsunąłem na nogi buty i czarną skórę.
Świadomość, że się z nim pokłóciłem przyszła już kilka chwil później. Czy było mi z tym lekko? Nie, jasne, że nie. Ale ja po prostu już nie wytrzymałem. Boję się, że go stracę. Boję się, że któregoś dnia on skończy naszą znajomość. Wpadłem po uszy i nie przeszkadza mi to, bo on się stara, bo jemu zależy, bo sam tego chcę.

*Harry*
Godzina. Kolejna. I następna. Mijały strasznie wolno. Martwiłem się. Na dworze powoli się ściemniało, a jego nadal nie było w domu. Leżałem na sofie w salonie, przykryty granatowym kocem i z kubkiem gorącej czekolady w ręku. Albo zimnej czekolady. Sączyłem ją już z dobrą godzinę. Jedną z wielu, które spędziłem na czekaniu i zamartwianiu się. Jedyne co mi towarzyszyło to muzyka, płynąca z dwóch głośników od wieży stereofonicznej. Nic więcej. Marzłem, mimo tego, że w mieszkaniu było ciepło. Brakowało mi jego ciepła, jego oddechu na mojej szyi, ust na policzku i zarostu, którym nieświadomie drapał moją skórę.
Czułem się winny w jakimś stopniu. Nie chciałem, aby on odebrał to w taki sposób. Mnie i Louisę nic nie łączy, naprawdę. No prócz dziecka, ale to teraz pominę. Jednak i tak uważałem, że on trochę dramatyzuje.
Klucz w drzwiach się przekręcił, usłyszałem, jak klamka opada. Bez zwłoki, czym prędzej poderwałem się z kanapy i opatulony ciepłym kocem wyszedłem na korytarz. Zayn właśnie ściągał buty. Gdy już rozebrał się z odziania wierzchniego, spytałem spokojnie:
- Gdzie byłeś?
W tym momencie podniósł na mnie swój lekko pijany wzrok. Uśmiechnął się cynicznie. Minęła sekunda i kolejna, a on wciąż milczał. Nim odpowiedział, ruszył wolnym krokiem przed siebie. Złapałem za jego nadgarstek w ostatniej sekundzie.
- Nie przywitasz się ze swoim chłopakiem? - zapytałem, nachylając się do jego twarzy odrobinę.
- Czyżby pani ciężarnej popsuł się humor? Nagle przypomniałeś sobie, że jestem twoim chłopakiem? Jakoś nie myślałeś o tym, latając za nią z wywalonym językiem - powiedział niemal przez zaciśnięte zęby.
- Zayn, proszę, nie kłóćmy się - szepnąłem.
- Staram się, ale... ugh! Jesteś okropny! Denerwujesz mnie już - odparł niby z żalem, ale spokojnym tonem.
Zmniejszyłem naszą odległość do minimum i niepewnie musnąłem jego wargi swoimi. Przymknął powieki i delikatnie zadrżał, czułem to w zetknięciu z jego ciałem. - Nienawidzę cię - sapnął w moje usta, a w odpowiedzi ja przywarłem do jego rozchylonych ust. Nie oderwał się, nie opieprzył. Tylko stał tak i trochę mozolnie oddawał pocałunek. Kilka chwil później, odsunął się ode mnie, zaczerpując powietrza.
- Przepraszam - powiedziałem cicho.
- Daj spokój - machnął lekceważąco ręką. - Wiem, że i tak ci jej nie zastąpię.
- Ale ja tego od ciebie nie wymagam. Zayn, skończ z tym. Nic do niej nie czułem, nie czuję i nie będę czuć - wyrzuciłem z siebie na jednych wydechu. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu, a słysząc z salonu "Cry to me", delikatnie pociągnąłem go za nadgarstek w tamtą stronę i od razu objąłem, aby dać w ten sposób zaproszenie do wspólnego tańca.
- Nie umiem tańczyć, zostaw mnie - poprosił, ale praktycznie wcale nie próbował się wyrwać.
- Umiesz, zatańcz ze mną, proszę - szepnąłem wprost do jego ucha.
Pierwsze sekundy mijały w lekkim spięciu między nami, ale z każdą kolejną on rozluźniał się coraz bardziej, aż w końcu pewnie poruszał się razem ze mną w takt piosenki. Przylgnąłem do jego ciała, tak aby czuć go przy sobie. Delikatnym pocałunkiem naznaczyłem jego szyję, a potem linię szczęki. Gdy doszedłem do policzka, zatrzymałem się na nim dłużej. Ustami wodziłem po gładkiej fakturze jego skóry, uwielbiałem to robić. Powoli wtargnąłem na teren jego nieco spierzchniętych warg, nie spieszyłem się z namiętnością. Wolałem, aby to on dał mi jakiś znak i długo też nie musiałem na niego czekać. Zayn oddał pocałunek, a jego język splątał się w ciągu kilku chwil z moim.
Piosenka się skończyła, a my nadal staliśmy na środku salonu splątani w uścisku własnych ciał.
- Nie pozbędziesz się mnie tak szybko - zaśmiałem się cichutko pod nosem - Nienawidzisz mnie?
- Uhm - mamrotał, ciaśniej się wtulając we mnie - Tak bardzo, że ostatnie kilka godzin spędziłem na myśleniu, jak bardzo cię nienawidzę.
Wiedziałem, że nie mówił poważnie. Wyczułem ten lekki śmiech w jego głosie.
- Ale proszę, następnym razem daj jakiś znak życia, martwiłem się.
- Wiesz, raczej jak ktoś się obraża to nie daje o sobie znaku życia, szczególnie nie osobie, której w danym momencie nienawidzi.
- Ekspert się znalazł - mruknąłem pod nosem. - Mój ekspert.
- Twój?
- Mój.

*Zayn*
Jego usta dotknęły moich, a dłonie mocno zacisnęły się na mych biodrach. Napierał na mnie tak mocno, że poczułem, jak kant blatu kuchennego wbija się w mój tył, ale nie przeszkadzało mi to. Mieliśmy chwilę dla siebie, więc dlaczego nie skorzystać? Harry przeniósł wargi na moją szyję i został tam dłużej niż na wcześniejszym miejscu. Usłyszałem tylko ciche mlaśnięcie. Tak, chłopak zrobił mi malinkę. Dawno już tego nie robił, więc nie ukrywam, że mi to schlebiło.
- Jestem! - zawołała Louisa zaraz po wejściu do mieszkania. - Mam świeże pieczywo, no i coś do was.
Weszła do kuchni pewnym krokiem i wręczyła nam białą kopertę. Spojrzeliśmy po sobie zdziwieni. Nikt nie spodziewał się żadnego listu ani czegoś takiego.
- Dziwny - Styles obracał go w rękach - Nie ma dresu, tylko nasze nazwiska - powiedział pod nosem.
Racja, to było co najmniej dziwnie. Harry otworzył go pośpieszenie i wyjął ze środka złożoną kartkę formatu    a4 z tekstem stworzonym z wyklejanych liter. Przełknąłem ślinę i spojrzałem na to ponownie, aby przeczytać.
"Kiedy ujawnicie się światu?" - jedno proste pytanie, a ja myślałem, że zaraz zejdę na zawał.
- Dobry żart - mruknąłem pod nosem i już chciałem opuścić to pomieszczenie, gdy głos Hazzy mnie zatrzymał.
- Zayn, to chyba nie jest jakiś głupi żart - powiedział cicho, jakby sam się w tym momencie czegoś wystraszył. Wróciłem do niego i oniemiałem. Trzymał w rękach nasze zdjęcia. Zdjęcia z wczoraj. Ja i Harry. W salonie. Przytuleni do siebie. Całujący się.
- Co jest? - zapytała Louisa, w momencie stając obok mnie. Jej mina wcale nie różniła się od naszych. Chyba również doznała lekkiego szoku.
Miałem ochotę się roześmiać. Co tu się, kurwa, dzieje?!
___
Przepraszam za błędy, nie mam czasu, żeby je do końca ogarnąć. Przepraszam, że tak długo. Przepraszam, że ten rozdział nie jest również powalający. Miałam dla Was krótki filmik, ale blogspot go zjebał., -.-

Dziś prawdopodobnie zrobię twitcama około godziny 18. Chcesz, aby się odbył? Napisz w komentarzu. Jak  go zrobię, podam link na samej górze. Zapraszam również tutaj: http://character-ask-yimb.tumblr.com/ Możecie zadawać pytania postaciom z tego opowiadania.