NOWOŚĆ! Zadawaj pytania postaciom z tego opowiadania na character-ask-yimb.tumblr.com w zakładce "message"!
Dom Skoczka: reason-to-be-suicidal.tumblr.com
Hej, Monsterki! Dużo osób w komentarzach pytało (albo prosiło) o nowe opowiadanie. Zainteresowanych kieruję na giovimonster.tumblr.com, a później do zakładki "TWÓRCZOŚĆ". Zaczęłam pisać nową historię o Larrym oraz takie dodatkowe, w którym pojawi się para hetero (nie zdradzę kto z kim) oraz Niam. Zapraszam! xoxo

piątek, 30 listopada 2012

Rozdział 25.

*Louis*
Szczupła brunetka ścisnęła moją dłoń w pewnej chwili w czasie spaceru po centrum handlowym Harlequin Watford. Rozejrzałem się wokół. Kilku paparazzi dało się zauważyć, dokładnie ci sami, odkąd wyszliśmy z samochodu. Skąd oni wiedzieli, że ja i Eleanor tu będziemy? Nie, dobra, chyba sam nie chcę wiedzieć.
- Louis, co myślisz o tej? - dziewczyna pociągnęła mnie do siebie i wskazała palcem na półeczkę znajdującą się na wystawie tuż za szybą. Na niej znajdowała się bransoletka z białego złota zdobiona brylantami i szmaragdami. Ładna, ale na mnie robiła wrażenie. Chyba wiadomo dlaczego.
- Tak, tak, śliczna - odpowiedziałem półtonem, co raczej brzmiało jak pomrukiwanie.
Wspięła się na palce i oparła dłonie na moim ramieniu. Jej twarz znalazła się bardzo blisko mojej i już myślałem, że dziewczyna będzie chciała mnie pocałować, gdy nagle skierowała usta do mojego ucha i szepnęła:
- Louis, możemy ją zobaczyć?
Przytaknąłem, nie mówiąc nic, a zaraz już byłem wręcz ciągnięty przez nią do tego salonu jubilerskiego. Przywitaliśmy się z kobietą stojącą za ladą. Eleanor od razu ją zagadnęła i w momencie dostała to, czego chciała. Chwilę później bransoletka, którą podziwiała przez szklaną ścianę, już znajdowała się na jej nadgarstku. Promienny uśmiech zdobił jej twarz, kiedy spojrzała w moją stronę, czekając na jakieś słowo.
- I jak ci się podoba?
- Już mówiłem, śliczna.
W odpowiedzi przewróciła oczami, po czym jeszcze raz zerknęła na mnie.
- Proszę ją zapakować - zwróciłem się do kobiety, stojącej obok El. Blondynka niemal w podskokach zrobiła to, o co ją poprosiłem.
Eleanor ponownie ujęła moją dłoń, a ekspedientka podała mi cenę. Zachłysnąłbym się chyba własną ślinę, gdyby nie fakt, że jesteśmy w miejscu publicznym. Prawie cztery tysiące funtów za taką zwykłą błyskotkę.
Wyciągnąłem portfel, aby zaraz podać kobiecie moją kartę.
~ ~ ~
Otworzyłem drzwi frontowe i puściłem przodem Eleanor. Gdy już minąłem próg, przymknąłem je z powrotem. Zima tego roku była naprawdę mroźna, co niebywale dziwiło. Zazwyczaj było chłodno, ale nigdy nie na tyle, abym musiał owijać się ciepłym, wełnianym szalikiem z dziesięć razy. A i tak moje uszy oraz nos zostały pokryte czerwienią. 
Cisza. Odkąd zakochani się wyprowadzili w naszym domu było inaczej. Nikt już nie siedział w salonie, nikt nie spędzał czasu poza swoim pokojem. Znaczy się, Niall i Liam nadal spędzali razem czas albo gdzieś wychodzili. Ale ja byłem traktowany jak powietrze. Nie odzywali się do mnie, a kiedy o coś pytałem, dostawałem jedynie zdawkowe odpowiedzi. To było chore. Nic im przecież nie zrobiłem, a byłem traktowany jak intruz. 
Kilka minut później, Eleanor pociągnęła mnie w stronę salonu. Kiedy tylko usiadłem na sofie, ona spoczęła na moim kolanach, mocno obejmując mój kark.
- Właściwie to dlaczego Zayn i Harry się wyprowadzili? - zagadnęła ni stąd, ni zowąd. 
- Twierdzą, że chcą mieszkać gdzieś w centrum - odparłem, kłamiąc jak z nut. Nie mogłem jej przecież powiedzieć prawdy, wspomnieć, że są w związku.
- Ach, skoro tak - wzruszyła ramionami, a wargi przycisnęła do kącika moich ust - Wiesz, Louis, dawno się nie kochaliśmy.
- Nie musimy robić tego codziennie - mruknąłem pod nosem, przewracając oczami.
- Ale ostatnio robiliśmy to ponad dwa tygodnie temu. Poza tym, od kilku dni jesteś jakiś spięty - ciągnęła dalej. Wargi sunęły wzdłuż linii mojej szczęki, aż spoczęły na szyi, aby później jeszcze raz przemierzyć tą wędrówkę i zatopić się w moich ustach.
- Wydaje ci się.
- Nie, naprawdę taki jesteś. Zamyślony, poddenerwowany, prawie nic nie mówisz.
Po co ona tyle o tym gada? Tak, wiem, że od jakiegoś czasu zachowuję się dziwnie i po prostu nie potrafię inaczej. Dziewczyna w tym momencie wsunęła obie dłonie pod moją koszulkę, a ja aż się wzdrygnąłem na jej dotyk.
- Zostaw - poprosiłem, choć może raczej rozkazałem.
- Dlaczego? - nie przestawała, dalej pieściła moje ciało.
- Nie mam na to ochoty.
Gwałtownie wstała ze mnie i wyprostowała swoją sukienkę. Oburzona usiadła na niskim stoliku przede mną i założyła nogę na nogę.
- Co z tobą jest nie tak?
- Ze mną jest wszystko tak - odpowiedziałem całkiem pewny siebie.
Eleanor wbiła swoje spojrzenie, które wręcz przeszywało mnie na wskroś. Uśmiechnąłem się lekko, chcąc zbić ją z pantałyku, ale mimo to, ona nadal nie zmieniła wyrazu twarzy, a ja wiedziałem, że właśnie chyba zaraz zacznie się rozmowa, którą mam w głowie od kilku dni.
- Masz kogoś - skwitowała, delikatnie przechylając głowę w bok, aby tylko nie patrzeć mi w oczy.
- Nie, nie mam nikogo.
- To dlaczego nie chcesz, żeby między nami do czegoś doszło? Boże, nawet cię dotknąć nie mogę, bo tobie to się nie podoba. Odtrącasz mnie, nie chcesz przytulać, tym bardziej całować. Louis, o co chodzi?
- El... Dajmy sobie chwilę przerwy - te słowa wyszły z moich ust na jednym wydechu, szeptem.
- Powtórz, bo chyba się przesłyszałam - zadrwiła, nerwowo się śmiejąc. - Ty ze mną zrywasz?
- Nie.
- To co?! - krzyknęła. Gestykulacja dłońmi jeszcze bardziej potęgowała jej złość.
- Proszę jedynie o chwilę  przerwy - wytłumaczyłem spokojnym tonem.
Brunetka poderwała się z miejsca i prędko ruszyła w stronę korytarza. Wściekła się i nawet tego nie ukrywała. Po prostu zaczęła się szybko ubierać. Ja wciąż siedziałem na kanapie i kątem oka spoglądałem w jej stronę. Zasunęła szary płaszczyk pod samą szyję, zarzuciła na szyję szalik w kolorze pudrowego różu i zrobiła dwa kroku w moją stronę.
- Frajer - syknęła, patrząc mi w oczy i z gracją odwróciła się na pięcie.
Szczerze myślałem, że się potknie. Tak zazwyczaj jest, gdy ktoś robi coś w pośpiechu czy złości, ale ona nie  ufundowała mi takiego widoku. Czym prędzej, wyszła z naszego mieszkania, pozostawiając po sobie jedynie głośny trzask drzwi.
Westchnąłem, chowając twarz w dłoniach. Naprawdę moje zachowanie od kilku dni zaczynało powoli mnie przerażać. Głos w środku często się odzywał, prawił kazania i namawiał do rozmowy ze Styles'em oraz Zayn'em. Ale ja szybko starałem się o nich zapominać. Ja nie mam wyrzutów sumienia, nie mogę ich mieć.
Choć... przecież jeszcze przed dwoma rokami jego głos, uśmiech i spojrzenie było dla mnie niczym heroina. Jednak to było dawno, a ja nie jestem już szczeniakiem. To, że kiedyś byłem nim zauroczony, teraz nie miało już sensu.

*Harry*
- Na pewno nie jechać z tobą? - zapytałem, kiedy Zayn miał już wychodzić z mieszkania. Odwrócił się w moją stronę i złożył na mych ustach krotki, delikatny pocałunek.
- Nie, dam sobie radę. Jadę tylko kupić firanki, to serio nie wymaga aż takich zdolności.
- Jak wolisz - wzruszyłem ramionami,  a potem wróciłem do salonu, usłyszawszy szczęk zamykanych drzwi.
Rozsiadłem się wygodnie na kanapie i ponowiłem oglądanie telewizji. Louisa zaraz dołączyła do mnie, siadając tuż obok.
Rano Zayn porozmawiał z nią i byłem naprawdę z chłopaka dumny. Przeprosił za swoje zachowanie poprzedniego dnia, obiecał, że nie będzie się już sapał. Świadomość, że robi to praktycznie wyłącznie dla mnie, jakoś umilała mi tę myśl. Wiedziałem, że mieszkanie  trójkę nie będzie za łatwe. Poza tym, media nadal twierdzą, że ja i ona jesteśmy parą. A dziwnie by wyglądało, gdybyśmy mieszkali razem, a nie oszukujmy się, szybko by to zostało zdemaskowane, ale jednak nie bylibyśmy parą. Tak więc nie mogę zakończyć tego związku. Usłyszałem dzwonek do drzwi, już poderwałem się z kanapy, aby otworzyć, jednak Louisa mnie wyprzedziła.
- Eleanor, co ty tu robisz? - doszedł mnie głos Louisy, w którym wyraźnie wyczułem zdziwienie.
Chwila... co? Z wrażenia, aż sam musiałem przejść się na korytarz. I jestem pewien, że moje oczy rozszerzyły się bardzo mocno, gdy w drzwiach zobaczyłem brunetkę. Wyglądała na trochę poddenerwowaną, ale w jej przekrwionych oczach dostrzegłem ból.
Naprawdę byłem w szoku, że tutaj przyszła. No i po co? Przecież my już dawno się nie przyjaźnimy. Kiedyś, owszem, byliśmy bardzo dobrymi przyjaciółmi, ale potem, gdy ona i Louis zaczęli się ze sobą spotykać, najzwyczajniej w świecie przestała mieć dla mnie czas.
- Ja do Harry'ego - pociągnęła nosem, po czym widząc mnie na korytarzu, zagadnęła: - Możemy porozmawiać?
I co miałem zrobić? Mimo, że od jakiegoś czasu była mi obojętna, a momentami jej nienawidziłem, przytaknąłem. Nie potrafiłem odesłać jej gdzieś, skąd przyszła. Gestem ręki zaprosiłem ją do salonu, sam idąc tuż za brunetką. Usiadła na sofie, więc żeby mieć na nią lepszy wgląd, zająłem miejsce tuż na przeciwko, w fotelu. Spojrzawszy na jej spowitą smutkiem twarz, nie wiedziałem, co powiedzieć. Głupio było mi się zapytać o cokolwiek.
- Louis kogoś ma? - zapytała cichym tonem, nawet na mnie nie spoglądając. Wzrok wbiła w swoje palce, które strasznie się plątały ze sobą w tym momencie.
- Wiesz, ciebie... - odparłem trochę niepewnie. Naprawdę nie miałem ochoty na rozmowę o nim.
- Harry, to nie jest śmieszne. Pytam się poważnie.Ty go znasz najlepiej, więc proszę, powiedz mi, czy prócz mnie z kimś się spotyka.
- Eleanor, masz chyba jakieś stare informacje - mruknąłem pod nosem - Nie mówił ci, że między nami doszło do sprzeczki? Takiej dosyć poważniej sprzeczki?
- Nie, nic nie wspominał - odparła, jakby jeszcze przez chwilę nad czymś myślała.
- Zresztą, nieważne. W każdym bądź razie nie sądzę, aby on się z kimś spotykał. W ogóle skąd u ciebie takie przypuszczenie?
- Od kilku dni jest jakiś dziwny. Nie mogę go przytulić, nie mogę go pocałować, nic nie mogę, bo się wzdryga, odpycha, mówi, że nie ma humoru. A dziś poprosił o chwilę przerwy. On na pewno nikogo nie ma?
- Nie rozmawiałem z nim w sumie od paru dni, ale uwierz mi, on nikogo nie ma.
Przytaknęła delikatnie głową.
- To o co chodzi? - szepnęła, chowając twarz w dłonie. Cichutko zaszlochała, a we mnie coś pękło.
Nie miałem pojęcia, o co chodzi, dlaczego on jej tak powiedział, jednak to był trochę mocny cios. Widząc ją w coraz gorszym stanie, bez namysłu podszedłem do Eleanor i usiadłem obok. Mocno objąłem ją ramionami, zacząłem głaskać po plecach. Powoli się uspokajała, ale naprawdę bardzo powoli.
Siedzieliśmy tak kilka minut, w ciszy, w której słychać było jedynie jej szybki oddech i pociąganie nosem.
- Ja go naprawdę kocham - załkała.
- Wiem, wierzę ci. On może ma jakąś chandrę, nie wiem, ale jestem pewien, że nie umawia się z nikim za twoimi plecami - szepnąłem w jej włosy.
Mocno wtuliła się we mnie. Poczułem, jak jej palce zaciskają się na materiale okrywającym moje plecy. W tym momencie była krucha i bezbronna, zupełnie jak lalka ze szklanymi oczami, otoczonymi rzęsami z plastiku i sztucznymi łzami, które tliły się w ich kącikach.
Z mojej kieszeni doszedł dzwonek telefonu. Przeprosiłem dziewczynę i odebrałem.
- Tak?
- Będę u was za jakieś piętnaście minut - doszedł mnie w słuchawce głos Paula.
- Och, okey. Co znowu przeskrobaliśmy? - westchnąłem głośno.
- Nic, ale musimy porozmawiać o twojej dziewczynie - odparł krótko i dosłownie ułamek sekundy później się rozłączył. Ach, no tak, ja przecież mam dziewczynę.

*Zayn*
Wkroczyłem do mieszkania pewnym krokiem, uśmiechając się od ucha do ucha. Dzisiejsza niespodzianka przy śniadaniu wcale nie była zabawna, wręcz przeciwnie. Wściekłem się przez to naprawdę poważnie i miałem wrażenie, że ktoś obserwuje każdy mój ruch i gest. I może rzeczywiście tak było, więc nie mogłem zwlekać. Kupno firanek wydawało mi się najlepszym rozwiązaniem. Cóż, moglibyśmy iść jeszcze na policję czy do jakiegoś detektywa, ale co mu powiemy: "Jakiś idiota grozi, że wyda nasz związek, pomoże nam pan go złapać"? Nie, to wydawałoby się co najmniej śmieszne.
- Witaj, Zayn.
Po usłyszeniu niskiego głosu, oderwałem się od rozwiązywania butów i spojrzałem w górę. Paul stał nade mną i bacznie się mi przyglądał. Ciekawość z jakiej to okazji, mężczyzna postanowił złożyć nam wizytę, zżerała mnie od środka.
- Okey, coś znowu źle zrobiliśmy? - zapytałem od razu, wstając do pionu.
Mężczyzna roześmiał się serdecznie i jedynie pożegnał, nie odpowiadając na moje pytanie. Zniknął za drzwiami.
- Raczy mi ktoś powiedzieć, dlaczego on tu przyszedł?! - krzyknąłem w głąb mieszkania, bo spodziewałem się... sam nie wiem czego, ale na pewno nie czegoś pozytywnego.
Prędko zrzuciłem z siebie kurtkę, aby zaraz odwiesić ją na wieszak. Od razu wszedłem do salonu, gdzie Louisa i Harry siedzieli na sofie.
- Chodź do mnie - powiedział chłopak, wyciągając ręce w moją stronę.
Co z tego, że na jego twarzy widniał uśmiech, ja i tak miałem złe przeczucia. Jednak bez sprzeciwu, zająłem miejsce obok niego, w jednej chwili przylegając do bruneta całym ciałem. Jego palce w momencie splątały się z moimi. Lekko ja zacisnął, jakby się denerwował. Serce zaczęło bić coraz szybciej. Zaczynałem się powoli bać tego, co najprawdopodobniej zaraz usłyszę.
- Paul chce, abym ja z Louisą nadal był w związku, to by była dla nas dobra przykrywka - oznajmił mi na jednym wydechu.
- Żart? - wykrztusiłem z siebie, ale gdy oni nie zaczęli się śmiać, dodałem: - Nie no, okey. Rozumiem.
Skłamałem. Oczywiście, że nie mogłem tego pojąć. Wiem, nie możemy się ujawnić, ale to oszukiwanie wcale nie będzie lepszym rozwiązaniem. Fani ją polubili i cieszy mnie to, jednak nie zmienia faktu, że nie za bardzo uśmiechało mi się patrzeć, jak oni muszą grać przed fleszami.
- Idę coś zjeść - oznajmiłem i już chciałem wstać, ale Harry skutecznie mi to uniemożliwił, łapiąc za mój nadgarstek i ciągnąc ku sobie.
- Lodówka jest pusta. Idziemy na zakupy, idziesz z nami? - spojrzał na mnie pytająco.
- Mogę się przejść - odpowiedziałem.
Wstaliśmy z kanapy i ruszyliśmy w stronę korytarza, by się ubrać coś na wyjście. Kilka minut później zjeżdżaliśmy windą na sam dół. Przysunąłem się do Harry'ego i delikatnie obróciłem w swoją stronę, chwyciwszy jego podbródek. Uśmiechnął się promiennie, a ja nie czekając dłużej, złączyłem nasze wargi w krótkim pocałunku, póki jeszcze miałem okazję. Chłopak oddał go prędko. Niestety zabawa szybko się skończyła, ponieważ musieliśmy już wychodzić.
Wyszliśmy z budynku prosto na ruchliwą ulicę. Kątem oka zerknąłem w stronę dwójki osób idących obok mnie. Wiedziałem, że będzie musiało do tego dojść, lecz nie przypuszczałem, że coś w środku mnie zakuje na widok Harry'ego trzymającego dłoń Louisy. Wychwycił moje spojrzenie, usta ułożyły się w taki sposób, jakby niemo chciał wyszeptać "Przepraszam". Albo może się przewidziałem?
Drogę do sklepu przebyliśmy, śmiejąc się i rozmawiając o jakiś mało ważnych rzeczach. Harry z początku chciał iść do jakiś osiedlowych delikatesów, ale w ostateczności poszliśmy do Sainsbury's.
Przemierzaliśmy kolejne alejki w trochę wolnym tempie. Ja byłem o kilka kroków do przodu i zabierałem z półek te produkty, które Louisa wyczytała z listy. Zerknąłem za siebie, bo nagle śmiechy za mną ucichły. Od razu pożałowałem tego ruchu. Stali przed nabiałem, obejmując siebie nawzajem. Harry delikatnie ucałował jej wargi. Widziałem jej lekkie zdezorientowanie, ale w momencie oprzytomniała i położyła dłoń na jego policzek, co chyba go zachęciło, bo to zbliżenie stało się bardziej namiętne, niż bym się spodziewał.
Oderwali się od siebie po kilku chwilach i ruszyli w moją stronę. Ja nawet nie miałem zamiaru spojrzeć im w oczy. Uciekałem od ich spojrzeń, gdzie tylko mogłem. Wziąłem głęboki oddech i chwilę później już kontynuowałem zakupy, idąc dalej.
~ ~ ~
Mieliśmy wchodzić do budynku z zakupami, gdy w ostatniej chwili spostrzegłem, że z krzynki wystaje biała koperta. Serce mi załomotało w momencie. Kolejny raz w ciągu dnia? Lekka przesada. Pospiesznie zabrałem go, ale odczytać chciałem dopiero w domu. Harry i Louisa... nawet nie wiem, czy zauważyli, że cokolwiek wziąłem. Byli po prostu zapatrzeni w siebie, co irytowało mnie jeszcze bardziej. 
Kilka minut później, od razu po wejściu do mieszkania, odstawiłem torby z zakupami na kuchenny blat, a sam zacząłem otwierać kopertę.
- Kolejny list? - spytał Harry, stając tuż za mną. Czułem jego gorący oddech owiewający moją szyję.
Przytaknąłem w milczeniu, rzucając gdzieś w bok kopertę. Rozłożyłem kartkę, aby zacząć czytać te kilka zdań.
"Firanki? Sprytnie. Nie widzę Was, ale wciąż obserwuję. Wiem, o każdym Waszym ruchu. Słyszę każdy krok. Wsłuchuję się w oddechy. Żyję Waszym życiem. Życiem oszustów całego świata. Kłamiecie na każdym kroku. A co na to Wasze sumienie?"
Zgniotłem list i cisnąłem kulką papieru przed siebie. Zdenerwowałem się nie na żarty. To chore! Nie myśląc długo, popędziłem do sypialni, gdzie od razu rzuciłem się na łóżku. Jakaś gra? Zabawna. Bardzo. To zaczynało się robić przerażające, choć to dopiero druga taka wiadomość. Zaczynałem powoli obawiać się kolejnych. Gdzieś w duchu, prosiłem, aby już ich nie było. Czy ja jestem uczestnikiem jakiegoś pieprzonego "Big brother'a"?!
Odetchnąłem raz. Potem drugi i trzeci. Uspokajałem się. Z zewnątrz. W środku cały dygotałem. Za dużo obrazów miałem w głowie. Za dużo myśli. Za dużo wszystkiego. 
Drzwi leciutko zaskrzypiały, a zza nich wychylił się Harry. Wszedł wolnym krokiem i usiadł obok mnie na łóżku.
- Nie przejmuj się tym, proszę. Ktoś myśli, że uda mu się nas zastraszyć. Nie warto o tym myśleć. Nie uda mu się, jasne? - powiedział cicho, kreśląc kółeczka na moim ramieniu. 
Najchętniej krzyknąłbym mu w twarz, bo tak naprawdę nie chodziło tylko o te kilka nakreślonych zdań. Bolało mnie to, co widziałem w ciągu ostatniej godziny. Bolał mnie widok ich trzymających się za rękę. Bolał mnie każdy pocałunek, który on raczył składać na jej lekko spierzchniętych wargach. Bolał mnie fakt, że przy niej wygląda na szczęśliwego. 
Gdzieś po drodze zboczyłem z trasu, gubiąc wątek. I nie wziąłem ze sobą mapy, która pomogłaby mi przejść przez dalszą część tej wycieczki przez życie. 
___
Hello! Wiecie co Wam powiem? Powoli zbliżamy się do końca tego opowiadania, co mnie trochę smuci, ponieważ trochę z nim zżyłam od marca. Jestem pod ogromnym wrażeniem, że dziś licznik obserwatorów wybił równe DZIEWIĘĆDZIESIĄT. Szczerze? Jestem w wielkim szoku. Nigdy bym się tego nie spodziewała. Oh God, jaka to ładna liczba. Czuję się też winna, że ostatnio rozdziały pojawiają się bardzo rzadko i jest mi naprawdę, naprawdę przykroi. Jednak nie wszystko jest zależne ode mnie, to też brak czasu, gdy mam chęci i brak chęci, gdy mam czas. Wiem, słaba wymówka. Teraz jednak postaram się sprężyć swoje 4 litery i dodawać częściej.
Ogłoszenia parafialne: 
- zachęcam do zadawania pytań postaciom (wszystkim, tym głównym i tym mniej głównym, i tym niegłównym) na character-ask-yimb.tumblr.com
- one-shot, którego zapowiedź już od wakacji jest na moim tumblr, zostanie napisany jednak w formie opowiadania, szczegóły: TUTAJ
- ukazała się również zapowiedź do innego opowiadania, oczywiście z One Direction, ale nie tylko, bo do głównych bohaterów dołączy Manu Gavassi (wiem, nikt z Was jej nie zna), szczegóły: TUTAJ
- mogę się Wam pochwalić, że w ciągu tygodnia schudłam prawie 5 kg, co mnie niebywale cieszy
- wszelkie pytania do mnie proszę kierować na mojego tumblra (giovimonster.tumblr.com) bądź na aska, dziękuję z góry
Dziękuję, że ze mną wciąż jesteście. Kocham Was! 
+ standardowo przepraszam za błędy, na pewno coś przeoczyłam

21 komentarzy:

  1. Kurde... To jak pretty little liers ;p boję się o nich ale chce żeby to rozhlosili jednak światu ... Jakby tak bylo w realu to bym się ucieszyła :)

    I jak schudlas te 5 kilo ??? *-* Ja ciagle probuie ale cos nie wychodzi xd proszę ! Daj swój sposób
    I kocham tego bloga . Ns pewno bede czytsc następnego ;*

    OdpowiedzUsuń
  2. Zgadzam się z moim przedmówcą. Te listy przypominają mi PLL i wnoszą do opowiadania aurę tajemniczości.
    Czekam na next i pozdrawiam.

    http://nowy-scenariusz-zycia.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  3. Ten komentarz został usunięty przez autora.

    OdpowiedzUsuń
  4. Ooch. jezu jak pomyślę, że ja sobie spokojnie spałam, a mi tu czekał taki świetny rozdział to wow, co jest ze mną nie tak.
    Ale tak jak obiecałam, dziś się rozpiszę.
    Więc po pierwsze Louis. Zdenerwował mnie niezmiernie swoim zachowaniem. Jak on w ogóle tak może? Najpierw kocha Harry'ego, potem nie chce z nim być, jest szczęśliwy z Eleanor, a potem znów go kocha, przynajmniej tak to według mnie wygląda, tylko sam się przed tym broni. Z tym kolesiem jest coś nie tak, jak można nie chcieć Harry'ego? Jezu, on chyba nie wie jak bardzo wspaniałą osobę ma na wyciągnięcie ręki i sam z niej zrezygnował. No, ale może zacznie się starać czy coś... I wreszcie będzie mój Larry... Choć z drugiej strony Zayn jest niezwykły i pokochałam tego Zarry'ego i nie wyobrażam sobie, żeby Harry miał zostawić Malika dla Louis'ego. To by go zniszczyło, zabiło dosłownie. Ale cóż... może wydarzy się coś zupełnie innego? If u know what i mean. I know, that you know what I'm talking about. :D
    Po drugie Zayn. Jej, nigdy nie pomyślałabym, że Zayn taki delikatny i kruchy. Jest naprawdę niezwykły i inny... Nie gra tu żadnego badboy, jest po prostu.... przeuroczy. Harry ma szczęście, że ma kogoś takiego obok, bo on nigdy go nie zrani. Na pewno, nie byłby w stanie. I szczerze go rozumiem, mnie również bolałaby oglądanie ukochanej osoby z kimś innym. Szczególnie, jeśli Harry wygląda na szczęśliwego u boku Louisy.
    Po trzecie Harry. Na jego miejscu miałabym wszystko w dupie i po protu ujawniła się z Zaynem. Przecież to nic złego, ci którzy powinni, na pewno by to zrozumieli. To zdecydowanie lepsze niż ranienie Zayna. On chyba nie wie, jak bardzo go to boli. Wiem, że dla Harry'ego to też trudny, ale... Mimo to. Nie podoba mi się akcja z Louisą, wgl już jej nie lubie XD
    Po czwarte te listy. Jezu, naprawdę ciekawi mnie kto je wysyła. Firanki? On mimo firanek wszystko wie? Może to jakiś sąsiad/sąsiadka? Jezu... A może ta suka? Mam na myśli Louisę, bo kurczę, nic mnie już nie zdziwi... No może pare rzeczy, ale to nie. Ona wydaje się jakby od samego początku chciała ich zniszczyć od środka. No ale nie będę wyciągać pochopnych wniosków. Poczekamy, zobaczymy.
    Na razie stwierdzam, że rozdział genialny i piękny. I czekam co będzie dalej! :D
    ~Love u.!

    OdpowiedzUsuń
  5. Czytając początek naprawdę się zdziwiłam, bo szczerze mówiąc, zapomniałam już o Tommo (wstyd jak nic), ale dawno z nim nic nie było i to dlatego. Wyrzuty sumienia? Oj Lou, masz powody, żeby je mieć. Ale nie wpierdalaj się znowu do spokojnego życia Zayn'a i Harry'ego, bo Cię rozszarpię :P.
    I szkoda mi Eleanor (nie sądziłam, że kiedykolwiek to napiszę), Louis tak po prostu przestał zwracać na nią uwagę... Nie fajnie.
    Później Paul z jego prośbą, teraz to szkoda mi Zayn'a, a przez te zakupy to już wgl. Rozumiem udawanie, udawaniem, ale Malik się przejmuje i zresztą też bym to robiła, bo Harry się bardzo, bardzo wczuwa..
    No i na koniec ten list, znowu -,-. Nie wiem co to za debil to robi, ale mnie denerwuje ;x. Oby z tego nie wynikło nic gorszego ;/.
    Czekam na kolejny xo.

    OdpowiedzUsuń
  6. Kocham, kocham!
    Ale za to mi smutno, że zbliżasz się do końca ;c
    Kurde już któryś blog, który czytam albo się skończył albo się kończy. Dobijacie mnie! Tak się zżywam z blogami, a tu takie coś, no ale trudno nic nie poradzę ;c
    Jest świetny i liczę na happy end.
    + masz w planach jakiś bromance? Jestem ciekawa, bo świetnie piszesz

    http://one-direction-ziall.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  7. Dramaty mają to do siebie, że zawsze jedna ze stron jest pokrzywdzona. W twojej historii również znajduje się taka osoba. I chociaż bardzo chciałabym, aby prawda była inna, czuję jego ból, niemal za każdym razem, gdy ktoś wyrządza mu krzywdę. Czuję ten żal, smutek i cierpienie - każdą komórką swojego ciała. Nie jestem na niego odporna. Nie mogę patrzeć na jego stan; niemy krzyk, który wypływa przez jego słabe usta, szukając pomocy. Gdybym była mężczyzną, z całą pewnością nie przeszłabym obok niego obojętnie i bez względu na to, co mogłoby się stać, udzieliłabym mu pomocy; pokazała wsparcie i przytuliła - prawdziwym uściskiem, za wszystko, co w życiu przeżył. Problem z anoreksją, nieszczęśliwa miłość, w której osoba, którą kocha go rani, udawanie przed samym sobą i światem, że jest się heteroseksualnym chłopakiem, interesującym się dziewczynami, tudzież chłopakami, przyjaciel, który wykorzystał osobę, którą szczerze kocha, tajemnicza osoba, która ich obserwuje i wysyła im anonimowe groźby i w końcu dziewczyna, której szczerze nienawidzi - ta, przy której jego chłopak jest uśmiechnięty; ta, która będzie matką dziecka jego ukochanego. To wszystko jest takie skomplikowane... Potrafię wczuć się w targające Zaynem uczucia, jego łzy, które wylewa w głąb poduszki, gdy nikt nie patrzy i ciszę, którą się raczy. Jestem tym faktem zaabsorbowana. I szczerze dochodzę do wniosku, że zakochałam się w wykreowanej przez ciebie postaci - wbrew sobie. I nie jest mi z tego powodu przykro. Wręcz przeciwnie! To moja odskocznia od nienawiści, którą darzę Louis'ego i Harry'ego. Mimo tego, że jestem wielką fanką Zarry'ego, cicho twierdzę, że życia Zayna, byłoby stokroć lepsze przy boku Liama. Tyle ode mnie. Mam nadzieję, że nie znienawidzisz mnie za to zdanie, tak, jak ja znienawidziłam po dzisiejszym rozdziale Harry'ego. Przepraszam cię za to z całego serca, ale inaczej nie potrafię. Zbyt mocno i dogłębnie mnie to rani.
    Love xx

    OdpowiedzUsuń
  8. Końca opowiadania? Niee. Prosze tylko nie to. Najlepsze opowiadanie jakie istnieje i ono ma się skończyć? Co ja będę czytać? Kocham twojego Zarry'ego. Ogólnie kocham Zarry'ego. Szkoda mi Zayn'a. Czemu Harry nie widzi, że tak go rani? I jeszcze te listy. Nie mam pojęcia kto to może być. Strzelalałabym na Paula, ale ty pewnie mnie czymś zaskoczysz :) Skoro już musisz skończyć to opowiadanie to może jeśli zaczniesz pisać kolejne też będzie o Zarry'm? Strasznie mało jest opowiadań o nich.

    OdpowiedzUsuń
  9. Hej. Zostałaś nominowana do Libster Award na moim blogu: my-turning-page-is-your-love.blogspot.com
    Odpowiesz na pytania?

    OdpowiedzUsuń
  10. Nominowałam Cię do Liebster Award. Szczegóły tutaj: http://anotherworld1d.blogspot.com/2012/12/lieber-award.html

    OdpowiedzUsuń
  11. Wybacz, że komentuję tak późno. Cóż brak wystarczającego czasu, by pogodzić oglądanie filmów czytanie i komentowanie.
    Ale już jestem i chcę cię ochrzanić.
    Co to w ogóle za pomysł z tą Louisą, hmmm? Jak mogłaś tak wrobić Harry'ego. :D
    Chociaż gówniarz mnie denerwuje. Dobra nie gówniarz, bo jest starszy ale mnie denerwuje. Co on sobie w ogóle wyobraża, że Zayn ledwo mu wybaczył zdradę z Lou, na nowo mu zaufał, a ten już ją naciąga z tą dziewczyną?
    Dobra rozumiem, że mu każą, że ma aspirację na dobrego aktora, ale mógłby przy Maliku trochę mniej udawać. Mógłby sobie odpuścić, obcałowywanie jej na oczach Zayn'a. Przecież nawet gdyby byli prawdziwą parą byłoby to co najmniej nie na miejscu. Nie trzeba się przecież wszędzie ze swoim związkiem afiszować.
    Szkoda mi Zayn'a, bo musiał na to wszystko patrzeć. Nie dosyć, że da ona Hazzie dziecko to jeszcze to całe udawanie.
    Co do Lou no to mnie zadziwiłaś. Nie spodziewałam się, że on odtrąci El. Taka miłość. Najwidoczniej coś mu nie pasi. I niech w końcu zachowa się jak prawdziwy facet i pogada z nimi... Ale czekaj. Czy ja dobrze rozumiem "Jednak to było dawno, a ja nie jestem już szczeniakiem. To, że kiedyś byłem nim zauroczony, teraz nie miało już sensu." Lou kiedyś w Hazzie...?
    Nie mogę się doczekać kolejnego!

    OdpowiedzUsuń
  12. Zajebisty rozdział :D
    Kiedy następny?
    Dodawaj szybko ;p

    OdpowiedzUsuń
  13. HEJ.;) Dostałaś nominacje do Libster Award na http://background-for-twitter.blogspot.com/2012/12/liebster-award.html .;)

    OdpowiedzUsuń
  14. Nominowałam Cię do Liebster Awards na just-dont-break-my-heart.blog.onet.pl ; )

    OdpowiedzUsuń
  15. Super rozdział, już nie mogę się doczekać następnej części. :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Zostałaś nominowana do Liebster Award na http://one-direction-fan-fics.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  17. jeee!! no nareszcie, rozdział ;D
    kurde, czemu już koniec ;cc ?? niee, chcęęę !!! ;/////
    a co do rozdziału : denerwuje mnie to że Harry musi być z louisą ;cc to wygląda jakby naprawdę ja kochał ;/ on ma być Z ZAYNEM!!! :D Louis niech sie wali i wgl Eleanor też, a ten co wysyła listy niech przestanie xD tak mi szkoda Zayna ;(( biedaczek ;** ale mają być razem!! xdd Zarry ♥ czekam niecierpliwe na kolejny !! oby szybko < 33

    OdpowiedzUsuń
  18. P.S wiesz ze po twoim opowiadaniu przestałam lubić Louisa? xDD

    OdpowiedzUsuń
  19. Mam nadzieję, że tylko tego z mojego opowiadania. Przecież ten realny wcale taki nie jest. :)

    OdpowiedzUsuń