Rozdział 13.

 *Zayn*
Od razu jak Harry minął próg mojej samotni, stwierdziłem, że mogłem mu nie otwierać. Jedno mnie ciekawiło, dlaczego on tak nagle przyszedł tu?
- Zayn, co jest? - zapytał ciepłym tonem, zamykając pokój - Louis się mnie pytał czy coś się stało. Zresztą, aż podskoczyłem, gdy trzasnąłeś drzwiami. Mówił, że to pewnie ty, skoro przed chwilą byłeś w kuchni i potem posze...
- Ty serio niczego nie widzisz? - przerwałem mu w połowie słowa, siląc się na spokojny ton głosu.
Trudno mi było powstrzymać płacz, ale dawałam radę. Musiałem. Schyliłem się i powoli zacząłem zbierać części mojej komórki z podłogi.
- A co mam widzieć? - był zdziwiony i zdawało mi się, że nawet oburzył się trochę.
- Louis cię wykorzystuje. - odpowiedziałem trochę szorstko.
Nie było mi łatwo potraktować go tak niemiło. Ba! Czułem się jak najgorszy skurwiel, mówiąc do niego w ten sposób. Zamiast tego miałem ochotę mocno wtulić się w jego tułów i stać tak przez dobre kilkanaście minut, jednak głos w środku podpowiadał mi, że o wiele łatwiej będzie potraktować go z lekkim dystansem, tłumacząc co Lou z nim wyprawia. Nie powinienem się wtrącać, ale teraz wybuchłem. Ten widok wzbudził we mnie niemałą zazdrość. Louis'a najmniejsze gesty względem Harry'ego były bardziej cenione u chłopaka niż moje pocałunki, które do niedawno jako jedyne mu odpowiadały, czy chociażby dotyk, którego sam pragnął, obejmując mnie, niczym słodki miś - mieszkaniec Australii. Zerknąłem na niego. Był wyraźnie niezadowolony z wypowiedzianych w taki lekki sposób słów.
- Wkurzasz się, bo do niego poszedłem, tak? - zakpił.
- Nie... Znaczy się tak...
- Dlaczego?
- Po prostu widzę, jak on ciebie traktuje. Teraz, kiedy nagle media zaczęły interesować się nami jako parą, on sobie przypomina o tobie. A gdzie był wcześniej, co? - mówiłem stanowczo, a jego mimika twarzy stawała się coraz gorsza. Ale nie odpowiedział. Nie wiedział co. - No właśnie. Olał ciebie. A ja z tobą byłem za każdym razem, kiedy tego potrzebowałeś. To mnie się zwierzałeś i to ja ci dawałem wszystko, czego on nie był w stanie.
- Jesteś zazdrosny. - stwierdził. Bardziej od słów zabolał jego drwiący uśmieszek. - Zresztą, kim ty dla mnie jesteś, żeby decydować o moim życiu?
- Nie wiem, kim ja jestem dla ciebie, ale ty jesteś dla mnie ważny, słyszysz? Jesteś dla mnie cholernie ważny! Dlatego ciężko mi patrzeć na tą całą szopkę.
- Szopkę? Nasz rzekomy związek to była szopka. A spędzając czas z Lou, czuję się w pizdu szczęśliwy.
W momencie, kiedy nabrałem dosyć sporą dawkę powietrza i miałem mu odpowiedzieć, rozbrzmiał telefon w mojej dłoni. Odruchowo spojrzałem na wyświetlacz. Caroline się dobijała.
- Lepiej się zajmij nią. - rzucił z domysłem o mojej dziewczynie, otwierając drzwi.
- Harry, zaczekaj. - poprosiłem łagodnie.
- Daj mi spokój. - syknął przez zaciśnięte zęby.
Widziałem znikającą na schodach ciemną sylwetkę. Wrócił do niego. No tak, Lou czekał.
Przymknąłem drzwi i opadłem na łóżko, zmęczony własną bezradnością. Fakt faktem - teraz nie mogłem nic zrobić. Jasne, przyznaję się bez bicia. Wolałbym usłyszeć z jego ust: "Cholera, Zayn, serio tak jest? Muszę z nim pogadać. Dziękuję, że mi o tym powiedziałeś. - tu złożyłby delikatny pocałunek na moich ustach, a zaraz wyszeptałby wprost do mojego ucha: - Zayn, pragnę ciebie." Jednak to zostaje w tej części umysłu, która jest naprawdę odległa. A przynajmniej nie na tyle bliska, by była tak łatwa do zrealizowania. Zdawałem sobie doskonale sprawę z moich ostatnich poczynań. To co robiłem z Loczkiem przekraczało granicę dopuszczalną w mojej wierze. Już nie raz przez moją głowę przemknęła myśl, jak powiem o tym rodzicom. Na szczęście i nieszczęście zarazem, na razie się na to nie zanosiło. A co jeśli już nigdy nie będę miał tej możliwości?
Jeszcze ani razu nie wpadłem aż tak. I niewątpliwie po części, znacznej części, żałowałem. Dopiero teraz, samotnie leżąc na łóżku, uświadomiłem sobie w jak beznadziejnej sytuacji się znalazłem. W tle słychać było tylko mój nerwowy oddech. Chciałem poluzować te więzy emocjonalne i rozpłakać się na dobre, ale nie mogłem. Chyba zabraniała mi męska duma, a przecież kilkanaście minut temu przyszło to nadzwyczaj łatwo.
Zerknąłem kątem oka na telefon leżący tuż obok mnie na pościeli. Dzwonił od dobrych kilku chwil. Nawet nie sprawdzając kto to, odebrałem słowami:
- Tak, Caroline? - odetchnąłem ciężko po pytaniu z nadzieją na uświadomienie jej o moim braku chęci rozmawiania w tej chwili.
- No nareszcie! - warknęła do telefonu, rozładowując przy tym swoje negatywne emocje, by zaraz kontynuować trochę spokojniej: - Powiesz mi o co chodzi z Zarry'm?
- O nic. Tu niczego nie ma. - powiedziałem niemal przez zaciśnięte zęby. - Zwykła pomyłka.
- Skoro wolisz penisy to luz. Szkoda, że od początku mi tego nie powiedziałeś.
Dałbym sobie rękę uciąć, nawet głowę, że w tym momencie prychnęła pod nosem, chcąc równocześnie odgonić jasny kosmyk włosów niesfornie opadający na jej smukłą twarz.
- Nie wolę... Jesteś wolna? Przyjechałbym do ciebie za chwilę. Stęskniłem się. - zaproponowałem łagodnym tonem.
Nie wiem dlaczego, kompletnie nie mogę pojąć, co mnie podkusiło do tego, by proponować jej spotkanie, ale z drugiej strony, przynajmniej uniknąłbym szczęśliwego po uszy Larry'ego, którego niestety tylko uśmiechnięta jedna połówka była miłym widokiem dla mojego oka. Na tą drugą naprawdę nie miałem ochoty patrzeć. Parszywy insekt.
- Tak, nie mam żadnych planów.
 Potwierdziłem spotkanie i już po chwili wychodziłem z domu, chowając usta w gruby szalik, ponieważ czułem jakby mi miały zaraz zamarznąć. Dzisiejszy wieczór był chłodniejszy od innych. Żałowałem, że w ogóle zgodziłem się na tą wizytę. Jest ziemno. Zamarzam. To nie jest fajne. Do tego mieszkanie Caroline jest w centrum, więc z dobre czterdzieści minut drogi. Owszem, mógłbym zamówić taksówkę albo pójść na autobus, jednak nie w tej chwili. Wolałem przejść się i podumać w ciszy.

Dwa dni później.
Jest dokładnie jedenasta dwadzieścia siedem, termometr wskazuje idealne minus dziesięć stopni Celsjusza, a ja siedzę na balkonie odziany jedynie w grafitowe jeansy i dzianinowy sweter, z nogami opartymi o ceglany grill. Wstałem nad ranem i bez śniadania od razu udałem się tutaj. Cisza. Spokój. Z dala od miejskiego chaosu. Świeży puch przykrył udeptaną już warstwę brudnego śniegu, sprawiając, że ogród wyglądał jak królestwo Beiry*. Lodowe igiełki mieniły się na młodych świerkach w promieniach słońca, rażącego moje oczy. Odetchnąłem, wpuściwszy do płuc chłodne powietrze. Otarłem końcem kolejnego papierosa o płomyczek ognia wychodzącego z mojej zapalniczki, aby zaraz wsunąć go pomiędzy usta. Zerknąłem na drewniany stół obok mnie. Dwie opróżnione paczki po fajkach i wypchany po brzegi petami niewielki słoiczek chyba po musztardzie, robiący za popielniczkę. Rozchyliłem usta, uwalniając duszący dym.
- Trzecia paczka, poważnie? - niemal spadłem z krzesła na dźwięk głosu Liama.
- Poważnie. - mruknąłem pod nosem.
Nie spojrzałem na niego, jedynie po dźwięku szuranego krzesła, domyślałem się, że wziął je i usiadł po mojej lewej stronie. Zgniotłem papierosa o kant stołu i wrzuciłem do szklanego pojemniczka.
- Harry, prawda? - zapytał łagodnym tonem, a ja ze zdenerwowania naciągnąłem rękawy swetra, chowając w nich zaciśnięte piąstki. Po kilku przemilczanych minutach, ponowił pytanie: - Zarry istnieje?
- A widzisz, żebym teraz na swoich kolanach miał Styles'a, obejmował go mocno i całował, aż zabraknie mi powietrza?  - sarknąłem. - Nie, nasz związek miał być tylko do zaspokojenia naszych cielesnych potrzeb. W ogóle, skąd to wiesz? - dodałem trochę oburzony.
Oczy zapiekły. Zdradziłem nasz sekret, a przecież przyrzekałem nie mówić tego nikomu.
- Słyszałem jak rozmawiałeś z nim przez telefon i na końcu dodałeś amo voce, a to znaczy kocham cię, czyż nie? A poza tym, widziałem jak się... no, całujecie. W sumie to trochę mnie zaskoczyliście.
- Skąd u ciebie pewność, że gadałem właśnie z nim?
- A do kogo innego byś powiedział Styles? - zaśmiał się cicho.
- Dobra, nieważnie. - warknąłem pod nosem. - Ale nie bój się, już takiego widoku nie zobaczysz.
- Ej, Zayn, spokojnie. Nie chcę źle. Po prostu... ech, widzę co się dzieje, tak? Powiedz mi, ty w nim...
- Tak, zakochałem się. - wszedłem mu w zdanie. - I co z tego?
- Może mu to powiesz? - zapytał nieśmiało, jakby bał się, że niespodziewanie poderwę się z krzesła i rzucę się na niego.
- Serio, Payne? Mam do niego podejść i powiedzieć "Hej, Harry, lubię kutaski, a twojego w szczególności"? - rzuciłem ironicznie. - Podziękuję.
- Nie no, tak nie, ale może powiedz, że po prostu polubiłeś go tak bardziej? Ale bez mowy o tych kutaskach, weźmie cię za pedofila.
Spojrzałem na niego po raz pierwszy. W jego oczach dostrzegłem, że naprawdę się martwi.
- Nie wiem, może spróbuję.
- Przemyśl to, proszę. Nie chcę dłużej patrzeć jak się wyniszczasz. - odparł spokojnie, już otwierałem usta, by zaprzeczyć, ale on mi nie pozwolił. - I nie kłóć się. Palenie i głodówka cię zabiją, a teraz chodź do środka, bo zostaniesz figurą lodową.
Opornie wstałem z siedziska i wolnym krokiem udałem się w stronę przeszklonych drzwi, Liam położył dłoń na moim ramieniu. Kątem oka zerknąłem na niego, ciepło się uśmiechał.
Zszedłem posłusznie z Liamem na dół, w celu zjedzenia czegokolwiek, żeby tylko nasz Daddy Direction przestał zabijać mnie wzrokiem. Czułem, że cuchnę dymem papierosowym, ale w tym momencie nie przejmowałem się takimi błahymi sprawami. Już mieliśmy skręcić do kuchni, gdy do mych uszu dobiegł znajomy śmiech. To, co zobaczyłem sprawiło, że moje serce rozpadło się na tysiąc kawałeczków.
Harry i Tomlinson znajdowali się w salonie, konkretnie przy stole bilardowym. Wiele razy słyszałem, że Hazza chciałby wreszcie nauczyć się grać i, jak widzę, Pan Wspaniały chętnie się tego zadania podjął. I teraz, bezczelnie obejmował Harry'ego od tyłu, trzymając brodę na jego lewym ramieniu, dłonie natomiast spoczywały na dłoniach Loczka. Razem starali się uderzyć w bilę, śmiejąc się przy tym w najlepsze. Louis cały czas szeptał coś Hazzie do ucha, a ten z każdą sekundą rumienił się jeszcze bardziej. Ich ciała były tak niebezpiecznie blisko siebie, że odniosłem wrażenie, iż Tomlinson mógłby go wziąć na tym stole tu i teraz. Ale przecież ma swoją cudowną Eleanor. Więc, niech na litość boską, odpierdzieli się od mojego Harry'ego! "Nie, stop. To nie jest Twój Harry. On zawsze będzie należał tylko do Louisa."
Ta myśl rozrywała mnie od środka. Wiedziałem, że Loczek był szczęśliwy, Louis był dla niego ważniejszy i bardziej potrzebny do życia, niż samo oddychanie. To nic, że gdy tylko wróci do Eleanor, Harry znów będzie powoli umierał. Przecież Lou znowu wróci i wszystko będzie cudownie. Byłem zły i rozgoryczony, czułem się okropnie. Oddałem mu wszystko, całego siebie, a on i tak wybiera tego, który nigdy nie pokocha go tak, ja jak.
Wszystko wybuchnęło we mnie w chwili, gdy Louis puścił dłonie Harry'ego i objął chłopaka mocno w talli, sunąc nosem po zagłębieniu jego szyi. Hazza chichotał, jak mała dziewczynka, nigdy nie widziałem go równie szczęśliwego. W pewnym momencie Louis nachylił się nad nim bardziej i złożył delikatny, czuły pocałunek na przykrytym cienką koszulką ramieniu Hazzy. Nie wytrzymałem. Czym prędzej odwróciłem się na pięcie i wpadłem do łazienki, mocno trzaskając drzwiami. Zdenerwowany dostatecznie, zacisnąłem palce na kantach ceramicznej umywalki. Kilka głębokich wydechów.
Gdy już się uspokoiłem, chciałem wyjść z pomieszczenia, ale dla niepoznaki zostałem tu, biorąc długi prysznic.

*Harry*
Spojrzałem na zawieszony na ścianie telewizor, na którym dosłownie przed chwilą zaczął się program Alana. Staliśmy już za kulisami. Caroline również tu była.
- Tylko uważajcie, jak odpowiadacie. Media to parszywe dziadostwo. - uprzedził Liam, spoglądając na mnie i Zayn'a.
Przytaknąłem głową, Mulat również. Od naszej kłótni zdawał się być jakiś spokojniejszy, trochę przygnębiony, ale nie teraz. Teraz był zadowoloną z życia osobą, u boku mając piękną dziewczynę.
Unikał mnie za każdym razem. Pierwszego dnia mi to odpowiadało, nie zaprzeczam. Naprawdę nie miałem ochoty patrzeć na osobę, która rani Lou, a przy okazji i mnie. Ale brakowało mi uśmiechu na jego twarzy, co nie zmienia faktu, że nie zamierzam go przepraszać. Nie czułem się winny za potraktowanie go w ten sposób, ani trochę, Malik przegiął, mówiąc tak o Tomlinsonie. Czy to źle, że po prostu spędzam czas z osobą, którą kocham? Nie. Mam prawo być szczęśliwym, a jeśli komuś to nie odpowiada, ma problem. Z drugiej strony ta kłótnia pozwoliła mi na więcej spędzenia czasu z Boo Bear'em, a to było coś, co mnie niezmiernie cieszyło. Przez ostatnie dwa dni chyba udało nam się nadrobić ten okres czasu, w którym to ja prawie w ogóle nie odzywałem się do niego, nie chcąc ryzykować z obawy przed wyjawieniem mu prawdy. Byłoby za szybko. Poza tym, na to potrzeba czasu. Najpierw musiałbym przygotować siebie duchowo do przyznania się. A ostatnimi czasu coraz lepiej się dogadujemy, praktycznie jak nigdy dotąd. O ile dalej tak pójdzie, jeszcze kilka dni i wszystko się zmieni. Na lepsze... lub gorsze.
Kątem oka zerknąłem na chichoczącą blondynkę, która w tym momencie uwieszała się na szyi Zayn'a. Chłopak obejmował ją mocno ramionami, czule łaskocząc ja nosem po policzku. Wychwycił moje spojrzenie, perfidnie posłał mi szyderczy uśmieszek i zaraz przymknął powieki, lubieżnie wpijając się w usta Caroline. Na sam widok, zacisnąłem delikatnie wargi z wspomnieniem o smaku jego pełnych ust... i dotyku... Teraz ona stała oplatana jego mocnymi ramionami i obdarowywana pocałunkami. Jeszcze parę dni temu to mnie tak tulił, nie ją. Poczułem delikatny ścisk w brzuchu, kiedy przyglądałem się poczynaniom tej pary. Po chwili Mulat oderwał się od partnerki, znów przenosząc oczy na mnie. Zmieszany, odwróciłem głowę. Usłyszałem znowu ten chichot, któremu teraz towarzyszył również lekko zachrypnięty śmiech Malika. To ja go zmuszałem do takiego śmiechu, mówiąc jakieś sprośne rzeczy. Nie ona.
" - Przyznaj się, tęsknisz.
  - Może. "
Wykonałem krótki dialog, zaraz próbując go jak najszybciej wyrzucić z umysłu, energicznie potrząsając głową.
Alan zaprosił nas do siebie, rozbrzmiały oklaski, a my gęsiego wyszliśmy zza kulis. Przywitaliśmy publiczność szerokimi uśmiechami, machając do nich rękoma. Rozniosły się piski i jeszcze głośniejsze brawa. Po chwili już siedzieliśmy na sofie. Czułem się miło, mając po prawej stronie Louis'a, a po lewej już nikogo. Malik zajął miejsce na drugiej stronie kanapy.
- A wy nie obok siebie, gołąbeczki? - dowalił Alan na sam początek, śmiejąc się niemiłosiernie.
- A dlaczego mielibyśmy? - syknął Zayn.
- To i owo się mówi o waszym, do niedawana ukrywanym, związku.
- Oczywiście, nawet jestem w ciąży. - sarknął Malik, na co Liam szturchnął go w ramię, mrucząc, żeby trochę ochłonął.
Był nerwowy, tego nie dało się ukryć.
- Och, to moje gratulacje! - zawołał radośnie prowadzący, a wraz za nim zaczęli śmiać się widzowie.
- Dziękuje!
Spojrzałem na Zayn'a. Złość była wymalowana na jego twarzy. Alan niezaprzeczalnie go wpienił. Jakby czuł mój wzrok na sobie, gwałtownie zawiesił swoje spojrzenie na mnie. Patrzeliśmy sobie prosto w oczy. Zaśmiał się pod nosem, nie odrywając ode mnie spojrzenia.
- A tak na serio, Alan, to nic nas nie łączy, prawda, Harry?
Uśmiechnął się nieco złośliwie, a ja najzwyczajniej w świecie speszyłem się. Nie, ja nigdy taki nie byłem. To chwilowe zapomnienie. Spoglądając w czekoladowe spojrzenie chłopaka siedzącego na drugim końcu kanapy, zagryzłem delikatnie dolną wargę, bo poczułem się... winny?
- Jasne, że nie. Przecież oboje mamy dziewczyny. - zaśmiałem się nerwowo. 
"  - A teraz?
   - Okey, niech będzie, tęsknię. "
*Beira - bohaterka książki "Królowa Lata", posiadająca ogromną posiadłość, której głównymi elementami były lód i śnieg.
___
Chyba końcówkę spieprzyłam. A nie chyba, a na pewno. Ale czuję, że lepiej już się nie uda. Przepraszam, że tak długo nic nie dodawałam. Wiedziałam, co napisać, ale jakoś mi nie szło. Dopiero dziś dzięki Justynie zdołałam coś napisać, która również opisała moment Larry'ego.
Ach, no i za pomysł wplecenia tu chociaż najmniejszego Larry'ego dziękuję Messy, która również zmotywowała mnie do zrobienia wszystkiego, aby dziś dodać.
A takie pytanie, czego spodziewacie się w kolejnym rozdziale? Jestem ciekawa. : )