Rozdział 14.

Proszę, przeczytaj notkę pod rozdziałem. Z góry dziękuję!
___
*Harry*
Gapiąc się w biały sufity, który akurat pod wpływem gry świateł nabrał lekko żółtawego koloru, uświadomiłem sobie to i owo. Ten kolor od wieków symbolizuje czystość, a ja tu nie pasowałem teraz, bo wcale taki nie byłem. I jedyne czego chciałem w tym momencie, to aby po pstryknięciu palcami kolor ścian się zmienił na jakikolwiek inny, byle nie biały, ponieważ wtedy wyrzuty sumienia odeszłyby gdzieś w niepamięć. Czułem się ewidentnie źle, bo coś ciężkiego obciążyło moje serce. Zayn. Od wywiadu u Alana karcę siebie w myślach nieprzerywanie. "Styles, ty pieprzony, niewyżyty seksualnie nastolatku, totalnie nie myślący o jakichkolwiek konsekwencjach najmniejszego zbliżenia, biorąc pod uwagę twoją ukrywaną wrażliwość, przegiąłeś."
Tak, jestem wrażliwy. Od zawsze. A to że nie pokazywałem tego, wcale nie wykluczało jak bardzo przejmuję się niektórymi rzeczami i osobami, które niewątpliwie odgrywają jakąś rolę w moim życiu. Jednak tym razem zawiodłem nie tylko Malika, siebie chyba bardziej, ale on też przegiął. Obraził Lou, wiedząc doskonale ile dla mnie znaczy.
W głowie miałem totalny burdel, a myśli zaczynały siebie już gwałcić z tego natłoku. Z braku obecności kogokolwiek i słyszanych odgłosów zza ściany, w oczach moich zaszkliły się maleńkie łzy. I tym razem, o dziwo, wcale nie chodziło o Lou i El. Ich nawet nie było w tym budynku. Naprawdę nie mam pojęcia, dlaczego nagle zacząłem być zazdrosny o Zayna. Nic do niego nie czuję. Nic. Kompletne zero.
"- A może jednak?
 - Nie!
 - Okłamujesz się.
 - Nieprawda.
 - Zauroczyłeś się.
 - Za dużo powiedziane.
 - To dlaczego czujesz ten ból na duszy?"
Prychnąłem pod nosem. Miałem już serdecznie dosyć swojego sumienia. Było o wiele gorsze od świerszcza, który nękał biednego Pinokia. Choć kiedyś uważałem, że ma on z nim po prostu przechlapane, teraz bym się z chęcią zamienił, bo mój głos wewnętrzny był nie do wytrzymania. Głównie dlatego, że zawsze miał rację.
I teraz chyba również. Może ja rzeczywiście coś do niego...? Ale nie! To by pokomplikowało sprawy jeszcze bardziej. A osobiście czuję się już w nich tak zagubiony jak mały kociak po zabawie z wełną, który niechcący zaplątał się w nią i nie potrafi teraz rozplątać ciasnych supełków.
Kolejną rzeczą, którą się zacząłem martwić to moje nałogowe popalanie. A właściwie to jaranie jak smok. Sięgałem po papierosa najczęściej wtedy, kiedy byłem wytrącony z równowagi; rozwścieczony, załamany albo zdenerwowany. W chwili obecnej dotknęły mnie chyba te trzy zjawiska:
a) jestem rozwścieczony z powodu własnej słabości,
b) załamany, dlatego, że chłopak nie odzywał się do mnie przez dwa dni,
c) zdenerwowany, ponieważ Zayn za ścianą posuwa Caroline.
I nie ma się co dziwić, sam do tego doprowadziłem. Przynajmniej mogłem spędzić czas z Louis'em, którego kocham... Bo go kocham, prawda?
Wypadłem ze swoich myśli, dopiero gdy nagle nastała cisza zaraz po głośnym, nieco piskliwym okrzyku, dającym mi do zrozumienia tylko jedno. Zabawa dobiegła końca. Przeczuwałem że zaraz zejdzie do kuchni, by zapalić, więc prędko zerwałem się z łóżka i jak gdyby nigdy nic spokojnie wyszedłem na korytarz. Bingo! Malik pojawił się na nim równo ze mną. Zdawał się nawet mnie nie zauważyć. Trudno było nie spostrzec lekkiego zmęczenia i kilku kropel potu na jego szyi i klatce piersiowej, która została w ten sposób idealnie wyeksponowana. Ubrany jedynie w czarne obcisłe bokserki wyglądał pociągająco.
- Zayn, moglibyśmy... - zacząłem niepewnym tonem i trochę się zląkłem, gdy spojrzał na mnie z mało przyjaznym wyrazem twarzy. - porozmawiać?
- Mamy o czym? - odparł szorstko.
Jego dłoń zaczesała do tyłu niedbałym ruchem włosy, a on sam odwrócił ode mnie wzrok i ruszył przed siebie, przechodząc powoli krok po kroku w stronę schodów. Na dźwięk kolejno wypowiedzianych przeze mnie słów, odwrócił się.
- Tak, mamy. Ja chciałbym... no... - przełknąłem głośno ślinę, a chłopak obserwował uważnie moje jabłko Adama. Bałem się, Zayn to ewidentnie zauważył - ehh... możemy wejść na chwilę do mojego pokoju?
Zaskoczyłem go. Po chwili zastanowienia, obojętnie przytaknął głową, więc oboje zawróciliśmy do mnie. Chcąc być uprzejmym, puściłem go przodem. Miałem nadzieję, że położy się na łóżko, a ja mógłbym bezkarnie opaść obok niego, bo jakby nie patrzeć, to moje miejsce i to ja w nim decyduję. Ale ku mojemu niezadowoleniu, Malik oparł się tyłem o kant biurka,  a ja ze strachem stanąłem około dwa metry przed nim. Poczuwszy na sobie jego przeszywający wzrok, poczułem się nieswojo i gdy znowu spojrzałem w jego oczy, zląkłem się jeszcze bardziej. Marszczył delikatnie czoło, a jego prawa brew uniosła się do góry, aby dać mi znak, że czeka. A ja jak głupi wpatrywałem się w niego dobre kilkanaście sekund. Czekoladowe tęczówki, pomimo czystej nienawiści jaką odczułem do mojej osoby, przyprawiały mnie o dreszcze. Zerknąłem nieco niżej, przypominając sobie o wspaniałych, miękkich ustach Zayna, które jeszcze niedawno wcale nie były tylko na wyłączność Caroline. Pieściły moje wargi tak czule, że aż na samo wspomnienie o dużej ilości czasu miło spędzonym w jego towarzystwie na migdaleniu się, poczułem jak coś drgnęło w moich spodniach. Z całych sił starałem się powstrzymać od zbędnej erekcji, która wszystko by zepsuła w tym momencie. Przecież wyglądałbym komicznie w czasie przeprosin, jakby w moich bokserkach ułożył się namiocik. Poza tym, każdy porządny harcerz tworzy dobre namioty. A i Zayn, i ja chyba byliśmy harcerzami, o ile wiecie o czym mowa.
Niepewnie znów spojrzałem w jego oczy z nadzieją, że ujrzę w nich łagodnego Zayna. I dosłownie dwie sekundy po tym, już stwierdziłem, że chyba nie mam na co liczyć.
- Trochę mi się spieszy, możesz się streszczać? - wycedził, usta składając w złośliwy uśmiech.
- Przepraszam. - wyszeptałem, dławiąc się powietrzem, aby tylko nie wybuchnąć płaczem.
- Za co? - zadrwił.
To w jaki sposób teraz odpowiadał, ranił naprawdę mocno.
- Wiesz, o co mi chodzi. No ostatnio zachowałem się trochę głupio. Przepraszam, naprawdę jest mi przykro.
Zaśmiał się gardłowo, wyraźnie dając mi do zrozumienia, że go to bawi.
- Przykro ci? Bo co? Bo Lou nie przeliże się z tobą? Bo Lou nie pomaca cię? Bo Lou nie potrafi ci loda zrobić?
Mówił to niemal przez zaciśnięte zęby, a każde kolejne, nowe słowo, uderzało we mnie coraz mocniej.
- Co...? - zapytałem zdezorientowany, nie wierząc dokładnie w to szyderstwo z jego strony. - Nie o to mi chodzi. Jasne, że nie o to. Mam na myśli naszą kłótnię.
- Jasne, bo na pewno nie chodzi ci o cielesne zachcianki. Zresztą, ta rozmowa jest bez sensu i właśnie dobiega końca. Jakbyś coś jeszcze chciał, to zadzwoń, ale najpierw wyślij sms-a, bym mógł wyłączyć telefon. - rzucił na odchodne i zniknął za drzwiami, które trzasnęły z hukiem tak głośno, że niemal podskoczyłem.
Pobiegłbym za nim, ale teraz zdawał się być w tak podłym humorze, że tylko pogorszyłbym sytuację. Poza tym, dziwnie się czułem. Tak jakbym się w nim... zauroczył. Tak, zauroczył to dobre słowo. Jednak to nie zmienia faktu, że to niemożliwe, aby to tego doszło. To Tomlinsona kocham. To on jest najważniejszy. To przy nim jestem najszczęśliwszy. 
"Ale to Zayn zawsze był przy tobie, gdy ten dupek nie mógł."
- Nie wpieprzaj się. - warknąłem pod nosem do swojego sumienia.
Chyba powoli zaczynałem wariować. Kto normalny wydziera się na swoje wewnętrzne Ja, tylko dlatego, że ono ma rację? I teraz też miało. Niewątpliwie zaczęło mi na nim zależeć.
Tak, stęskniłem się.
Tak, chciałem go teraz mieć przy sobie.
Tak, dostałem strzałą kupidyna prosto w pośladek.
Kto normalny dziecku daje strzały do zabawy?
Naprawdę miałem teraz niezły mętlik w głowie, bo przecież nie można czuć czegoś do dwóch osób, prawda? Nawet jeśli jedno uczucie jest mocniejsze względem wybranej osoby, a drugą obdarzamy nieco słabszym, to i tak jest to mało prawdopodobne. Ale chyba jednak jest, skoro ja w nim...
Przycisnąłem telefon do ucha z wybranym numerem Louis'a. Pierwszy sygnał, drugi... siódmy. Rozłączyło. Spróbowałem jeszcze raz. Znowu to samo, jednak nie dałem za wygraną. Dzwoniłem do skutku. W końcu chyba za szóstym połączeniem, odebrał zdyszanym tonem:
- Czego, do chuja, chcesz? - warknął do słuchawki, a w tle słychać było niecierpliwy kobiecy jęk.
Wiedziałem, co to oznacza. W oczach momentalnie stanęły mi łzy, a ręce zaczęły się trząść.
- Prze... Przepraszam. - odpowiedziałem, łamiącym się głosem i prędko się rozłączyłem.
Byłem zły na samego siebie, a powodów nawet nie potrafiłem zliczyć w tym momencie. Jednego byłem pewien: Zayn miał trochę racji. Louis zauważał mnie tylko wtedy, gdy byłem z Malikiem, albo gdy cudnej Eleanor nie było w pobliżu, a ja, jako zaślepiony dzieciak, niczego nie spostrzegłem, bo przecież zakochane nastolatki też nie widzą bólu jakie czasami zadaje im wymarzony chłopak, prawda?

~ ~ ~

Czując na twarzy intensywne promienie słońca, przetarłem zaciśniętymi piąstkami oczy. Ku mojemu niezadowoleniu, byłem w pokoju sam. Gdzieś w środku miałem cichą nadzieje, że obok będzie... ktoś.

Leniwie zwlokłem się z łóżka. Zaraz po zejściu nastąpiłem na peta. Uroki palenia. Nie czując większej potrzeby podniesienia zużytego papierosa, od razu wsunąłem na siebie czyste bokserki i chwyciwszy w dłoń ręcznik, udałem się do łazienki, ale niestety ktoś teraz ją zajmował, bo nie mogłem otworzyć drzwi. Były zamknięte. Postanowiłem nie czekać w pokoju z obawy, że gdy tylko wejdę do siebie, zaraz kolejna osoba czmychnie do łazienki i będę musiał czekać kolejne kilkanaście minut. Przystanąłem przed wejściem, opierając się o ścianę tuż przy drzwiach. Minuty mijały strasznie wolno, powieki znowu zaczęły robić się ciężkie i z całych sił starałem się w tym momencie nie zasnąć. 

- W kiblu, któryś utonął czy co? - zawołałem, waląc z pięści w drzwi.

Ale z wewnątrz nie dobiegł mnie żaden głos. Uderzyłem w nie jeszcze mocniej, zaskakując się ponownie. Już chciałem zakomunikować siłą trzeci raz, że czekam, gdy drzwi niespodziewanie się szeroko otworzyły, a za nimi ujrzałem postać szczupłej blondynki. 

Caroline to naprawdę piękna dziewczyna. Nie kobieta, dziewczyna, bo ma dopiero siedemnaście lat. Właściwie to jestem trochę zdziwiony, że rodzice pozwalają jej nocować z piątką chłopaków. No chyba, że ich okłamuje, mówiąc, że idzie do 'psiapsióły'. I chociaż nienawidzę jej, to muszę przyznać, że urodą nie grzeszy. Jest po prostu naturalna. Tylko raz ją widziałem z mocnym makijażem, a mianowicie w dniu, kiedy Zayn mi ją przedstawił. Była pijana na tyle, aby wmówić jej wszystko. Również to, że nie pocałowałem go, choć było to prawdą. Nie sposób tego zapomnieć.. Smakuje cudownie, pachnie idealnie, a jego dotyk...
- Harry, możesz już wejść. - z rozmyślań wyrwał mnie głos Caroline, która stała już przed pokojem Malika, niezgrabnie przyciskając do piersi swoje ubrania. - Ach, no i nie ślin się tak. - zaśmiała się chicho pod nosem i posłała mi ciepły uśmiech.

Na 100% spłonąłem rumieńcem, a usta ułożyłem w nieśmiały uśmiech. Prędko zniknąłem w pomieszczeniu i nie czekając ani chwili dłużej rozebrałem się do naga, co nie było trudne, zważywszy na to, że miałem na sobie tylko bokserki, aby zaraz móc rozkoszować się milionami gorących kropli uderzających o moją skórę.
Po dziesięciominutowym odprężeniu, w końcu wyszedłem z kabiny i ubrałem się z powrotem w to, co miałem i poszedłem do swojego pokoju z zamiarem ubrania się w pełni.
Gotowy do pokazania się ludziom na oczy, zszedłem na dół, kierując się prosto do kuchni, ponieważ mój brzuszek dawał już znać o swojej pustce. Zastałem w niej stojącego przy blacie Liama, który akurat w tym momencie zalewał kubek z herbatą wrzątkiem.
- Mógłbyś mi też zrobić? - zapytałem, nieco smętnym tonem, co chłopak od razu zauważył, bo spojrzał na mnie trochę dociekliwie.
- Jasne. - uśmiechnął się promiennie i znów odwrócił do mnie tyłem, żeby wyjąć z szafki kubek i herbatę waniliową, którą piłem na zły humor. Aż tak to było widać?
Już po kilku minutach siedzieliśmy przy stole, zajadając się kanapkami, które Li zrobił dla nas. Jego zachowanie było co najmniej zadziwiające ze względu na to, że teraz zachowywał się jak Daddy Direction, a w stosunku do mnie już dawno tak nie było. Tylko jedno pytanie mnie nurtowało: dlaczego?
- Ładny dziś dzień, prawda? - zawołał rozradowany Zayn, wchodząc do kuchni z Caroline pod ręką. Poczułem, jak w środku coś we mnie pęka, ale nadal się zapierałem, to pewnie mój żołądek oznajmia, że jest pełny. To na pewno nie ból emocjonalny.
Spojrzałem na nich spod loków, które dziś również nie podarowały sobie spoczęcia na moim czole, przez co zasłaniały mi nieco widok. Odgarnąłem je dłonią i nadal wpatrywałem się w tą dwójką, stojącą plecami do mnie i Liama, który w tym momencie nadal patrzył na mnie z zaciekawieniem. Dlatego też prędko wbiłem wzrok w kanapkę z wędliną i pomidorem, próbując w ten sposób przestać myśleć o... nim. Było to nieznacznie ciężko, ponieważ po około minucie przysiedli się do stołu. Caroline próbowała nakarmić Zayna. przystawiając mu do ust kromkę chleba pełnoziarnistego z grubą warstwą  paprykowego twarożku. Chłopak odsunął się od niej i oznajmił, że ma rączki i potrafi sam zaspokoić swój głód. Nie wiem czy się aby nie przesłyszałem, ale wydawało mi się, że jego ton głosu był trochę oburzony, co mnie nieco ucieszyło.
Gdy byłem po pierwszym posiłku, udałem się do salonu, skąd mogłem obserwować wszystko, zważywszy na brak drzwi. Beznamiętnie wpatrywałem się w telewizor, ale próby skupieniu się na porannych wiadomościach kończyły się wsłuchiwaniu w rozmowy dobiegające z kuchni. Śmiała się ta trójka w najlepsze, jednak to nie zmienia faktu, że Zayn najmniej się odzywał. W końcu usłyszałem głos blondynki, jak  oświadcza o swoim pospiesznym wyjściu. Zaraz zerkałem, starając się robić to w sposób, aby nikt mnie nie zauważył, jak dziewczyna się ubiera, a Malik jej w tym pomaga. No tak, gentleman.
Kilka sekund później dziewczyna zniknęła za drzwiami, wcześniej pożegnawszy się ze swoim chłopakiem namiętnym pocałunkiem. Zdziwiło mnie tylko jedno. Dlaczego Liam walnął go w plecy? To wyglądało tak jakby kazał mu przestać, albo ja mam już przewidzenia. Zdecydowanie to drugie.
Zayn poszedł najprawdopodobniej do siebie, Liam zaś postanowił przyłączyć się do mnie. Zajął miejsce tuż obok i zapytał czy może przełączyć na coś innego, bo oglądanie jakiejś byłej modelki i faceta na oko trzydziestoletniego, jak chwalą jakiś garnek, w którym ponoć jak się ugotuje to jedzenie ma mniej kalorii, go nudzi. Bzdury.
- Harry, płakałeś w nocy, prawda? - zagadnął Payne, na co mnie w momencie ogarnęło zmieszanie.
- Co? Ja? Nie, dlaczego?
- Pogadaj z nim. Sądzę, że obojgu wam to dobrze zrobi. - zaproponował, spoglądając na mnie z łagodną miną.
- O czym ty mówisz? - odbąknąłem pod nosem, wściekły na cały świat, bo spodziewałem się najgorszego z jego ust.
- O Zarry'm. - odparł spokojnie, spoglądając mi w oczy.
Zamurowało mnie kompletnie, skąd on to wiedział?
- Ale co... jak ty...? - wyjąkałem. Łzy z moich oczu wypłynęły niekontrolowanie.
- Widziałem was. Ale nie płacz, nie mam nic przeciwko.
Obrzuciłem go pytającym spojrzeniem, w którym kryło się również lekkie oburzenie i czym prędzej wybiegłem z salonu. Na schodach o mało się nie zabiłem, biegnąc ile sił w nogach prosto do pokoju Zayna. Udawał, że mnie nie widzi, chociaż dobrze widziałem to jednosekundowe spojrzenie w moją stronę. Ale on nawet nie wyjął słuchawek z uszu. Gapił się w sufit i coś podśpiewywał pod nosem. Stałem tak przez chwilę, nerwowo chodząc w tą i we w tą po pokoju. Czekałem aż sam zorientuje się, że tu jestem i nie wyjdę, póki nie porozmawiamy. Na przekór moich oczekiwań, on był jak z kamienia. W końcu podszedłem do niego i zabrałem telefon z ręki chłopaka, tym sposobem również wyciągając słuchawki z jego uszu. Spojrzał na mnie wyraźnie niezadowolony. I w tym momencie poczułem się jeszcze gorzej.
- Teraz ze mną porozmawiasz? - zapytałem, czując jak ciśnienie mi podskoczyło na widok jego obojętnego zachowania wobec mnie.
"No dalej, Zayn! Zejdź z tego cholernego łóżka i mnie pocałuj!", krzyczałem w myślach, choć bałem się wypowiedzieć to na głos.
- Nie. Idź do Lou. Ach, przepraszam. - zadrwił ze mnie ewidentnie. - Louis jest z Eleanor. Zapomniałem, wybaczysz?
Poniżył mnie, co zabolało dosyć mocno. Chciałem wybiec z pokoju, ale zamknięte na cztery spusty drzwi uniemożliwiły mi ucieczkę. Liam.
- Payne, idioto, otwórz te pieprzone drzwi! - warknąłem, tupiąc nogami jak małe dziecko, a to natomiast wywołało u Mulata, nadal leżącego na łóżku, niemały atak śmiechu.
- Nie wypuszczę was, dopóki się nie ogarniecie. No i nie "idioto"! - zawołał i niestety wiedziałem, że mówił na poważnie. W końcu to najbardziej nadopiekuńczy z nadopiekuńczych.
- Ale, Li, serio, wypuść go, bo chłopak chyba do toalety musi iść. - poprosił go, zwijając się ze śmiechu na łóżku.
Posłałem mu mordercze spojrzenie. Drwił ze mnie, żartował i poniżał, ale mimo to, brakowało mi Zayn'a.
Nie mogłem dłużej na to patrzeć i wskoczyłem na jego łóżko, zaraz siadając okrakiem na wysokości jego pasa. Malik chciał mnie zepchnąć, ale w porę ująłem jego nadgarstki w mocnym uścisku i przycisnąłem do pościeli tuż nad jego ramionami.
- Przestaniesz? - syknąłem, próbując się powstrzymać kolejną dawkę łez. Jednak i to zdało się na nic, bo zaraz poczułem mokre stróżki biegnące wzdłuż mojego nosa.
- Ale o co ci chodzi? - zapytał, bez jakichkolwiek emocji w głosie. Jedyne co zrobił, to odwrócił twarz, aby nie patrzeć na mnie.
- Dobrze wiesz, o co. - krzyknąłem przez płacz, który z sekundy na sekundę stawał się coraz mocniejszy. - Przyznaję ci rację, okey? Przyznaję, że Lou mnie wykorzystywał, zadowolony? Ale teraz przestań już tak mnie upokarzać. Naprawdę nie musisz, bo wiem, jak się zachowałem.
W momencie uniósł wzrok na mnie i patrzył się w oczy, jakby nie dowierzając moim słowom. Był wyraźnie zdziwiony i wcale tego nie ukrywał, nawet nie wiedział co powiedzieć. A ja, patrząc się prosto na niego i mając go dosłownie pod sobą, z twarzą tak blisko jego, od której w każdym ułamku sekundy odległość się zmniejszała, zapragnąłem zrobić tylko jedno. Gwałtownie wpiłem się w jego usta, zaraz przywracając sobie wspomnienie naszego pierwszego pocałunku w nocy, kiedy on był jak słup soli i ani drgnął. Przestraszyłem się, że popełniłem błąd i narzucając mu siebie, skompromitowałem się jeszcze bardziej. Postanowiłem się odsunąć od niego, kiedy po kilku sekundach nic się nie zmieniło i już odrywałem się od jego warg, kiedy jego usta ożyły i delikatnie zassał moją dolną wargę. Puściłem jego nadgarstki z poczuciem o zapełnieniu tej pustki, którą czułem przez te kilka dni, i podparłem się na dłoniach, opierając je po bokach chłopaka. Jego palce urządził sobie wędrówkę wzdłuż moich pleców, a każdy pocałunek odwzajemniony przez niego był coraz czulszy i bardziej namiętny.
Do moich uszu dobiegł odgłos uchylanych drzwi, ale w tym momencie miałem to głęboko z wielkim poważaniem.
- Nie ma za co. - powiedział Liam radosnym głosem, czekając chyba na "dziękuję" z naszej strony, jednak nie śniło mi się nawet oderwać w tej chwili od Zayn'a i jemu chyba również. - A teraz się wycofam, bo to chyba nie jest widok dla moich oczu. - zaśmiał się pod nosem i znowu przymknął drzwi, zostawiwszy nas samych w jednym pokoju.
Oj, Daddy, chyba nie myślisz dziś za bardzo.
Za chwilę odsunąłem się od Mulata, od razu spoglądając na lekko spuchnięte wargi chłopaka.
- Spróbujemy raz jeszcze? - wyszeptałem, sunąc nosem po jego policzku.
Ciężko oddychał, ja również. Ten kilkuminutowy pocałunek zmęczył nas niebywale. Nie ma co się dziwić, nie było ich przez trzy dni.
- Możemy. - odpowiedział po chwili ciszy, a zaraz po tym, poczułem jak składa pocałunek w kąciku moich ust.
___
Więc tak: przepraszam mocno tych, którzy chcieli Larry'ego. Pocieszę Was faktem, że będzie jeszcze taki moment, ale nic więcej nie zdradzę. Przepraszam wszystkich, że tak długo musieliście czekać, problemy emocjonalne mam ze sobą i tyle.
Powoli zbliżamy się do końca, ale po tej historii zamierzam napisać nową, która również będzie na tym blogu. No i mam do Was taką prośbę, bo mam dwa pomysły, ja je tu napiszę pokrótce i z boku niedługo powinna pojawić się sonda.
Pomysł 1.:
Niam: Niall jest z domu dziecka (ma 16/17 lat), któregoś dnia ucieka, ponieważ wszyscy zaczynają z niego drwić, gdy rzekomy przyjaciel wyjawia im sekret chłopaka, czyli to, że jest gejem. Chłopak zostaje znaleziony w parku przez Liama (ok.23 lata). Ten mu pomaga jakoś podnieść się na nogi. To przypuszczam, że będzie miało mało rozdziałów, ponieważ akcja też będzie mało rozwinięta, bez dodatkowych wątków.
Pomysł 2.:
Piątka obcych sobie osób (Liam, Harry, Zayn, Niall i Louis) spotykają się tej samej nocy na dachu Domu Skoczka, nazywanego tak ze względu na liczną ilość samobójców, którzy stamtąd skoczyli. Chłopcy powoli poznają siebie, a każdy z nich ujawnia swoją przeszłość i powód, dla którego zdecydowali się wybrać w to miejsce. Co ro ilości rozdziałów, to nie wiem, ale sądzę, że dłuższe niż z Niamem.
Ach, no i jeszcze jedna sprawa. Ostatnio miałam wejścia na bloga z zapytaj i facebook'a. Myślę, że musiał to dodać jakiś czytelnik i miło by mi było, gdyby te osoby napisały, dlaczego podały ten adres itd. Nie mam broń Boże pretensji! Jest to dla mnie cholernie miłe, chyba że ktoś podał to, bo stwierdził, że autorka ma "nieźle najebane w główce". xD
Przepraszam, że tak długo! Zawszę się rozpiszę. grrr.
Nowy jednopart na http://be-like-u.blogspot.com/ (Zouis)