Rozdział 16.

*Zayn*
W zamkniętych pokoju od ścian odbijał się tylko dźwięk naszych jednostajnych oddechów. Głowa Harry'ego opierała się o moją pierś, usta co jakiś czas całowały moje. Jego dłoń leżała na moim biodrze wsunięta pod materiał spodni, a palce delikatnie łaskotały nagą skórę. Leżeliśmy już przynajmniej z dobrą godzinę w ten sposób. Cisza nam w tym momencie nie przeszkadzała. Wystarczyło, że oboje mogliśmy być przy sobie.
- Hazz, zamówisz pizzę? - ucałowałem jego policzek, wiedząc, że po tym na pewno ulegnie.
- Jasne. Jaką? - podniósł się z mojej klatki, po czym stanął na równe nogi i poprawił dłońmi biały t-shirt.
- A nie wiem. Obojętnie mi. Ja jak coś będę u Liama.
Po mojej odpowiedzi, wyszedł z uśmiechem na ustach, a ja zaraz po nim udałem się do pokoju Liam'a. Bez pukania, pewnym krokiem wkroczyłem do pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi. Denerwowałem się, bo chłopak wróci z dołu za kilka minut, a to dość mało, aby porozmawiać. Li chyba to zauważył, bo zaraz podszedł do mnie, popchnął delikatnie w stronę łóżka i usadowił na nim. Sam zajął miejsce tuż obok.
- Co jest? - zapytał, uśmiechając się do mnie.
- Nic. Harry ma jutro urodziny. Wszystko jest gotowe? Porozsyłałeś zaproszenia? Ja kateringiem się zająłem. DJ'a żadnego nie prosiłem, bo sami sobie poradzimy.
- Tak, wszystko jest już gotowe. - zaczął mnie uspokajać, a jego dłoń powędrowała na me ramię i poczęła je głaskać. -  Nie denerwuj się tak.
- Nie tym się stresuję. Nie mam jeszcze nic dla niego. Tak myślałem... Ale proszę, nie śmiej się! - spojrzałem mu w oczy.
- No nie będę. - pokazał mi język. - Ale panikujesz strasznie.
- Spieprzaj! - rzuciłem, jednak przyjaciel wiedział, że nie mówię poważnie. - Myślałem, żeby kupić mu jakąś książkę. No i chciałem nagrać piosenkę. Taką wiesz... specjalną.
Liam spojrzał na mnie nieco zdziwiony, ale odniosłem wrażenie, że pomysł mu się podoba.
- A jaką piosenkę? - zapytał z cwanym uśmiechem.
- Od znajomego. Wiesz, on mieszka w Bradford, był moim sąsiadem. No i pierwszym chłopakiem. - uśmiechnąłem się trochę zawstydzony. - No i w sumie jest piosenkarzem, mało znanym, ale dobra, odbiegam od tematu. Ta piosenka ma wyrażać moje uczucia. Co myślisz?
Po jego uśmiechu mogłem uznać, że chyba pomysł mu się spodobał.
- Całkiem niezłe. Zanuć coś. Refren na przykład.
Musiałem sobie przypomnieć słowa i melodię, dawno nie słuchałem jego utworów. W końcu, gdy przypomniałem sobie tekst, mogłem zaśpiewać.
- If I could be your superman, I’d fly you to the stars and back again. Cos everytime you touched my hand, you feel my powers running through your veins but I can only write this song, and tell you that I’m not that strong. Cos I’m no superman, but I hope you like me as I am... - te słowa wyszły z moich ust całkiem płynnie i pewnie.
- Supermenie, no dobre. - zaśmiał się pod nosem Liam, a ja w odpowiedzi walnąłem go w ramię. - Aua! - przetarł dłonią bolące miejsce i spoważniał. - Ale pomysł fajny. To co, kiedy jedziesz nagrywać?
- Jutro. A na którą w końcu jest ta impreza?
- Dwudziesta. Spokojnie zdążysz. - uśmiechnął się znowu, nieco uspokajając mnie w tym momencie.

*Harry*
- Dziękuję. Będę czekać. Do widzenia. - pożegnałem się z kobietą po drugiej stronie telefonu i włożyłem go z powrotem do kieszeni, a ulotkę z pizzerii odłożyłem na blat kuchenny.
Postanowiłem wrócić na górę. Swoją drogę, po co Zayn miał iść do Liama? Zresztą, nieważne. Wszedłem po schodach na piętro, zastając Louis'a przed drzwiami do pokoju Payne'a. Wyglądał na trochę wkurzonego.
- Co ty to robisz? - spytałem, a on w sekundzie odsunął się od nich gwałtownie.
- Nic, właśnie miałem się zbierać do Eleanor. - odpowiedział z widocznym wymuszonym uśmiechem na ustach.
Dobrze widziałem jego reakcję podczas wczorajszego wieczoru. Był zły. A może zazdrosny? Prawdopodobnie. W końcu to mordercze spojrzenie w stronę Zayna'a musiało powstać z jakiegoś powodu. Ale skoro mój rzekomy przyjaciel nie potrafi zaakceptować, że w końcu jestem szczęśliwy to ma problem. Ja nie mam zamiaru zawsze żyć z myślą o Lou, koniec tego. Muszę się zmienić. Zrobić coś z tym. W sumie to cieszę się, cholernie się cieszę z tego związku.
- Ach, no to baw się dobrze - odpowiedziałem miłym tonem. O dziwo, przyszło to nawet łatwo.
Przytaknąłem głową nez żadnych słów i jedynie minął mnie, a kiedy to robił, poczułem dotyk jego palców na mojej dłoni. Ciężko było mi nie odwrócić głowy w jego stronę, jednak powstrzymałem się.
Zapukałem, po czym wszedłem do pokoju Liama. Razem z Zayn'em siedzieli na łóżku. Sam przysiadłem się po lewej stronie Mulata i położyłem rękę na jego nogę, powoli zsuwając ją niżej na wewnętrzną stronę jego uda. Odwrócił twarz w moją stronę, uśmiech na jego twarzy gościł od wczoraj i ani razu nie zniknął. Kochałem ten zadowolony wyraz twarzy.
- Możesz zostawić te czułości na potem? - spytał szeptem wprost do mojego ucha.
Zerknąłem przelotnie na lekko rozchylone wargi mojego chłopaka i szybko je ucałowałem. Oczywiście chciałem przedłużyć pocałunek, jednak on chyba wolał nie wprowadzać w zakłopotanie Liama. Może gdyby jeden z nas był kobietą, to Payne nie czułby się dziwnie, ale na pewno tak jest ze świadomością, że dwójka jego przyjaciół tworzy związek. Przyjaciół - mężczyzn.
- Jasne. - wymruczałem w jego usta i zaraz odsunąłem się od niego, jedynie wciąż utrzymując kontakt wzrokowy z Zayn'em.
Rozmawialiśmy i śmialiśmy się w trójkę około godzinę. Po tym czasie zeszliśmy wszyscy otworzyć dostawcy pizzy, wcześniej wołając jeszcze wiecznie głodnego Irlandczyka. Na słowo "jedzenie" zareagował od razu. Muszę przyznać, że to jego łakomstwo czyniło go uroczym. Ten uśmiech, gdy robił się głodny, czyli praktycznie 24h/ 7 dni w tygodniu, dodawał mu plusów. Siedzieliśmy już w kuchni i penetrowaliśmy dopiero pierwsze pudełko dużej pepperoni, gdy Zayn ozdobił mój nos sosem czosnkowym. Spojrzałem na niego z udawanym oburzeniem i oddałem tym samym ruchem. Urządziliśmy sobie walkę na sos, śmiejąc się przy tym w najlepsze, a z Horana ust wyszły słowa, od których niemal się zakrztusiłem i Zayn chyba również, bo wielkość jego oczu powiększyła się dosyć mocno.
- Słodcy jesteście.
Spojrzałem w jego stronę. Uśmiechał się delikatnie ze względu na pełną buzię. Pewnie uśmiech byłby jeszcze szerszy, gdyby nie to.
- Dzięki. - odpowiedział mu Zayn radosnym tonem, a ja jedynie przytaknąłem, również przepełniony szczęściem.

~ ~ ~

Zakręciłem kurki i wyszedłem spod prysznica, od razu w dłonie chwytając żółty ręcznik. Przyłożyłem go do włosów i energicznymi ruchami starałem się je w miarę osuszyć. Po kilku minutach tarmoszenia moich loczków, owinąłem się tym ręcznikiem wokół pasa. W dłoniach trzymając swoje ubrania, wyszedłem z łazienki i od razu udałem się prosto do pokoju Malika. Leżał na łóżku już świeżutki i pachnący, ponieważ mył się przede mną. Jednak ja miałem ochotę dziś go nieco ubrudzić, a teraz, gdy miał na sobie jedynie czarne bokserki i jego ciało było idealnie wyeksponowane i tylko moje, kusił jeszcze bardziej. Czytał coś. Na czarno-czerwonej okładce widniał duży napis z tytułem i autorem. Nazwa "Długa droga w dół" podpowiadała mi tylko jedno.

- O czym czytasz? - zagadnąłem, bo poczułem się zazdrosny o tą pieprzoną lekturę. Nie przeniósł oczu na mnie, tylko wciąż wpatrywał się w kartki.

A przecież teraz stałem przed nim prawie nagi.

- Teraz akurat historię Jess. Dobra laska. Jej ojcem jest jakiś tam ważny typ, a ona to zaawansowana imprezowiczka. - zaśmiał się pod nosem i przewrócił na kolejną stronę.

- Kiedyś pożyczę. - oznajmiłem, ściągając w między czasie jedyne odzianie ze swoich bioder. - Nie będzie ci przeszkadzać, że zostanę nago na noc, no nie? 

Pokręcił przecząco głową zatracony całkowicie w książce. Prędko zająłem miejsce obok niego i ułożyłem się bokiem, aby mieć możliwość swobodnego smyrania go po klatce piersiowej. 

Opuszkami palców przemierzałem jego mięśnie, badając każdy fragment szczegółowo. Nachyliłem się, a jego odkryte ramię obdarowałem mokrym pocałunkiem, potem drugim, zaraz zjechałem ustami niżej na jego biceps. 

- Kota udajesz? Strasznie się łasisz. - uśmiechnął się zawadiacko, bo doskonale zdawał sobie sprawę, do czego dążę. 

- A mogę. - wymruczałem podczas krótkiej przerwy między pocałunkami. 

Odłożył książkę na szafkę nocną i w końcu pozwolił mi zaniemówić, kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały. I teraz ze spokojem mogłem wpatrywać się w te czekoladowe tęczówki. Jakoś zazdrość o książkę minęła szybko. W końcu to przedmiot martwy, z którym ja wygram bezwarunkowo. Przysunąłem się bliżej, a przy swoich sutkach poczułem jego dobrze zbudowaną klatkę. W sekundzie puls przeszedł aż do mojego penisa, a ciepło w podbrzuszu dało o sobie znać już po chwili, bo usta chłopaka czule przywarły do moich. Jego dłonie zacisnęły się na obnażonych biodrach, a sam znalazł się jeszcze bliżej mnie. Uśmiechnąłem się przez pocałunek, dłoń nakierowując pod materiał obciskającego już powoli materiału, który niepotrzebnie okrywał męskość chłopaka. Zacisnąłem palce na jego przyrodzeniu trochę mocniej i przejechałem parę razy w górę i w dół, aż jęknął cicho w moje usta. 

- Wygodniej by mi było, gdyby te bokserki zniknęły.- wyszeptałem z wargami przy jego szyi.

- No to na co czekasz? - wysapał. Nie śniło mi się nawet na moment zdjąć dłoni z jego kolegi, dopóki nie zaspokoję go i sam siebie również.

Zsunąłem bokserki wolną dłonią. Teraz miałem większe pole do popisu i chciałem je jak najlepiej wykorzystać. Przyssałem się do niego ponownie, sam nie zaprzestawał oddawania pocałunków. Nogę wplotłem pomiędzy jego łydki, tym samym mocniej napierając na jego ciało. Z zamiarem zadowolenia go  bardziej niż dotychczas, chciałem się nieco zniżyć i sprawić, że poczułby się lepiej niż w niebie. Niestety zatrzymał mnie przy sobie. Dłonie wplątał w bujne loczki i zassał moją dolną wargę. Zaraz spróbowałem swoich sił ponownie, jednak znowu na nic.

- Puść mnie, chciałbym... 

- Lepiej nie. Za bardzo bym się napalił. - posłał mi przepraszające spojrzenie, ujmując mojego penisa w swoją dłoń.

- O to mi chodzi. Może byśmy spróbowali czegoś intymniejszego? - wyszeptałem.

- Jasne, ale może kiedy indziej. Co powiesz na jutro? Przepraszam, jestem zmęczony. 

Nim zdążyłem cokolwiek odpowiedzieć, pocałował mnie delikatnie. W sumie trochę się zawiodłem. A może on po prostu nie chciał robić tego ze mną? Albo boi się, że znowu nasz związek będzie jedynie cielesną więzią? Nie wiem i szczerze nie chciałbym, aby tak myślał. Mi naprawdę zaczyna zależeć na jego osobie. Z dnia na dzień coraz częściej o nim myślę. Częściej niż o Tomlinsonie, w którym do niedawna byłem ślepo zakochany. I wciąż jestem, ale to słabnie. Na szczęście.

- Okey, jak wolisz. - uśmiechnąłem się trochę wymuszenie.

Jego wargi były rozchylone, sapał delikatnie i pojękiwał, a nosek co chwilę marszczył się, gdy moje ruchu stawały się intensywniejsze. Sam zaraz do niego dołączyłem, gdy napięcie we mnie wzrastało z każdą sekundą. 

Leżymy na łóżku. Jesteśmy kompletnie nadzy. Zadowalamy siebie nawzajem. Jak bardzo dziwnie to brzmi? 

Poczułem, jak przyspiesza i wiedziałem, że zaraz dojdę. I w momencie, gdy o tym pomyślałem, moja dłoń stała się lepka i ciepła. Spojrzałem w dół. Stało się tam dosyć biało. I wiedziałem, że zaraz będzie jeszcze bielej, jak dołączę również ja. Podniosłem oczy na Zayn'a i nie zważając na przyjemność, którą teraz doświadczał, wpiłem się w jego usta ponownie. Nie myliłem się, a Malik uśmiechnął się, gdy zacząłem szczytować zaraz po nim. 

Kilka minut byliśmy w bezruchu, próbowaliśmy wyrównać nasze płytkie oddechy i wrócić na ziemię. W końcu, gdy oboje kontaktowaliśmy już z powrotem całkiem dobrze, Mulat wskoczył pod kołdrę, ja za nim. I oboje zasnęliśmy, spleceni w ciasnym uścisku.

~ ~ ~

Bałem się. Ewidentnie strach nade mną zapanował. Stałem na scenie razem z  czwórką moich przyjaciół. Właśnie skończyliśmy śpiewać "More Than This", czyli dokładnie połowa koncertu za nami. Spojrzałem w oczy Mulata. Obiecaliśmy sobie, że właśnie po tej piosence poinformujemy fanów o naszym związku. 

- Nie musimy tego robić. - powiedziałem, albo raczej poruszyłem wargami, patrząc na mojego chłopaka, który zaczął się powoli do mnie zbliżać.

- Chcę to zrobić. Moja rodzina mnie znienawidzi, ale ty tego chcesz, prawda? Chcesz, abyśmy się ujawnili? Dobrze o tym wiem. I nie przeszkadza mi to. Też nie chcę trzymać tego w tajemnicy. - powiedział mi na ucho. 
- Ale boję się. Co jeśli rodzice się ciebie wyrzekną? 
- Zostanę przy tobie. - ucałował przelotnie mój policzek, a gdy się już odsuwał spostrzegłem na jego ustach pewny uśmiech.
Zayn splótł nasze dłonie, a ja odruchowo zacisnąłem palce mocniej. Z jego ust wyrwało się ciche "aua", ale nawet to nie zdekoncentrowało chłopaka. Omiótł wzrokiem całą halę zapełnioną do ostatniego wolnego centymetra sześciennego przez tłum. I choć wydawałoby się, że to jemu powinno być ciężej, gdy wszyscy się dowiedzą o nas, to ja się w tym momencie bardziej denerwowałem. On był spokojny. Jak gdyby nigdy nic po prostu stał i trzymał moją dłoń. Zaraz po tym geście, wszyscy zamilkli, a moje serce zaczęło bić mocniej, szybciej. To aż sprawiało ból w klatce piersiowej.
- Przepraszam, że przerwaliśmy koncert, ale chciałbym, a raczej chcielibyśmy wam coś przekazać. - zaczął mówić, a w moim umyśle odbijał się jego radosny ton. -  Jesteście fanami, macie do tego prawo. Tak więc... - przerwał w połowie i znów spojrzał na mnie.
To zadziałało jak magnes, oboje zbliżyliśmy się do siebie, niszcząc ostatnią wolną przestrzeń między naszymi ciałami. Schowałem zdrowy rozsądek do kieszeni i złączyłem nasze wargi w niesamowitym pocałunku, innym, widzianym przez wszystkich zebranych tu ludzi, czyli dobre kilka tysięcy. Gdy w końcu odessaliśmy się od siebie, otworzyłem oczy i wlepiłem wzrok w Zayn'a. On również nie spuszczał ze mnie spojrzenia przy tych trzech słowach mówionych do mikrofonu.
- Kocham cię, Harreh. 
Nie wiedząc, co odpowiedzieć, jedynie rzuciłem się na jego szyję z łzami w oczach, które były oznaką szczęścia, rzecz jasna. Objął mnie mocno. Staliśmy mocno wtuleni w siebie i gdy w końcu trochę ochłonąłem z nadmiaru pozytywnych emocji, przyłożyłem usta do jego ucha.
- Ja ciebie też Zayn, ja ciebie też... 
Po kilku dłuższych chwilach, odsunąłem się od niego i stanąłem obok, dłoń trzymając nadal w swojej, jakbym bał się, że w każdej chwili mogę go stracić. 
Po hali rozeszło się jedno głośne westchnienie, kilkanaście osób zaczęły piszczeć i krzyczeć, ale oni również byli uradowani. Tak samo jak my. 
Druga połowa koncertu przebiegła szybko. Od czasu do czasu ja i Zayn składaliśmy na swoich ustach krótkie pocałunki albo przytulaliśmy się na środku sceny. Teraz już nie było tego stresy. On na szczęście odszedł daleko i nie wróci już nigdy. Gdy nasz występ dobiegł końca, każdy po kolei podziękował za przybycie i świetną zabawę. Zeszliśmy za scenę. Ja kroczyłem ostatni, byłem również prowadzony przez mojego chłopaka. W garderobie prędko się ogarnęliśmy. W końcu każdy z nas był już zmęczony i pragnęliśmy jak najszybciej znaleźć się w pokoju hotelowym. 
- Zayn, dobrze wyglądasz, no ruchy. - pociągnąłem go za nadgarstek, aby odszedł wreszcie od dużego prostokątnego lustra z oświetlaną ramą.
- Sam się ruchaj. - rzucił w moją stronę, chyba nie do końca zastanawiając się nad swoją wypowiedzią. 
- Pomożesz mi w tym, chodź już. - zaśmiałem się pod nosem i podszedłem pocałować go w usta.
Po tym geście uśmiechnął się do mnie i oboje ruszyliśmy w stronę wyjścia. Limuzyna czekała na nas na tyłach budynku, ponieważ z przodu zapewne czekały jeszcze setki fanek. Poganiałem Malika, jak mogłem. Zostaliśmy ostatni. Reszta już dawno siedziała w samochodzie. Krzyknęliśmy "dobranoc" jakiejś sprzątaczce, która jeszcze zamiatała na korytarzu i wyszliśmy na zewnątrz. Niebo było już dawno granatowe, zimne powietrze zaczęło delikatnie muskać naszą odkrytą skórę. Byliśmy w połowie drogi do czekającej limuzyny, gdy w sekundzie usłyszałem huk. Poczułem, jak ciężkie ciało trzymające mocno moją dłoń upada na ziemię, ciągnąc mnie za sobą. Wszystko działo się za szybko. Cień człowieka odbiegający daleko zza mur, jakieś krzyki chłopaków biegnących w naszą stronę i ból głowy, kiedy zderzyłem się z betonem. Kilka sekund później byłem już w pełni świadomy. Szum z w uszach przeszedł, a ja zerknąłem na wszystkich wokół i zaraz w bok. Zamarłem. Płacz w tym momencie był czymś jedynym co mogłem zrobić. I to uczyniłem, w momencie zaniosłem się spazmatycznym szlochem i chwyciłem za ramiona chłopaka leżącego obok, którego jasny płaszcz został zalany krwią. Wydobywała się ona z piersi Mulata. Zacząłem nim mocno potrząsać. Ktoś trzymał moje ramie i prosił, abym się uspokoił.
- Nie! On żyje! Zayn! Zayn, do cholery, otwórz te oczy! Malik, kurwa, zrób to! - zacząłem się drzeć w jego twarz, ale ona ani drgnęła. 
To nie fair. Ktoś mi go zabrał. Dlaczego?
Mocno przytuliłem martwe ciało do piersi i ucałowałem policzek. 
- Zayn, proszę... - wydukałem, drżącym głosem. - Nie odchodź...


- Nie! - wydarłem się, mając w głowie wciąż widok nieżyjącego chłopaka. Z moich oczu mimowolnie popłynęły łzy, a na całym ciele odczuwałem pot. Podniosłem się gwałtownie z łóżka do pozycji półsiedzącej i zakryłem od razu twarz dłońmi.
Wystraszyłem się. To był niewątpliwie najgorszy sen w całym moim życiu. Nawet gorszy od tego, w którym gonił mnie wielki chomik, a na końcu odgryzł rękę. Dla siedmioletniego dziecka to naprawdę coś strasznego.
Poczułem, jak materac obok mnie się lekko zapada, zaraz czyjeś palce powoli przedarły się przez moje i ujęły moją twarz delikatnie. Zaciskałem mocno powieki, bałem się je otworzyć. Myślami nadal byłem w tym chorym śnie.
- Hej, miśku, wszystkiego najlepszego. - poczułem lekki zachrypnięty szept tuż przy moim uchu i mogłem teraz odetchnąć z ulgą.
Ten głos rozpoznałbym wszędzie. Wilgotne wargi odcisnęły się na mym policzku, a ja rozwarłem powieki, wiedząc, że to chłopak jest obok mnie i wcale nie zginął.
- Chodź tu. - powiedziałem zdławionym przez płacz tonem i szybko przywarłem do jego nagiej klatki piersiowej. Zayn splótł palce na moich plecach i kciukami delikatnie pogładził spocone ciało.
- Co taki roztrzęsiony? - zapytał z troską, rozluźnił uścisk, ale ja nie. Wciąż zaciskałem dłonie na jego barkach.
- Miałem koszmar... Proszę, załatw sobie kamizelkę kuloodporną i najlepiej jak najszybciej. No i nie ściągaj jej.
- Mam pytać o szczegóły czy raczej nie? - zaśmiał się cicho pod nosem.
- Straciłem cię na zawsze. - wydukałem, bo na to wspomnienie znowu słone krople cisnęły mi się do oczu.
Przytulił mnie mocniej do siebie i znowu ucałował policzek. Chciał mnie uspokoić. I rzeczywiście to pomogło. Poczułem się bezpiecznie i ciepło.
W końcu wypuściłem go z objęcia i dopiero teraz spostrzegłem, że Malik ma na sobie już dolną część garderoby. Wstał z łóżka i podszedł do szafy, aby wybrać czym zakryć swoje górne partie, które swoją drogą uwielbiałem. Nie przypominałem sobie, abyśmy coś planowali dzień wcześniej.
- Gdzieś się wybieramy?
- Ja tak, ale nie wiem jak ty. - odpowiedział, przejeżdżając palcami po stercie idealnie ułożonych koszulek. Wyjął t-shirt z naszych wspólnych zakupów. Uśmiechnąłem się na przypomnienie zabawy w przymierzalni.
- Beze mnie? - zdziwiłem się i prędko stanąłem przy nim.
Przytaknął głową i wsunął koszulkę przez głowę. Przylgnąłem do niego od tyłu, a podbródek ułożyłem w zagłębieniu przy jego szyi.
- Gdzie idziesz?
- Nieważne.
- Do Caroline?
- Nie.
- Na pewno?
- Na pewno.
- To gdzie?
- Włączył ci się syndrom zazdrośnika? - odwrócił się do mnie twarzą i nie czekając chwili dłużej, zatkał mnie swoimi ustami, gdy zobaczył, że po raz kolejny chcę coś odpowiedzieć.
- Nic mi się nie włączyło. Po prostu ciekawi mnie, gdzie MÓJ chłopak idzie SAM. - powiedziałem oburzony.
- Chętnie bym ci powiedział, ale nie mogę. - wytknął mi język.
Prychnąłem pod nosem w drodze powrotnej do łóżka. Wskoczyłem na nie i wszedłem pod kołdrę, zakrywając również swoją głowę ciemnym materiałem. Usłyszałem korki, po chwili próbował zabrać ze mnie pościel, ale ja mocno ją trzymałem. Są moje urodziny, a on na dodatek chce mnie zostawić samego, samiuśkiego jak palec! No i nie mówi, gdzie idzie. Czego on oczekuje? Że w ogóle nie będzie mnie ciekawiło, gdzie się wybiera? Chyba sobie kpi.
- Harry, wyjdź. - poprosił.
- Nie! Jak masz iść to idź i się mną nie przejmuj. Zostanę, kurwa, sam! - krzyknąłem.
Tuż po tym, jasna stróżka światła zaczęła się powiększać i zauważyłem nachylającego się nade mną chłopaka.
- Nie gniewaj się, proszę. Potem ci wszystko wyjaśnię. Teraz nie mogę. No i muszę się już zbierać, bo jeszcze Joe będzie wkurwiony, że się spóźniłem. - chciał mnie pocałować, ale w ostatniej chwili się odsunąłem.
- Jaki Joe?! - niemal wrzasnąłem. Chyba serio powinien być zazdrosny.
- Wokalista. Joe Brooks. Nie martw się...
- Nie martw?! Po co chcesz się z nim spotkać?
- Można powiedzieć, że służbowo. - zerknął na zegarek na swoim nadgarstku. - Cholera, serio muszę się zbierać. Przepraszam, Harreh. Jeszcze raz wszystkiego najlepszego. - gwałtownie mnie pocałował, mimo, że trochę się opierałem. - Wrócę po południu.
Drzwi trzasnęły. Poszedł. Może rzeczywiście nie powinienem się martwić? Ufam mu. Przecież Zayn'owi też na mnie zależy. Z dnia na dzień by uczuć nie wymienił.
Nie wiedząc co ze sobą począć, zakryłem się z powrotem kołdrą. No tak, wszystkiego najlepszego, Harry.
___
Przepraszam, bardzo przepraszam, że znowu tak długo czekaliście na rozdział. Ostatni tydzień jest strasznie zwariowany i rodzice mi strasznie trują, bo w piątek lecę do Londynu i bardziej to przeżywają niż ja. Rozdział również zjebałam po całości, bo od chuja dialogów, ale jakoś tak wyszło. Za to też przepraszam.
Ach, no i właśnie dlatego, że w piątek lecę do UK, to obawiam się, że rozdziały mogą być jeszcze rzadziej, ponieważ tam nie będę mieć tyle czasu. No zrozumcie mnie, ciocia ma termin na 26. lipca i potem po porodzie pewnie będę musiała się zajmować domem itd. Ale dostęp do netu i laptopa będę mieć, także pisać będę. No i mam prośbę, kilka osób w ostatnich rozdziałów poprosiło mnie o informowanie, ale zawsze się boję, że zgubię Wasze namiary. Mogłabym prosić o wpisanie się do Spisu Czytelników?
Wszelkie pytania co do rozdziałów i innych rzeczy, proszę kierować tutaj: ask.fm/GioviMonster