Rozdział 18.

Nie czekając na jakikolwiek ruch ze strony młodszego chłopaka, Louis prędko przygwoździł go do ściany, uniemożliwiając mu dojście do władzy. Dłonie mocno zakleszczyły się na biodrach Harry'ego, który zdawał się być rozbawiony w najlepsze. Śmiał się. Chichot odbijał się echem od czterech ścian opanowanego przez mrok pokoju. Ani jeden, ani drugi nie widział dobrze towarzysza. Styles spojrzał przed siebie, napotykając wzrokiem lśniące od pożądania tęczówki mężczyzny. Zachowywał się jak zwierzę łaknące dotyku, odkąd tylko chwycił jego dłoń i poprowadził pędem na piętro, kierując się prosto do pokoju Zayn'a.
Zdrowy rozsądek już dawno odstawił na bok, dokładnie w dniu zakupu tych cholernych tabletek, od których właśnie w tym momencie Harry był zaćpany. Nie myślał o niczym, przynajmniej nie o niczym dobrym. Czy był zazdrosny? Owszem. Czy kochał Harry'ego? Nie. Posunął się do tego czynu tylko i wyłącznie dlatego, że przestał być tym numerem jeden. Tym, którego radził się Styles, tym, którego on podziwiał, tym którego kochał nad życie. Przestał być tym najważniejszym. I to go bolało. Świadomość, że ktoś inny go może zastąpić. Ba! Może być nawet w związku z jego młodszym przyjacielem. I choć od dawna przestał zwracać na niego uwagę, był cholernie zazdrosny o Zayn'a. O to, że Loczkowaty potrafi ułożyć sobie życie z kimś innym. Kimś, kto nie jest nim. Kimś, kto nie jest dziewczyną, a spełnia takową rolę. Tak, to Malika uważał za babę w tym związku.
Oczyszczając swój umysł ze wszelkich wyrzytów sumienia, zniszczył wolną przestrzeń między nimi i przybliżył swoje usta do wygiętych w szerokim uśmiechu warg Harry'ego.
- Pobawimy się troszeczkę? - wyszeptał zmysłowym tonem.
Gorące powietrze uderzyło o jego dolną wargę, co tylko zachęciło jeszcze bardziej młodszego do ochoczego przytaknięcia głową. Louis długo nie czekał. Niemal natychmiast złączył ich usta w namiętnym pocałunku. Języki zaczęły toczyć walkę o dominację nad drugim. Robiły to bardzo zawzięcie. Dłonie Harry'ego powędrowały na kark starszego chłopaka, tym samym mocniej go do siebie przyciskając. Był kompletnie napalony, a w umyśle zdązył już rozebrać go wzrokiem ze trzysta razy. Oderwali się od siebie na moment, tylko na kilka sekund, aby zaczerpnąć świeżego powiętrza.
Kilka chwil później, już oboje byli bez koszulek, splątani w mocnym uścisku, znaleźli sie na łóżku. Całkiem nieświadomy swoich poczynań Harry mocno pociągnął Louis'ego za ramiona, aby któryś raz z kolei ucałować jego wargi.
- Mam na ciebie ochotę - wymruczał Styles, dając upust swoim emocjom i mocno ścisnął pośladki starszego.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak ja długo na to czekałem - zaśmiał się uwodzicielko Tomlinson, po czym nachylił się do szyi Harry'ego, aby zacząć skłądać na niej mokre pocałunki.
Solenizant westchnął cicho pod ciężarem rozpalonego ciała. Louis nie odrywając swoich ust od gładkiej szyi, sprawnie rozprawił się z rozporkiem chłopaka znajdującego się pod nim. To on brał w tym momencie bardziej aktywny udział, to on zajmował się Styles'em, który teraz leżał nieruchomo i pozwalał, aby starszy pozbywał się z niego pozostałych części garderoby. Sam zresztą pozbył się prędko również swoich spodni.
Był taki nachalny, ale Harry nie myślał o odepchnięciu go w tej chwili. Odpowiadało mu tak, jak jest teraz. Był pieszczony i dobrze się z nim obchodzo, więc kto by zaprzeczał?
Choć loczkowaty domagał się głaskania i kolejnych pocałunków, Louis odsunął się od niego na chwilę, a w dłonie chwycił telefon wcale nie należący do jego osoby. W ciągu kilku sekund wystukał coś na klawiaturze czarnego blackberry i zaraz powrócił do uszczęśliwiania chłopaka, zaczynając od składania słodkich pocałunków na jego torsie.
- To będzie najlepsza noc w twoim życiu, moja mała suczko - oznajmił, na chwilę odrywając się od jego ciała.
-Liczę na to - wysapał Loczek z cichym jękiem na końcu, kiedy poczuł palce zacieśniająca się na jego penisie.
Wił się pod nim z wszechogarniajacej rozkoszy. Coś ciepłego i wilgotnaego objęło jego członka. Chłopak czuł się lepiej niż w niebie.

Gdyby nie uczucie wibracji w kieszeni Mulata, prawdopodobnie nie usłyszałby jak jego komórka daje znać o nowej wiadomości. Na jego twarzy pojawiło się nikłe zdziwienie, gdy na wyświetlaczu zobaczył imię swojego chłopaka.

Od: Harreh

Ty. Ja. Twój pokój. Za 20 minut. 

Uśmiech zagościł na jego wargach po tych słowach. Odwrócił się, gdy ktoś klepnął go po ramieniu.
- Hej, Zayn, co się tak szczerzysz jak głupi do sera? - krzyknął mu do ucha blondwłosy Irlandczyk.
Bez zmiany miny poruszył znacząco brwiami.
- Coś czuję, że ta noc będzie naprawdę przyjemna.
- Nie wątpię, Romeo, ale że mam pokój między wami, to niezależnie w którym będziecie, proszę, nie krzyczcie za głośno. Ostatnie jęki Styles'a nie dawały mi zasnąć - posłał mu karcące spojrzenie, a Zayn otępiał w tym momencie.
- Ale jakie jęki? Przecież my...
- No jego. Nie wiem, kiedy to była, już jakiś czas temu. Pamiętam! W dniu, kiedy byliśmy na kolacji z Lou i El. Szczerze to myślałem, że się przesłyszałem, ale potem jak się ujawniliście nam, to wszystko stało się jasne - mówił to tak spokojnie, jakby właśnie chwalił pogadę. Dobrze, że wokół ponowało zamieszanie, w innym wypadku Niall zapewne zauważyłby jak policzki Zayn'a zachodzą purpurą, co i tak, pomimo jego ciemnej karnacji, byłoby widać.
- Serio to słyszałeś? - spytał widocznie zmieszany.
- Jasne, ale nie przejmuj się. Rozumiem go doskonale - zaśmiał się, po czym tanecznym krokiem odszedł od Malika, zanurzając się w spocone i chwiejne ciała.
Zayn schował telefon z powrotem do kieszeni spodni i podszedł do barku, aby się czegoś napić z nadmiaru wrażeń. Od kilku dni chodził jak nakręcony. W końcu był szczęśliwy u boku swojego ukochanego, na którego tak długo czekał. Nawet zerwanie z Caroline poszło mu nadzwyczaj gładko, bo zdawało mu się, że to ostatnia przeszkoda na ich wspólnegj drodze. Gdy mówił jej to zdanie na zakończenie związku, dziewczyna wyglądała na trochę załamną, cóż, która by nie była? Nie zaniosła się jednak płaczem, ani jednej łzy nie uroniła. Zapytała tylko, dlaczego jej to robi, dlaczego śmiał najpierw tak ją wykorzystać, a teraz zostawia bez słowa wyjaśnienia. Nie odpowiedział nic, zbył ją zwykłym "bo nic nie czuję" i już chciał opuścić progi jej mieszkania, gdy zadrwiła, że jest pedałem. Przytaknął sarkastycznym tonem, więc jakby nie patrzeć - nie użył kłamstwa. Użył dobrego wykrętu, któego niestety dziewczyna nie zrozumiała.
Po kilku drinkach, wyliczył, że z głośników zaczyna grać już szósta siódma piosenka odkąd dostał sms-a. Postanowił nie czekać ani chwili dłużej i szybkimi susami przemierzył schody, aby jeszcze szybciej znaleźć pod drzwiami do swojego pokoju. Jego serce zabiło mocniej, gdy zza nich usłyszał ciche jęki i posapywania. "Wydaje ci się, nic nie słyszysz", powtarzał w głowie na podtrzymanie się na duchu. Przecież to nie mógl być...
Drzwi ciuchutko  zaskrzypiały, pokój rozświetliła stróżka światała, która zaraz zaczęła się poszerzać i dała lepszy wgląd na dwuosobowe łóżko stojące przy ścianie równoległej do stojącego w progu Malika. Patrzył się tępym wzrokiem przed siebie. Nie wierzył. Zacisnął mocno pięści, czuł jak na wewnętrznej skórze jego dłoni wbijają się do krwi paznokcie. Zamrugał kilka razy, mocniej zagryzając szczęki. Krew w jego ciele zawrzała. Nie wiedział, co począć. Po prostu stał przez chwilę, wpatrując się w leżącego na łóżku Harry'ego, który najwidoczniej czerpał przyjemność z tego, że znajdujący się nad nim Louis właśnie posuwa go energicznymi ruchami. Młodszy nie był w stanie go teraz zobaczyć, jedynie Tomlinson na widok zdezorientowanego Zayn'a w drzwiach, nachylił się nad Styles'em i złożył na jego ustach namiętny pocałunek. Mulat przełknął ślinę z łzami w oczach. Długo nie czekał. Już po chwili usłyszał za sobą trzask zamykanych z impetem drzwi i zmierzał biegiem po schodach prosto w stronę wyjścia, chwyciwszy w dłoń skórzaną kurtkę.
Totalnie upokorzony, szedł stanowczym krokiem przed siebie. Nie, nie płakał. Nie miał ochoty na łzy. To tylko pokazałoby całemu światu, jak bardzo źle się czuł w tym momencie. Jego serce, które i tak dużo zdążyło przejść ostatnimi czasy, teraz rozleciało się na milion kawałeczków, niczym porcelana, krucha i delikatna. Wbił spojrzenie w czubki swoich butów, które zdawały się być naprawdę interesujące. Zmarznięte ręce wsadził do kieszeni kurtki, aby rozgrzać je choć trochę. W myślach skarcił się za przeoczenie szalika. Noce tej zimy w Londynie bywały naprawdę mroźne i nie do wytrzymania. Jednak teraz puścił to mimochodem. I tak miał największą ochotę zapść się pod ziemię. Mieszanka wstydu, rozgoryczenia i bólu nasilała się w nim z każdą kolejną sekundą. Czuł się nikim. Kimś, kto po prostu kolejny raz zaufał i się zawiódł. Nie wiedział tylko, do kogo czuł najwększy żal. Do Tomlinsona, bo zabrał mu Harry'ego? Do Styles'a, że złamał obietnicę? Czy do samego siebie, że był tak naiwny?
Wyszedł z kolejnego zakrętu, nie zatrzymując się ani na chwilę. Nagle na ulicy rozszedł się głośny pisk opon, zaraz po tym przeszył go ból i złapał się momentalnie za głowę, czując mocne zderzenie ze skutą lodem jezdnią. Ułamek sekundy później przymknął powieki, gdzieś echem w jego czaszce rozniózł się niski, męski głos.

*Liam*
- Coś dzwoni, odbierz - wybudził mnie niewyraźny głos Danielle, mamroczącej przez sen.
Niechętnie wstałem z posłania i udałem się w stronę komody, skąd dochodził dźwięk telefonu. Głowa mnie bolała, a ta denerwująca muzyczka jeszcze bardziej wszystko potęgowała. Przetarłem leniwie oczy i nie spoglądajac nawet na wyświetlacz, od razu przyłożyłem telefon do ucha.
- Halo?
- Dzień dobry, dzwonię do w sprawie pana Malika - po drugiej stronie słuchawki zaczęła mówić jakaś obca mi kobieta, ale zaraz... co?!
- Zayn'a? Co się stało? - spytałem prędko.
- Proszę się tylko uspokoić. Mężczyzna został potrącony przez samochód około północy w okolicach Perrymead Street. Dzwonię, ponieważ pana numer został wpisany pod ICE* w jego komórce.
- Dobrze, ale jakie ma obrażenia? Złamania?
Gdy tylko wypowiedziałem te słowa, Danielle nagle poderwała się z łóżka i zaraz znalazła się tuż obok. Z troską w oczach przypatrywała się mnie.
- Złamań nie ma. Lekki wstrząs mózgu, na miejscu nastąpiła utrata przytomności. Nie obyło się jednak bez zadrapań, siniaków i innych tego typu obrażeń.
- Chociaż tyle dobrego. Mógłbym go dziś odwiedzieć?
- Oczywiście, niech przyjedzie pan około godziny trzynastej.
Podziękowałem za telefon i rozłączyłem się, zaraz kładąc telefon z powrotem na komodzie. Dan walnęła mnie delikatnie w ramię.
- Co jest? - pospieszała.
- Zayn jest w szpitalu - odparłem, po czym przekazałem jej wszystkie informacje, które mi było dane usłyszeć. Gdy wspomniałem o urazie głowy, dziewczyna położyła obie dłonie na ustach, jednak zaraz ją pocieszyłem, mówiąc, że wcale nie jest tak źle i po południu jedziemy go odwiedzić. Gdy skończyłem swoje przemówienie, wtuliła się we mnie.
- Dzięki Bogu, że nic poważnego - wyszeptała, łamiącym się nieco głosem - Ale czekaj... Przecież on był wczoraj na przyjęciu.
- No tak, a może później, gdzieś wyszedł?
Spojrzeliśmy po sobie, zastanawiając się, dlaczego Zayn wyszedł w środku imprezy. Co prawda, ostatni raz go widziałem, gdy siedział przy barku i popijał jednego drinka za drugim, tak jakby chciał ustymulować swoje emocje. Wyglądał na zestresowanego, ale nie złego. To było najbardziej podejrzane i wcale nie uspokoiło mnie. Wręcz przeciwnie, coś zaczęło nie pasować. Trzeba było tylko znaleźć brakujący element tej pieprzonej układanki. W końcu to były urodziny jego chłopaka. Rozumiem, gdyby któryś z nas albo innych gości odpadł szybko, ale on się napracował nad tą niespodzianką. Zaprosił nawet dziewczynę Harry'ego, która jak się później dowiedziałem od Malika, było tylko podróbką. W sumie już od początku się tego domyślałem. Styles nigdy nie był rewelacyjnym aktorem i tylko ślepy by się na to nabrał. Pamiętam, jak wczoraj ona i Florence podeszły do mnie, mówiąc, że nie mogą go znaleźć. W trójkę go szukaliśmy i nic. Byłem święcie przekonany, jak również one, że Zarry zajmuje się sobą. Dlatego też ja pokazłem dziewczynom pokój gościnny i kazałem czuś się jak u siebie.
Próby złożenia jakiegokolwiek planu wydarzeń zdały się na nic.

*Harry*
Aua. Mój tyłek. Moje plecy. Moje ciało. Wszystko mnie bolało. Powody mogły być dwa. Albo spadłem z drugiego piętra i cudem wyszedłem bez połamań, albo ja i Malik przeżyliśmy cudowną noc, niewątpliwie upojną, skoro nic nie pamiętam. Jednak zaraz, mamy tylko parter i pierwsze piętro, więc nie mógłbym spaść z drugiego. Tak, to odpadało w przedbiegach, czyli zostało wyjście drugie. Uśmiechnąłem sie mimowolnie na samą myśl o tym.
Leniwie podniosłem powieki. Leżałem po prawej stronie łóżka, z twarzą skierowną w stronę szafy. Byłem w pokoju mojego chłopaka. No tak, ostatnio więcej czasu spędzaliśmy u niego, niż u mnie. Głównie dlatego, że jego okno wychodziło na ogród, a moje na ulicę, więc zawsze było chociażby najmniejsze prawdopodbieństwo na to, że paprazzi przyłapią nas na okazywaniu sobie czułości.
Uniosłem do góry cienką kołdrę powolnym ruchem. Byłem nagi, co rozwiało wszelkie wątpliwości.
- Zayn, powiesz, jak zdołałeś mnie doprowadzić do stanu, w którym wszystkie moje kości dają o sobie znać - poprosiłem, spoglądając z rozmarzonym uśmiechem w drzwi szafy. Nie miałem siły, aby się w tym momencie do niego odwrócić.
Usłyszałem tylko cichy śmiech i zaraz ciepłe usta naznaczyły moje nagie ramię. Już po pierwszych słowach zamarłem i jestem pewien, że to zdołało przywrócić mi stuprocentową świadomość.

*ICE (In Case of Emergency) - skrót informujący ratowników do kogo powinni zadzwonić w razie nagłego wypadku. W Polsce raczej rzadko używany, mało rozpowszechniony, ale w Wielkiej Brytanii z tego co mi wiadomo, niemal każdy ma taki numer wpisany w komórce.
___
Po ostatnim rozdziale mam wrażenie, że Was zniechęciłam. Szczerze nie miałam takiego zamiaru. Wiem, ciąża często się zdarza, ale jak zaznaczyłam w odpowiedzi do jednego komentarza, w opowiadaniach, gdzie głowną bohaterką jest dziewczyna. Osobiście nie spotkałam się jeszcze z takim trójkącikiem. Co prawda u Gossip Girl można przeczytać o dziecku, jednak wątek wydaje mi się być inny, poniewaz tam sprawy toczą się inaczej. Głosowaliście za przedłużeniem, więc o to się postarałam, bo też dostałam wiele komentarzy, w którym pisaliście, że nie chcecie jeszcze końca. Mam nadzieję, że dacie mi szansę i będziecie chcieli przeczytać dalsze rozdziały, na które mam już kilka pomysłów.
A co do tego rozdziału, niektórzy z Was na pewno zdołali zgadnąć, co się stanie. I pewnie większość z Was będzie chciała zabić mnie za to, co zrobiłam biednemu Zayn'owi. Dla mnie osobiście to było katorgą, napisanie tego, ale jakoś wybrnęłam. Również to wszystko będzie miało dosyć duże znaczenie w nadchodzących zdarzeniach, więc bez tego by się nie obyło.

Nowy jednopart (Zarry, +18) pojawił się na:  

be-like-u.blogspot.com

I serdecznie Was zapraszam na prolog wcześniej zapowiedzianego Domu Skoczka:  

reason-to-be-suicidal.tumblr.com
Bardzo przepraszam, że niektórzy nie dostali poinformowania na tt bądź blogu, niestety tutaj blogspot i twitter mi się jebią, delikatnie mówiąc i na niektórych blogach nie mogę komentować, a na tt nie mogę wysłać czasami wiadomości. Za kłopot bardzo przepraszam!
Kocham Messy i podziwiam, że jeszcze ze mną wytrzymuje, szczególnie po tym jak trułam jej dupę o szablonie na Dom Skoczka. :3