Rozdział 19.

Nigdy nie umieszczałam takiej informacji, ten rozdział to wyjątek. 
Jeśli jesteś osobą wrażliwą na liczne wulgaryzmy, lepiej nie czytaj, ponieważ pojawi się ich tu bardzo dużo. Z góry przepraszam, jeśli w jakikolwiek sposób to kogokolwiek urazi.
___
*Harry*
- Dzień dobry, Harreh - usłyszałem za sobą cichy głos Louis'ego.
Nie wierzyłem własnym uszom. To musi być jakiś chory koszmar. Tak, owszem, jeszcze miesiąc temu rostopiłbym z rozpalającego mnie podniecenia, że to właśnie Louis leży ze mną w łóżku, ale nie teraz. Nie, kiedy zacząłem żyć bez niego, a z Zayn'em. Moim, kochanym Zayn'em, którego teraz tak bardzo pragnałem ujrzeć po przekręceniu się na drugi bok. A niech to szlag! Zerwałem się z łóżka, szybko rozglądajac po pokoju w poszukiwaniu moich bokserek. Znalazłem je po kilku sekundach i prędko wsunąłem na biodra. Wciaż mocno zszkowaony, spojrzałem w stronę leżącego na łóżku Tomlinsona, który z cynicznym uśmieszkiem obserwował każdy mój ruch, aż w końcu nasze spojrzenia się skrzyżowały.
- Co ty, do kurwy nędzy, robisz w łóżku Zayn'a?! I gdzie on jest?! - krzyknąłem, nie starając się nawet opanować emocji.
Byłem wściekły w tym momencie i ani mi się śniło potraktować go ulgowo. Śmiech pod nosem zadziałał na mnie niczym płachta na byk. Rozzłościłem się jeszcze bardziej.
- Co ja tu robię? Triumfuję. Wygrałem z tym idiotą. A on - przychnął pod nosem - nie wiem gdzie jest i jakoś szczerze mam to głęboko w poważaniu.
- O czym ty pierdolisz? - przekleństwa wypływały spomiędzy moich ust całkiem niekontrolowanie, nie potrafiłem się powstrzymać.
- Pomogłem mu uświadomić sobie, że ty zawsze byłeś i będziesz mój. Och, Harry - pokręcił z dezaprobatą głową, po czym wstał z łóżka, podchodząc do mnie bliżej. On, o dziwo, miał bokserki - przecież niezależnie od tego co się stanie, ty i tak wrócisz do mnie - ostatnie słowa wyszeptał wprost do mojego ucha. Odskoczyłem od niego jak oparzony.
- Nie, coś ci się pomyliło. Ja biorę Zarry'ego na poważnie, to nie jest jakiś nic nie znaczący bromance, rozumiesz? Zayn znaczy dla mnie dużo, zajebiście dużo i sam z własnej woli nie odejdę od niego - znowu echem odbił sie jego pusty śmiech, przepełniony wręcz złowrogim brzmieniem - Poza tym, możesz mi wytłumaczyć, dlaczego obudziłem się obok ciebie nagi?!
Wolnym krokiem przeszedł około trzy metry i jeszcze raz przyłożył usta do mojego ucha, muskając je gorącym oddechem.
- Byłeś taki napalony i mokry - wymruczał z zadowoleniem, a mnie automatycznie rozszerzyły się źrenice - jak dziwka w tanim burdelu.
Po tych słowach odepchnąłąłem go od siebie i spojrzałem z pogardą.
- Dlaczego ja nic nie pamiętam? Przecież dobrze wiem, że dużo nie wypiłem.
- To i owo się zażywało - odparł z łatwością, sprawiając wrażenie komentatora pogody, która zapowiada słoneczko przez kilka najbliższych dni.
- Ty pierdolony do granic możliwości, za grosz nie liczący się z uczuciami innych, niewyżyty seksualnie skurywsynu, chcesz mi powiedzieć, że dałeś mi jakieś świństwo, a potem, jakby nie patrzeć, po prostu mnie przeleciałeś? - wysyłaczem przez zaciśnięte zęby.
Mocno zacisnąłem pięści, aby tylko ogarnąć swoje emocje. Starałem się spokojnie oddychać, jednak jego osoba nie pozwalała mi na to. Prowokował każdym słowem czy chociażby gestem. Miałem największą ochotę zabić go na miejsu, gdy odpowiedział lekko "tak" z satysfkacją wymalowaną na twarzy.
- Dlaczego? Daj mi to jebane uzasadnienie, dlaczego tak bardzo zależy ci na tym, aby mnie z nim skłócić - poprosiłem już trochę spokojniejszym tonem. W oczach stanęły mi łzy. Jego poczucie wyższości i obojętność mnie drażniły. Nie potrafiłem tłumić w sobie, jak bardzo mnie to przerastało.
-  Bo ten związek jest śmieszny. Między wami nigdy nic nie było i nie będzie. Poza tym, to chyba do mnie coś czujesz, prawda?
- A skąd u ciebie ta pewność siebie? I skąd w ogóle możesz mieć pojęcie, na kim mi zależy, skoro już od dawna miałeś mnie w dupie?
- Och, proszę cię - prychnął pod nosem - Tylko głupi by nie zauważył, że lecisz na mnie - ewidentnie zadrwił z mojej osoby - A ten tatuaż jako dowód twojej miłości, tak? - zaśmiał się szyderczo.
Całkiem o nim zapomniałem. Jego słowa wypowiedzane z takim jadem raniły niewyobrażalnie. Ale jestem pewien, że gdyby nie fakt, iż przestałem być w niego ślepo zapatrzony, zabolałoby bardziej.
- Był. Z niego jak najszybciej zrobię coś innego, może usunę, jeśli się da - odparłem bardziej do siebie niż do niego, zaraz dodałem głośniej: - Boże, jaki ja byłem głupi. Ty jesteś nikim. Albo na pewno nie moim przyjacielem. A co do mojego związku. Odpierdol się, tyle ci powiem.
- Jesteście obydwaj żałośni - zaczął zbierać swoje ubrania rozwalone po wszystkich kątach pokoju - No i powodzenia w odbudowie tej waszej miłości. Wątpię, aby to było takie łatwe.
- Co masz na myśli? - zdziwiłem się.
- Nie wiem, czy Zayn wybaczy ci zdradę - odaprł i widząc moją zszkowaną minę, kontynuował: - Widział, jak wijesz się pode mną z rozkoszy, Harreh.
- Kurwa, ty... Gnojku... Wypierdalaj z tego pokoju! - warknąłem w jego stronę, ale gdy Louis nadal patrzył się w moje oczy, nie obyło się bez podniesienia głosu: - No co się tak gapisz?! Wypierdalaj stąd! Nie rozumiesz?! WY - PIER - DA - LAJ - przesylabowałem, coraz to mocniej przybierając na sile głosu. Gdy on już otwierał drzwi, dopowiedziałem prędko: - I nie masz prawa mówić do mnie Harreh!
Po kilku głębszych oddechach, w końcu się opanowałem i zdołałem jakoś okiełznać moje myśli. Szczerze? Najchętniej w tym momencie sam wszedłbym do grobu. On nas widział. Mnie z nim. Byłem nieuważny. Mój błąd. Ale co jeśli on tego nie zrozumie? Sam nie jestem pewien czy zdołałbym wybaczyć mu coś takiego. Ale przecież nie miałem o niczym pojęcia. I co z nim? Gdzie on jest?
Zacząłem się martwić nie na żarty. Cud, że nie zabiłem gołymi rękami Louis'ego, kiedy miałem taką okazję. Byłem w za dużym szoku. Dopiero gdy wyszedł uświadomiłem sobie to od a do z. I trudno, mnie zmieszał z błotem, wykorzystał, to odpuszczę, ale nie pozwolę, aby Zayn odszedł. Chyba że tak bardzo będzie tego chciał... ale nie! Nie puszczę go, gdy w końcu zaczęło się między nami układać. Nie potrafiłbym.
Odstawiłem myśli na bok. Teraz liczy się tylko odnalezienie go. Nic więcej. Z szafy Malika wyjąłem komplet ubrań. Gdy już wsunąłem na tyłek  beżowe rurki i dopiąłem ostatni guzik od czerwonej koszuli w kratę, mogłem wyjść z jego pokoju. Poszukiwania zacząłem od piętra. Niestety nie było go ani w łazience, ani u Niall'a, u Liama też nie, jak zresztą jego również. Został mi jedynie pokój gościnny. I w momencie otworzenia szeroko drzwi, zamaszystym ruchem, przypomniała mi się wczorajsza rozmowa z Louisą.
Florence leżała jeszcze na łóżku, jednak była po pobudzce, tak samo jak brunetka, która siedziała na swoim po turecku i bawiła się palcami. Obie spojrzały na mnie zmieszane, tak jakby właśnie o czymś rozmawiały. I chyba domyślałem się, jaki był powód tej rozmowy, bo obie przyjrzały mnie się badawczo.
- Wszystko było słychać? - zapytałem z przepraszającym wyrazem twarzy.
Obydwie przytaknęły. Spojrzałem w oczy Louisie i posłałem jej ciepły uśmiech. Doskonale zdawałem sobie sprawę, że boi się naszej rozmowy na temat ciąży. Chciałem przekazać jej, aby się nie martwiła.
- Coś się stało? - dała znać o sobie blondynka, spoglądając na nas podejźliwie.
Nie odzywałem się. To jej decyzja czy powie dziewczynie o dziecku, czy nie. Dałem jej wolną rękę.
- Nie, nic - odparła szybko.
- Przecież widzę. No więc? - obrzuciła nas wyczekującym spojrzeniem - Harry?
- Wiesz, Flori, jeśli ona nie chce na razie nic mówić, to ja też nie mogę. Przepraszam. Właśnie, nie widziałyście może Zayn'a?
- Tak, słuchaj. Spał ze mną - rzuciła sarkastycznie - No ale powiedzcie, o co chodzi.
Wymieniłem się z Louisą porozumiewawczym spojrzeniem. Kiwnęła głową na znak, że jeszcze nie czas, więc zaraz przeprosiłem za poranną pobudkę moimi krzykami i wycofałem się z powrotem na korytarz. Czym prędzej ziegłem na dół. Salon był pusty, tak samo jak łazienka, gabinet i nawet ogród. Zrezygnowany udałem się prosto do kuchni, gdzie zastałem Danielle i Liam'a. Obydwoje siedzieli przy stole, popijając kawę, której aromat wypełniał całe pomieszczenie.
- Hej, wiecie, gdzie jest Zayn? Muszę z nim porozmawiać.
- Harry, on jest w szpitalu - oznajmił Liam, patrząc na mnie troskliwie. Byłem pewien, że w tym momencie zbladłem i mógłbym bez problemu wtopić się w ścianę. Na całe szczęscie, tuż obok wejścia stał stół i komplet krzeseł, więc zamiast osunąć się na podłoge, opadłem na drewnaiane siedzenie. Nogi w tym momencie odmówiły mi posłuszeństwa, a jedyne co potrafiłem z siebie wykrztusić to ciche "o Jezu".
Nie musiałem pytać. Liam niemal natychmiast zaczął opowiadać, co się stało, a ja siedziałem tak przez kilka minut, wsłuchując się w jego słowa z otwartymi ustami i łzami w oczach. Niewątpliwie to było przeze mnie. Jestem pewien, że wybiegł z podniesionym ciśnieniem i nawet nie patrzył przed siebie. Miałem ochotę strzelić sobie z pistoletu prosto w skroń. To moja wina. Nikogo innego. Gdybym spławił wczoraj Louis'ego, wszystko potoczyłoby się inaczej. Tę noc spędziłabym z moim chłopakiem, a nie osobą, która podawała się za mojego przyjaciela. Co się z tym wszystkim, do cholery, stało? Tomlinson to dupek całkiem innego pokroju, z którym jeszcze się nie spotkałem. Owszem, chamstwo, bezczelność, egoizm i kilka innych określeń miałem okazję poznać, ale on przebił wszystko. Zacząłem zastanawiać się, ile ja w ogóle dla niego znaczę. I czy kiedykolwiek coś znaczyłem, skoro potraktował mnie w taki, a nie inny sposób. Naprawdę żałowałem, że nie udusiłem go na dzień dobry. Czy jemu aż tak bardzo przeszkodzało to, że byłem szczęśliwy u boku Zayn'a? I to jak szczęśliwy.
Pierdolony skurwiel. Zabrał mi go. Co jeśli już bezpowrotnie?
- Harry, chcesz mi o czymś powiedzieć? - po pytaniu Payne'a wróciłem na ziemię - Widzę, że coś jest nie tak. Jesteś strasznie blady. Czy wy się pokłóciliście? Ty i Zayn?
- Nie, tylko... złamałem obietnicę - wydukałem pod nagłym napływem łez.
- Och, to jeszcze była jakaś obietnica? W takim razie masz ostro przejebane, szczerze ci powiem - zadrwił Louis, wchodząc do kuchni pewnym krokiem.
Oparł się nonszalnacko o blat i zaczął sączyć powoli sok pomarańczowy, który uprzednio wyjął z lodówki. Wymieniliśmy się złowrogimi spojrzeniami, których nie dało się nie zauważyć.
- Weź stul ten swój pysk i z łaski swej zejdź mi z oczu, zapchlony chuju - powiedziałem wyraźnie wściekły.
- Co za słowa. Chyba zacznę się bać - prychnął pod nosem.
- Radzę ci to - rzuciłem, gdy już wychodził z pomieszczenia.
Schowałem twarz w dłoniach. Myśląc, że dzięki temu się uspokoję. Nic z tych rzeczy. Jeśli wokół była cisza, moje myśli jeszcze bardziej się mnożyły.
- Dobra, chyba domyślam się, o co chodzi. Szczególnie, że cię wszyscy słyszeli. Ale nie będę zgadywać. Mów.
Spojrzałem na mojego przyjaciela. Potem na jego dziewczynę. Oboje wyglądali na zatroskanych i ciekawych, więc nie przedłużając, zacząłem swoją historię.
- Louis dał mi jakieś dragi. Ja nie miałem jakiegokolwiek poczucia, co się wokół mnie dzieje. Nie pamiętam nic. To wypłukało mi umysł. Wiem to tylko z naszej porannej rozmowy.
- Zaćpał cię? - spytała wystraszona Dani. - To niemożliwe.
- A jednak! - zawołałem z ironią - Ale to nic takiego. On mnie... - nie wiedziałem, jak im o tym powiedzieć. Każde słowo brzmiało idiotycznie, do tego sam czułem wstręt do siebie - On no... Ja...
- Po prostu to powiedz - dziewczyne ujęła moje dłonie w swoje, co dodało mi trochę otuchy.
- Zaciągnął mnie do pokoju Zayn'a, a tam, jejku, wiecie, co mam na myśli. Rano wstaję, myślałem, że ja i mój chłopak - lubię go tak nazywać - spędziliśmy tę noc razem, a tu słyszę tego skurwiela. Co więcej, wyśmiał mnie, ststwierdził, że jesteśmy żałośni, że Zarry to ściema. Do tego ponoć Zayn nas widział. Wiecie, jak ja się okropnie czuję? On mi nie wybaczy. Teraz wszystko musiało się zjebać! I to przez kogoś, kto był niby naszym przyjacielem. Czuję się taki brudny - wzdrygnęło mną, jak tylko pomyślałem, o tym, że ja i on...
- Ty mówisz poważnie? - spytał chłopak, patrząc na mnie zmartwionym wzrokiem. Musiałem wyglądać żałośnie.
- Serio myślisz, że w takiej sprawie, bym skłamał?
- Racja. A o co chodzi z tą obietnicą?
- Dałem Zayn'owi słowo, że nie dam się już omotać Tomlinsonowi - starłem wierzchem dłoni kilka łez - Możemy do niego jechać? Proszę. Muszę z nim porzmawiać, przeprosić, cokolwiek - załkałem - Chcę go zobaczyć.
Gdy tylko Liam zapewnił, że dziś się z nim spotkam, od razu poderwałem się z krzesła. Niestety, zaraz mnie zatrzymali i kazali najpierw zjeść jakieś śniadanie. Powtórzył, że wszystko będzie dobrze, że się ułoży. I naprawdę chciałem w to wierzyć, co jednak takie łatwe nie było. Nie, kiedy miałem świadomość, jak bardzo go zraniłem, choć wpływu na to nie miałem.

~ ~ ~

Podjechaliśmy pod szpital, a Louis od razu zaczał coś dogadywać. No tak, on nas tu przywiózł, ponieważ Liam wolał nie puszczać mnie za kółko. Twierdził, że jestem zbyt przejęty i roztrzęsiony. Co mogło być możliwe, żważywszy na trzy stłuczone w drobny mak szklanki i dwa pobite talerze. Wszystko leciało mi z rąk. Pewnie ciekawi Was, jakim cudem ten dupek się zgodził zostać kierowcą. Payne powiedział, żeby zrobił chociaż tyle dobrego. Oczywiście od razu nie przytaknął. Dopiero po długiej i dosyć głośnej kłótni z Daddy'm wsiadł do samochodu. O dziwo, razem z nami wszedł do szpitala, choc ja niechętnie na to przystanąłem, ale puściłem to mimochodem. Teraz chciałem najszybciej zobaczyć mojego chłopaka. Już gdy minęliśmy próg, a biel ścian była widoczna wszędzie, od razu podbiegłem do wysokiej lady, za którą siedziały dwie urbane w niebieskie fartuszki kobiety.

- Gdzie leży Zayn Malik?

- A pan to kto? - zapytała jedna z nich.

Zaskoczyła mnie w tym momencie. Poważnie. 

- Bardzo bliski przyjaciel, najbliższy. Powie pani, gdzie on jest?

- Trzecie piętro, pokój trzysta dwadzieścia - odpowiedziała po chwili szukania czegoś w papierach.

- Dziękuję! - krzyknąłem, będąc już w drodze do windy.

Nie czekałem na resztę. Nacisnąłem kilkakrotnie guzik z trójką po wejściu do małego pomieszczenia. Jak głupi myślałem, że w ten sposób drzwi zakleszczą się szybciej. Na szczęście, kiedy już to nastąpiło, podróż w górę minęła szybko. Jak połamany dobiegłem pod wskazane drzwi, ledwo co nie taranując kilku pacjentów na szpitalnym korytarzu. Z każdym kolejnym krokiem do tej sali, czułem rozsnące we mnie napięcie i obawy, Wziąłem głęboki oddech i po cichu otworzyłem drzwi.

Momentalnie moje oczy się zaszlkiły na ten widok. Mulat spał, przykryty na wysokość klaktki piersiowej białą kołdrą. Wyglądał na pewno o wiele gorzej, niż to sobie wyobrażałem. Miał na sobię tą charakerystyczną po wypadkową piżamkę. Na odkrytej skórze widniały liczne sine plamy i kilka ran. Jednak najbardziej pocharatana była twarz. Nie dało sie nie zauważyć spotych rozmarów zadrapań. Delikatna skóra została gdzie niegdzie zdarta mocniej, gdzieś słabiej. Wyglądał strasznie. Najgorsza w tym wszystkim była kroplówka stojąca przy łóżku na metalowym stelażu. Plastikowa rurka ciągnęła się wzdłuż jego prawej ręki od łokcia aż po nadgarstek. Nawet kostki u dłoni zostały zdrowo pokiereszowane. 

Nie zważając na poranione wargi z kilkoma czerwonymi strupami, powoli nachyliłem się do niego i musnąłem jego usta swoimi. Kciukiem pogładziłem poraniony policzek i łagodnie pogłębiłem pocałunek. Na oślep odszukałem jego dłoń i splotłem nasze palce. Dałem ponieść się chwili. Tak bardzo tęskniłem za jego dłońmi, ustami, za jego całą osobą. Za obecnością. 

W pewnej chwili poczułem, jak on trochę nieudolonie oddaje pocałunek. Ale to szczęście trwało tylko kilka sekund, bo zaraz odsunął się ode mnie gwałtownie i odwrócił wzok, aby tylko nie patrzeć mi w oczy. Zapomniał się.

- Po co tu przyszedłeś? - warknął, wyrywając dłoń z mojego uścisku.

- Przepraszam - wyszeptałem.

- Teraz ci przykro?

- Zayn, ale to nie tak. Ja nie miałem o niczym pojęcia.

- Jasne - sarknął.

Usłyszałem jak dżwi się otwierają. Liam wszedł do środka.

- Mówię poważnie, nie miałem...

- Tłumaczy się tylko winny. Powiedz mi, skoro wiedziałeś, że do niego wrócisz, po co mi przyżekałeś? W ogóle, kogo ja i o co pytam? Powinienem spytać siebie, dlaczego dałem ci szansę. Wiesz, ile dla mnie znaczysz? Dokładnie. Nie ile znaczyłeś, a znaczysz. Dużo, bardzo dużo. Poważnie myślałem, że coś się zmieniłeś, że rzeczywiście coś do mnie poczułeś, a Pana Wspaniałego przejrzałeś na wylot, ale nie, bo po co? Myliłem się.

Powiedział to tak szybko i z takim żalem, że mnie omal serce nie pękło. I powstrzymało mnie od tego tylko jedno słowo: "znaczysz". 

- Masz rację, jestem winny, bo mogłem mu odmówić tego pieprzonego drinka, ale zrozum, że ja nie miałem o niczym pojęcia.

- Na pewno i nieświadomie wysłałeś mi sms-a, abym przyszedł do swojego pokoju! 

- Co?!

Nie odpowiedział już nic, jedynie odwrócił się z wściekła miną w stronę okna. A ja zastanowiłem się, co jeszcze mnie dziś zaskoczy. Prędko wyszedłem na korytarz, pierwsze co chwytając za kołnierzyk od skórzanej kurtki Louis'ego.

- Sms?! - krzyknąłem mu w twarz. W tym momencie naprawdę nie obchodziło mnie, że to jest szpital, czyli miejsce jak najbardziej publiczne. Chciałem za wszelką cenę jakoś się odgryźć. Znowu w mych uszach rozbrzmiał ten paskudny śmiech. - Wejdziesz teraz do tego pomieszczenia i wszystko mu wytłumaczysz, jasne? - wysyczałem.

- Chyba śnisz! Nie zrezygnuję z wygranej.

- W dupie to mam, jak bardzo cię to satysfkacjonuje, masz to wszystko odkręcić!

- Jak się denerwujesz, słodko marszczysz nosek, jak prawdziwa ciota.*

- Spierdalaj! - fuknąłem i wskazałem ręką drzwi - Idź tam!

Nie wytrzymałem, gdy znowu mnie wyśmiał. Po prostu wybuchnąłem i wymierzyłem mu siarczystego liścia. Pod wpływem bólu, odwrócił głowę, ale złośliwy uśmieszek nadal się trzymał.

Wyrwał się i odwrócił na pięcie, kierując w stronę windy.

- Skyrwysyn! - krzyknąłem za nim, a w odpowiedzi pokazał mi środkowy palec - Tyle to ci wchodzi!

I już za chwilę zniknął z mojego pola widzenia. Zrezygnowany, opadłem na krzesło obok Niall'a. Zarzuciłem ręce na jego kark, mocno go obejmując i rozkleiłem się na dobre. Nie miałem pojęcia co robić, aby wszystko naprostować.

- Liam mówił, że z nim porozmawia. Nie płacz - pocieszał mnie Irlandczyk.

Przytaknałem głową, jednak mimo to, strużki słonej cieczy spływały wzdłuż mojego nosa i wcale nie powstrzymywałem się jakoś specjalnie, aby zaprzestać temu. Pozwoliłem aby coraz usilniej skapywały na koszulkę Horana, któremu to nie przeszkadzało. Mocno wtuliłem się w niego i pozwoliłem ponieść emocjom. I kiedy myślałem, że po prostu umrę z bólu na tym korytarzu w oczekiwaniu na jakiś cud, znak z nieba, że Bóg tylko dla mnie cofnie czas, tak żeby to, co stało się w nocy, nigdy nie miało miejsca, drzwi od sali trzysta dwadzieścia zaskrzypiały po cichutku, a zza nich wyszedł Liam. Uśmiechnął się do mnie ciepło i poprosił, abym wszedł do środka. Poderwałem się z miejsca jak oparzony. Jasne światełko w tunelu mrygnęło. 

Minałem próg, wolnym krokiem idąc w stronę łóżka, na którym leżał Zayn. Spojrzał na mnie dopiero, jak usiadłem na krześle, aby być blisko niego.

- Jesteś dupkiem. Najpierw ja wychodzę do ciebie, podaję pomocną dłoń, korzystasz z tego. Potem zostawiasz mnie dla niego. Później znowu wracasz, obiecując bardzo dużo - widziałem, jak trudno przechodziło mu to przez gardło. Rownież nie uszły mojej uwadze te maleńkie łzy w kącikach jego czekoladowych oczu - I teraz, gdy wszystko było wręcz idealne, ty mnie po prostu zdradzasz. Tak, wiem, nieświadomie, ale jednak. Wiesz, jak to cholernie bolało? Ja nie myślałem o niczym innym wtedy. Nawet będąc już dawno poza domem, ja nadal przed oczami miałem ciebie nagiego pod nim z błogim uśmiechem na ustach... - tu na moment zrobił pauzę na głębszy wdech - Kierowałem się prosto na ten pieprzony most Westermiński, bo stwierdziłem, że jak już skakać, to z miejsca, które nadałoby mojej śmierci aurę miscytyzmu. Ale coś musiało mnie zatrzymać. Nie wiem, czy to Allah czy twój Bóg, naprawdę nie wiem, który z nich sprawił, że wylądowałem pod kołami, a nie pod wodą, ale coś w tym musi być - nagle podniósł koszulkę od piżamy i wskazał palcem tatuaż. Charakterystynczy znak wieczności, który mówił "I w tym momencie przysięgam, że byliśmy nieskończonością"**. A w środku... nasze iniciały. Aż zaparło mi dech w piersiach. - Widzisz to? To wszystko straciłeś, bo wolałeś jego... I pewnie gdybym był większym chamem, a moje uczucie do ciebie byłoby chilowym zauroczeniem, nie dałbym ci kolejnej szansy, ale... Jeśli naprawdę tego chcesz, jeśli coś dla ciebie znaczę, to możesz to odbudować.

Spojrzałem mu w oczy. Były załzawione. Moje też znowu zachodziły mglistą powłoką. Starłem je i szybko ująłem jego słabą dłoń w swoje ręce, delikatnie zaciskając palce. 

- Chcę. Bardzo tego chcę. Dziękuję - wyszeptałem łamiącym się tonem.

- Ale wiedz, że to nie będzie takie łatwe.

* Jak się denerwujesz, słodko marszczysz nosek, jak prawdziwa ciota - przyznaję się, skopiowałam to zdanie z pierwszego rozdziału free conutry (moje i Ady opowiadnia o Larry'm, jakby ktoś był chętny to zapraszam na mój profil i wejście w link). Po prostu to jest takie piekne zdanie i strasznie mi tu pasowało., Ale wiem, że moja kochana Adu mnie nie zja za to. :3
** I w tym momencie przysięgam, że byliśmy nieskończonością - polskie tłumaczenie zdania, które wytatuował sobie Zayn (oczwyiście tylko w moim opowiadaniu, choć taki tattoo u niego by mi odpowiadał)
___
Zaskoczeni, że tak szybko? Ja bardzo! Przepraszam jeszcze raz za tyle przekleństw i tak liczne dialogi, jednakże i one, i 'piękne' epitety Harolda oraz Louis'ego wydawały mi się tu koniecznie. Choć wiem, że dialogi mogłam jakoś zastąpić, ale no tak wyszło, a nie inaczej.
Dziękuję również cieplusio za takie pozytywne przyjęcie RTBS (reason-to-be-suicidal.tumblr.com). Jestem pod ogromnym wrażeniem! Bardzo też pragnę podziękować Karoli, bo podsunęła mi pomysł na ostatnią scenę. Mam na myśli to z tatuażem. Dziękuję bardzo mocno! Już mówiłam to, ale powtórzę: kocham Cię, że o jejku!
I w ogóle tak miło mi się zrobiło, gdy pisaliście, że martwicie się o Zarry'ego. To takie słodkie, poważnie.
A więc tak kilka ogłoszeń parafialnych:
1. Rozdział 20. powinien się pojawić do tygodnia, ale już tak bardzo chcę go napisać, a zatem pewnie szybciej.
2. Rozdział 1. na RTBS również pojawi się niedługo. Sądzę, że poniedziałek i wtorek zajmę się pisaniem. Zatem na środę/czwartek postaram się, aby już był.
3. Jest już zapowiedź mojego one-shot'a o Larry'm (później całego wstawię już na be-like-u). TUTAJ!
A tak btw. jak wrażenia po ceremoni zamknięcia IO? Mnie sie bardzo podobało! Szczególnie, że z dworu słychać było jakieś stłumione pogłosy, także mogę być z siebie cholernie zadowolona i mogę się lansić, że słyszałam 1D na żywo. xD
Okey, nie przedłużam. Do następnego! Luv ya.
+ jak zmieniacie nazwę na tt, a nadal chcecie być informowani to dajcie znać, proszę. : )