Rozdział 20.

*Harry*
Pielęgniarki, które co kilka godzin się zmieniały, miały mnie dosyć. Minęły dwa dni, a ja ani śniłem aby ruszyć się od łóżka Zayn'a. Wychodziłem tylko wtedy, gdy twierdziły, że chłopak jest mocno zmęczony, a i ja wyglądam na sennego. Ale nie, wtedy również nie wychodziłem poza obręb szpitala. Na godzinę lądowałem w bufecie, aby wypić filiżankę mocnego espresso, które zdecydowanie dawało mi choć na trochę siły do życia. A potem znowu do niego wracałem i siadałem na krzesełku. Po prostu chciałem być obecny. Mimo, iż Zayn prawie w ogóle się do mnie nie odzywał albo udawał, że śpi, ja nie zraziłem się. Choć to bolało. Bardzo.
Ale nie mogłem go obwiniać. To byłoby nie fair. Poza tym, to ja namieszałem. Kiedy on powiedział o chęci popełnienia samobójstwa, zacząłem w duchu dziękować Bogu za to szczęście w nieszczęściu. Nie wyobrażałem sobie, gdybym teraz miał żyć bez niego. Nawet jeśli, by mnie zostawił, ale został żywy, lepiej bym to przyjął. Naprawdę trudno mi było zobrazować, co zrobiłbym po dostaniu wiadomości "Zayn nie żyje". Ja bym się załamał. Całkiem. To tak jakby ktoś nagle mi oznajmił, że drzewa przestają produkować tlen i zaczynamy obumierać. Tak jakby ktoś zabrałby mi powietrze. Na samą myśl moim ciałem zawładnęły drgawki. Przecież nie ma sensu wstawać z łóżka ze świadomością, że nagle coś, co kochałeś mimo wszystko i ponad wszystko odeszło i nie wróci. Nie kiedy jest to osoba, dzięki której jakoś utrzymujesz grunt pod stopami i idziesz przed siebie. Bo jeśli kochamy kogoś bardzo mocno to żyjemy nie tylko dla sameg siebie, żyjemy też dla tej drugiej osoby. I nawet jeżeli czasami mamy jej dość, denerwują nas wady, to nadal jesteśmy i nie odejdziemy. Z nią tylko chcemy budować mosty nad przepaściami, z nikim innym.
Jedyną rzeczą, jaką w tej momencie potrzebowałem to zwykły uśmiech, znak, że wcale nie gniewa się aż tak bardzo. Ale na to nie mogłem liczy, ponieważ doskonale zdawałem sobie sprawę, ile bólu mu przyspożyłem. I choć nie chciałem tego i nawet przez sekundę nie przeszło mi przez myśl, że tamta noc z Tomlinsonem była jakimś miłym doświadczeniem, jego obrzydzenie do mnie kruszyło moje małe serduszko, które pragnęło tylko jego i nikogo innego.
Może to śmieszne. Tak, niebywale śmieszne. Jeszcze dwa lata temu wyśmiałbym osobę, mówiącą, że jestem gejem. A teraz? Sam chyba obraziłbym się za stwierdzenie, że jestem hetero i ktoś liczy na to, że będę miał gromadkę dzieci. No tak, co do dzieci to było trochę pewne. Przynajmniej do jednego. Szczerze nie mialem z początku stuprocentowego przekonania czy to jest możliwe. Jednak jeden z lekarzy, którego spotkałem na klorytarzu w drodze powrotnej do sali trzysta dwadzieścia, potwierdził, że mój i Louisy przypadek jest jak najbardziej prawdopodobny. Z jednej strony zdawałem sobie sprawę, jakie to może być kłopotliwe. Szczególnie, że nie Zayn będzie musiał się o tym dowiedzieć wcześniej czy później. I bałem się, jak zareaguje. Modliłem się, aby tylko przyjął to spokojnie i wiedział, że nawet to nas nie rozdzieli. Ale z drugiej strony, jakaś cząstka mnie się radowała i momentami zastanawiałem się jakiej płci będzie maluszek.
Zayn zasnął pod wieczór, więc postanowiłem wykorzystać chwilę i czmychnąłem po cichu na korytarz, starając się nie wybudzić go ze snu. Tak jak wcześniej obiecałem Louisie, zadzwoniłem do niej.
- Hej, Harry - przywitała mnie, zapewne z udawanym uśmiechem na ustach. - Jutro z rana wracamy z Flor do Holmes Chapel.
- Ale jeszcze nie porozmawialiśmy. Przepraszam cię, ale sama chyba rozumiesz. Muszę to naprawić. A jeśli chodzi o nocleg to możecie u nas zostać, ile chcecie.
- Wiem, to miłe z waszej strony, ale moja mama już dzwoniła, zaczyna sobie jakieś historie pisać i podejrzewa, że zaszłam w ciąże, a ojcem jesteś ty. Przecież to niedorzeczne! - oburzyła się, dając mi tym samym do zrozumienia, że nikt o tym jeszcze nie wiem, nawet jej przyjaciółka, która prawdopodobnie jest gdzieś obok.
- Louisa, ale my...
- Tak, tak, wiem. Odwiedzę cię za jakiś czas, okey? Albo ty i Zayn wpadnijcie.
- Ale poczekaj, za dwa dni on już wychodzi.
- Harry, nie mogę. Mówię, mama się niecierpliwi. Dzięki jeszcze raz za wszystko.
- Nie ma za co - westchnąłem - I przepraszam, obiecuję, że dojdzie do tej rozmowy. Zobaczysz, wszystko będzie dobrze. Tylko proszę, nie rób niczego głupiego.
- Jasne, postaram się. To do kiedyś tam.
- Szybciej niż myślisz. Cześć.

 ~ ~ ~

Fotoreporterów było od groma. Skąd oni w ogóle wiedzieli, że jesteśmy w szpitalu?! Choć w sumie... Może to dlatego, że Liam i Niall odwiedzali Zayn'a? I mnie też, bo przez te cztery dni nawet na kilka minut nie opuściłem tego miejsca, nie mówiąc już jakimkolwiek pojawieniu się w domu. Ledwo wyszliśmy z budynku, a już okrążyło nas grono całkiem obcych osób. Błyski fleszy, szum pytań i komentarzy. Spojrzałem przelotnie na mojego chłopaka. Wiedziałem, jak mu musi być ciężko. Nie chciał aby gdziekolwiek były opublikowane jego zdjęcia w takim stanie. Siniaki, zadrapania na szyi, strupy na wargach. Wyglądał naprawdę strasznie. Starał się jakoś zakryć, dolne partie twarzy schował w szalik, a oczy osłaniał lewą dłonią. Chcąc dodać go mu otuchy i tym samym pospieszyć przed nachalnymi paparazzi, splotłem nasze palce i przyspieszyłem tempo. Nie chciał, abym to zrobił. Zdawałem sobie z tego doskonale sprawę, bo przecież sam poprosił mnie o to przed wyjściem, ale ja teraz miałem to gdzieś. Zayn miał poczuć jak bardzo mi na nim zależy. 

- Boże, dajcie nam spokój i zajmijcie się swoim prywatnym życiem, do cholery, a nie nachodzicie o każdej porze dnia i nocy! - wydarłem się pod wpływem szybkiego skoku ciśnienia. Trudno było nawet dostać się do samochodu.

- Co się stało? Dlaczego Zayn jest w takim stanie? Czy odpowiecie chociaż na jedno z naszych pytań? - zawołała jakaś kobieta w prostokątnych okularach.
- Nie i żegnam - odparłem stanowczym tonem, pomagając jemu wejść do samochodu. Zasiadłem za kierownicą i włożyłem kluczyk do stacyjki.
Niezręczna cisza trwała dobre kilku minut. Zayn tępo wpatrywał się w szybko mijający obraz za oknem. Był całkiem wypłukany z życia. Nie uśmiechał się, nic nie mówił. To tak raniło. Wiedza, że chociaż chcę zrobić wszystko, co w mojej moc, to i tak zanim on znowu się do mnie przekona, minie zapewne sporo czasu. O ile w ogóle wrócimy do naszych relacji jeszcze sprzed tygodnia. Tak bardzo za nim tęskniłem. Mimo, że niby miałem go na wyciągnięcie ręki, to i tak był myślami daleko. Ten wewnętrzny Zayn, którego uśmiech pragnąłem dostrzec, gdzieś umknął jak piasek przez palce. W ciągu kilku ulotnych chwil. A przecież mogłem odmówić, powiedzieć "stop" i teraz wszystko wyglądałoby inaczej. Może właśnie leżelibyśmy razem na kanapie, oglądając jakiś teleturniej?
Tak minęła nam prawie godzinna droga do domu. W milczeniu. Gdy byliśmy już na podjeździe, w ostatniej chwili zatrzymałem go.
- Dziękuję, że dałeś mi szansę. Nie zmarnuję jej, obiecuję.
Chciałem się nieco zbliżyć, aby móc złożyć na jego wargach subtelny pocałunek, jednak chłopak w momencie odwrócił twarz.
- Proszę, jeszcze nie - wyszeptał. Ostatnim, co usłyszałem to trzask zamykanych drzwi, a potem uchylany bagażnik.
Ciągnąc za sobą torbę na ramię z brązowej skóry, wszedł do mieszkania.
Najbardziej bałem się Tomlinsona Wiedziałem, że ten dupek nie da nam spokoju. Szczególnie po tym co zrobił. Długo nie myślałem. Spojrzałem przelotnie na zegarek, upewniając się, że nie ma jeszcze godziny osiemnastej. Kilka minut po szesnastej. Odpaliłem ponownie silnik i jeszcze raz wybrałem się na przejażdżkę.

~ ~ ~

Następnego dnia wstałem z samego rana. Normalnie nigdy bym nie wstał przed dziewiątą, ale teraz to co innego. Po szybkim prysznicu i oporządzeniu się, zszedłem prosto do kuchni. Wyjąłem olej, mąkę, mleko, dwa jajka i cukier z solą. Po wymieszaniu wszystkich składników w szklanej misce, sięgnąłem po cynamon. Doprawiłem nim surowe ciasto, które teraz było już gotowe do smażenia. Denerwowałem się. Nie miałem pojęcia, o której Zayn wtanie, a chciałem zdążyć ze smażeniem naleśników. Wszystko już miałem praktycznie przygotowane. Drewniana tacka z rozkładanymi nóżkami czekała już na stole. Gdy skończyłem smażyć, szybko przesmarowałem je nutellą. Zanim jednak ułożyłem je na talerzyk, na jego dnie położyłem metalowy kluczyk. Na niego cztery zwinięte naleśniki. Przyozdobiłem wszystko jeszcze skrojonym w plasterki bananem, nałożyłem bitą śmietanę i na to kilka muśnięć sosem toffi. Szklanka soku pomarańczowego i komplet sztuciec pojawiły tam się w mig, tuż obok naczynia z jeszcze parującym śniadaniem. Teraz niewątpliwie byłem gotowy, aby pójść go przywitać. Czułem, jak serce w sekundzie podeszło mi do gardła. Miałem mu do przekazania dwie wiadomości. Raczej obydwie dobre, jednak mimo to cholernie się bałem odrzucenia.

Powoli minąłem próg jego pokoju, uprzednio otwierając drzwi nogą. Przykryty do pasa kołdrą, smacznie ęspał. Pod spodem musiał mieć zapewne tylko bokserki, biorąc pod uwagę wysoką temperaturę w mieszkaniu. Co prawda mamy zimę, jednak ogrzewanie daje sobie z nią radę.

Usiadłem na skraju łóżka, tacką kładąc na swoich nogach.

- Zayn, wstawaj.

Przekręcił przecząco głową.

- No Zayn, proszę. Zrobiłem ci śniadanie.

Przez chwilę leżał w bezruchu, najprawdopodobniej rozmyślał czy warto podnieść się z łóżka. I trwało to kilka sekund, aż w końcu odwrócił się w moją stronę i rozwarł delikatnie powieki.
- Wstałeś rano tylko po to, aby zrobić mi śniadanie? - wymamrotał z niedowierzeniem.
- Tak, poza tym. Muszę ci coś powiedzieć.
Strach momentalnie zalśnił w jego ciemnych oczach. Wystraszył się, bo pewnie spodziewał się najgorszego. Podniósł się do pozycji siedzącej i oparł o ramę łóżka za sobą, a ja postawiłem tackę na jego udach, nóżki opierając na pościeli po jego obu bokach. Chłopak zaczął konsumować. Po jego delikatnym uśmiechu mogłem wywnioskować, że chyba posiłek przygotowany przeze mnie, jest całkiem smaczny. W pewnym momencie spojrzał na mnie wyczekująco, więc zacząłem swoją przemowę.
- Tak myślałem nad tym, co zrobił Louis i... ja, tak jakby. On jest jakiś chory. Nie mam pojęcia, dlaczego tak bardzo tego chce, abyśmy się rozstali. Ale ty wiesz, że mi na tobie bardzo zależy, prawda? Zayn, wiesz o tym? - w odpowiedzi pokiwał tylko głową, trochę niepewnie, ale jednak - Zadzwoniłem do Paula, powiedziałem mniej więcej, co się stało. Jutro nas odwiedzi, porozmawiamy i ustalimy, co dalej. A potem przyjedzie do chłopców i im wszystko przekaże.
Kończył już ostatniego naleśnika, ale przerwał jedzenie i ze zdziwieniem przyjrzał się mnie.
- Nas? Chłopców? O co chodzi?
- O nic, jedz, jedz - pospieszyłem go.Chciałem, aby sam się domyślił.
Długo nie czekałem. Kilka sekund później opróżnił talerz i teraz wpatrywał się w jedyną niejadalną rzecz na nim.
- Co. To. Jest?
- Klucz.
- Do?
- Do naszego nowego mieszkania - odparłem nieco ciszej, niepewny jego reakcji.
Podniósł wzrok z niewielkiego metalowego przedmiotu i spojrzał mi w oczy. Wyglądał, jakby miał się popłakać. Nie wiedziałem tylko czy się z tego powodu cieszyć, czy płakać.
- Jak to nowego mieszkania? 
- Nie chcę mieszkać z tym dupkiem pod jednym dachem. Tobie zresztą też nie jest łatwo. To jak, zamieszkamy razem?
Z nerwów schowałem jego dłoń w swoje i czekając na odpowiedź, przymknąłem oczy. Poczułem tylko jak splata nasze palce, a jakieś przyjemne ciepło rozlało się po moim ciele.
- Mówisz poważnie?
- Nie słuchaj, żartuję - sarknąłem - Mówię serio. Boże, Zayn, naprawdę teraz się mnie nie pozbędziesz. Chcę z tobą zamieszkać, bez nikogo innego, z dala od niego.
- Starasz się - stwierdził szeptem, spoglądając w moje oczy trochę załzawionym spojrzeniem - To kiedy się przeprowadzamy?
- Spakuj się po śniadaniu. Nie wynajmowałem żadnej ekipy, bo wszystko już tam jest, meble, aneks kuchenny i tak dalej. Wyjedziemy o czternastej, okey?
Potwierdził, przytakując głową. O szczegóły już nie pytał. Czyli chyba mogłem to uznać za dobry znak. Może dla niego liczyło się tylko to, że będziemy razem?
Uśmiechnięty wyszedłem z jego pokoju. Sam również nie byłem jeszcze gotowy do przeprowadzki.

~ ~ ~

Planowany wyjazd o czternastej przełożyliśmy na trzynastą, ponieważ oboje chcieliśmy jak najszybciej znaleźć się w naszym nowym i, co najważniejsze, wspólnym mieszkaniu. Bez Tomlinsona. Może trochę było mi szkoda, że rozstajemy się z Liam'em i Niall'em, oni też zresztą byli smutni, ale nie źli. Zanim dołączyłem do Zayn'a siedzącego w samochodzie, oboje życzyli mi powodzenia i powiedzieli to banalne: "Będzie dobrze". Wszystko na to wyglądało, co też mnie cieszyło. W ciągu ostatnich kilku dni pragnąłem tylko tego, aby się między nami ułożyło. Nic innego się w tym momencie nie liczyło. Zayn. On i nikt więcej.

Wnieśliśmy do mieszkania ostatnie pudła z naszymi osobistymi rzeczami i nareszcie mogłem przymknąć drzwi. Mieć go dla siebie. Mieszkanie co prawda nie było wielkie. Niewielka kuchnia, połączona z salonem, łazienka i dwie sypialnie, gdyby on chciał spać sam. Chłopak przeszedł się po wszystkich pomieszczeniach w milczeniu. Jednak jego oczy śmiały się. To mogłem uznać za coś pozytywnego i na ten widok, sam uśmiechnąłem się do siebie. Przystanął dopiero w kuchni, gdzie było duże okno z widokiem na centrum Londynu. Stał tak kilka minut w bezruchu, wyglądając przez nie. Musiał się zamyślić, bo delikatnie wzdrygnął się, kiedy moje dłonie opadły na jego ramiona. Powoli odwrócił się w moją stronę z rozmarzonym wyrazem twarzy. Nie czekając dłużej, oplotłem jego kark rękoma i powoli zacząłem się nachylać do niego. Przymknął oczy i pozwolił mi na to, na co tak długo czekałem. Nie naciskałem. Delikatnie musnąłem jego usta swoimi, powoli wsuwając pomiędzy jego rozchylone wargi język. Szereg śnieżnobiałych zębów pokonały równie szybko. On nie opierał się mocno. Zaczął odwzajemniać pocałunek z początku niepewnie, ale po chwili coraz namiętniej.

Chciałem, abyśmy trwali tak jeszcze przez kilka magicznych minut, ale coś... coś musiało się rozprysnąć. Magiczna aura zniknęła w sekundzie, w której on z trudnym do odgadnięcia wyrazem twarzy odsunął się ode mnie. Udał się prosto na balkon, a ja stałem tak w lekkim otępieniu.

____

Cholera, strasznie przepraszam. Zawaliłam po całości i z rozdziałem i z pierwszym na RTBS. Mam nadzieję, że zrozumiecie. Po prostu... problemy emocjonalne, dom, serduszko, główka i te sprawy. 

Chciałam Wam bardzo, ale bardzo podziękować, że jeszcze ze mną jesteście. Nieważne, czy ktoś czyta od początku, czy od środka, czy może dopiero od któryś z ostatnich rozdziałów. Bardzo dziękuję za wspieranie, za proponowane mi pomysły, za obecność i cierpliwość do mnie. Kocham Was moim całym, małym bromance'owym serduszkiem! Jesteście wspaniali. Wspanialsi, niż sobie kiedykolwiek marzyłam. Lepszych czytelników chyba mieć nie można. Także jeszcze raz: MASSIVE THANK YOU!

Nowy na RTBS powinien pojawić się jutro/pojutrze za aż takie opóźnienie najmocniej przepraszam. Mówię, trochę jest źle i trudno mi się skupić, ale zrobię wszystko, co w mojej mocy.

Luv ya. xx