NOWOŚĆ! Zadawaj pytania postaciom z tego opowiadania na character-ask-yimb.tumblr.com w zakładce "message"!
Dom Skoczka: reason-to-be-suicidal.tumblr.com
Hej, Monsterki! Dużo osób w komentarzach pytało (albo prosiło) o nowe opowiadanie. Zainteresowanych kieruję na giovimonster.tumblr.com, a później do zakładki "TWÓRCZOŚĆ". Zaczęłam pisać nową historię o Larrym oraz takie dodatkowe, w którym pojawi się para hetero (nie zdradzę kto z kim) oraz Niam. Zapraszam! xoxo

środa, 13 lutego 2013

Rozdział 28.

*Harry*
Nigdy nie lubiłem koloru pistacjowego. Zawsze kojarzył mi się ze szpitalami, a że je odwiedziłem jako dziecko dosyć sporo razy, teraz nimi wręcz rzygałem. Może i przez to dzisiaj objawia się moja niechęć do każdego miejsca związanego z medycyną. Szczególnie w tej chwili, w której siedziałem na jakimś zakichanym korytarzu i nie mogłem zobaczyć, co się dzieje z leżącym za ścianą Zaynem. I choć młody lekarz powiedział mi jakąś godzinę temu, że nie uzyskam żadnych, szczegółowych informacji, póki co, nie uśmiechało mi się wracać do domu.
- Harry, to czekanie jest bez sensu, wracajmy. Jak się przebudzi, zadzwonią po nas - Poczułem na swoim ramieniu dłoń Nialla, która zaraz przeniosła się na plecy i zaczęła krążyć na nich małe kółeczka. .
Nie miałem pojęcia, który raz z kolei już to powtórzył. I może miał rację, ale ja mimo to nie zamierzałem się stąd ruszyć. Miałem pewne wyrzuty sumienia z racji tego, że nie poinformowałem policji o incydencie, jaki zdarzył się dzisiejszego poranka i okłamałem lekarzy, mówiąc o przypadkowym upadku chłopaka. Ale znając Zayna dość dobrze, zdawałem sobie sprawę z tego, że nie byłby zadowolony, jakby ktoś poznał prawdę.
- Pana przyjaciel ma rację - Podniosłem głowę ku górze, spoglądając prosto w oczy mężczyzny w białym kitlu.
- A pan się nie musi odzywać - warknąłem wytrącony już z równowagi.
- Nie musi być pan tak niemiły. Gdybym tylko mógł, powiedziałbym o stanie chłopaka - Zapewnił z delikatnym uśmiechem, rozciągającym się na jego pociągłej twarzy.
- Może pan. Słucham - Nadstawiłem ucha, ale mimo to z jego strony nadal było tylko milczenie. - Tak myślałem.
- Przykro mi. Takie są przepisy.
- W du...
- Harry - upomniał mnie Niall, przerywając w połowie wyrazu.
- Nie podobają mi się - fuknąłem pod nosem.
Mężczyzna posłał mi przepraszające spojrzenie i wszedł do pokoju 301, gdzie ja miałem wstęp wzbroniony. Zerknąłem w bok i scena, którą zobaczyłem doprawdy mnie wzruszyła. Blondyn siedział na krześle, na kolanach trzymał drobną brunetkę, mocno wtulającą się w jego pierś. Dłonie chłopaka delikatnie zaciskały się na jej plecach, kiedy nią wstrząsały dreszcze. Usłyszałem cichutki szloch, którym zdecydowanie się przejąłem. Podszedłem do nich i kucnąłem tuż obok, jednocześnie szukając dłoni dziewczyny. Gdy już ją odnalazłem, mocno zaciśniętą na skrawku pastelowo-różowego sweterka, delikatnie ująłem i ucałowałem.
- Niall, zostawisz nas? - poprosiła, łkając.
- Jasne - odparł. Ostatni raz złożył krótki pocałunek na jej czole i wstał, po czym odszedł w głąb szpitalnego korytarza.
Louisa podniosła nogi i przycisnęła kolana do swojej klatki piersiowej, kurczowo obejmując je rękoma. W tym momencie wyglądała tragicznie. Wymięty sweter, rozczochrane włosy, świeże łzy na policzkach i rozmazany makijaż.
- Przepraszam, to moja wina.
Jej głos był cichy, a sposób w jaki to wypowiedziała wręcz wywołujący ciarki na ciele. Bezsilny, ale zarazem ciężki. Tak jakby w nich kryło się sumienie naprawdę złego człowieka. I całkowicie do niej nie pasowało, do tej dziewczyny z porcelanową cerą, błękitnymi oczami i ustami, delikatnie zaróżowionymi, układającymi się w wąską linię na tle jasnej twarzy.
- Nie mów tak. Zayn jest tutaj przez jego ojca.
- Też, ale gdyby nie był tak słaby, na pewno by nie zemdlał.
- Nie był tak słaby? Co masz na myśli? - spytałem, zaciekawiony jej nagłym wyznaniem.
Brunetka podniosła na mnie smutne spojrzenie i chwilę później przymknęła powieki. Spod nich poleciały malutkie krople, jedna za krupą kapały wzdłuż noska, aż do ust.
- Zayn cię okłamywał... Cały czas... On ci mówił, że je, że jest w porządku, ale tak nie było...
- Głodził się? - to pytanie z trudem przeszło mi przez usta. Dziewczyna chyba nie będąc w stanie odpowiedzieć, jedynie pokiwała minimalnie głową na znak, że tak.
I teraz powinienem czuć do niej żal. Ale tak nie było. Nie potrafiłem nagle zezłościć się, bo ona ukrywała przede mną sekret mojego chłopaka. Widziałem, jak żałowała i to mi wystarczyło, aby stwierdzić, że nie chciała źle.
- Księżniczko, nie smuć się i nie denerwuj. W twoim stanie stres nie jest wskazany.
Moja dłoń powędrowała do jej twarzy, palec delikatnie przejechał po wilgotnej fakturze policzka. Jej spojrzenie nie dowierzało spokojowi, jaki teraz mną zawładnął. Była zdziwiona. Bardzo. Aby trochę ją uspokoić, przytuliłem do siebie, ręce owijając wokół drobnego ciała.
- Głowa do góry - szepnąłem.
- Naprawę cię przepraszam.
- Już spokojnie, tak? - zapytałem z uśmiechem. - Swoja drogą, Niall wie?
Dyskretnym ruchem dłoni wskazałem na jej brzuch.
- Wie, powiedziałam mu dzisiaj w nocy. Wyprzedzę twoje kolejne pytanie, wie również, że ojcem jesteś ty...  Przepraszam, ale wiesz, ja.... Nie mogę go okłamywać
- W porządku. Mam tylko nadzieję, że mnie nie będzie chciał zjeść - zaśmiałem się, aby i jej poprawić humor i chyba mi się udało, kiedy na jej twarzy pojawił się uśmiech - Lubisz go, prawda? - zapytałem entuzjastycznie, a na policzki Louisy wpełzły niemałe rumieńce. - To fantastycznie - Klasnąłem w dłonie.
Przytaknęła nieznacznie, wciąż zawstydzona. Rozejrzała się wokół, szukając najprawdopodobniej Horana. Blondyn akurat w tym momencie wracał do nas.
- Przepraszam, mogę prosić pana na chwilę? - Usłyszałem nad sobą poważny głos lekarza.
Wstałem więc i kiwnąłem głową na znak, żebyśmy się oddalili. Mężczyzna poszedł za mną i kiedy uznał, że jesteśmy już w dostatecznej odległości od jakichkolwiek par uszu, zaczął rozmowę.
- Pan Malik nie ma nikogo bliższego tutaj na miejscu? Rodzina jakaś może? Dzwoniliśmy do rodziców, ale kobieta, która odebrała, od razu się rozłączyła, nie chcąc słyszeć o nim.
- Nikogo. Z rodzicami... można by uznać, że nie rozmawia, dlatego tak zachowała się jego mama. Jest nasz manager, ale przecież może pan mi powiedzieć o jego stanie. Jesteśmy naprawdę blisko - ostatnie wypowiedziane przeze mnie zdanie, zabrzmiało prawdopodobnie jak ukryte desperackie wołanie o pomoc.
- Tak, wiem. I dlatego nagnę trochę przepisy. Wiedział pan, że on się okalecza? - zapytał, jakby nigdy nic, jakby ta rzecz była całkiem oczywista, a ja stałem jak wryty w podłogę, chyba nawet zapominałem o mruganiu i oddychaniu w tej chwili - Rozumiem, że nie... Cóż, prosiłbym, aby przywiózł mu pan jakieś ubrania, bieliznę na zmianę. Zostanie w szpitalu przez jakiś czas. Nie wiem konkretnie jeszcze ile, ale myślę, że będzie to co najmniej tydzień. Zanotowaliśmy duży spadek wagi, a także niedobór witamin. Ale stwierdzimy coś dopiero po wszystkich badanach.
- W porządku. To w takim razie, ja już pojadę - odparłem, wciąż lekko zszokowany wieściami o okaleczaniu się - Ach, dziękuję - dodałem na odchodne.
Ruszyłem w stronę Nialla i Louisy, oznajmiłem, że wrócę za około godzinę i podążyłem wolnym krokiem w stronę wyjścia.
~ ~ ~
Nim się obejrzałem, do moich uszu dobiegł charakterystyczny sygnał, oznajmujący, że winda jest już na ósmym piętrze. Metalowe drzwi rozsunęły się, a ja wyszedłem pewnym krokiem na korytarz. Wystarczyło, że odwróciłem się w prawo i ujrzałem kolejną niespodziankę tego dnia. Jakże miłą i wyczekiwaną. Sarkazm oczywiście.
Przewróciłam oczami i rzuciłem Tomlinsonowi nie za przyjemne spojrzenie. Chłopak siedzący dotychczas pod drzwiami, gwałtownie poderwał się na równe nogi i nerwowo uśmiechnął w moją stronę. 
- Harry, czekałem na ciebie.
Ten entuzjazm był kompletnym zaskoczeniem. 
- Idź sobie.
Lekko odepchnąłem go, aby dopchać się do mieszkania. Klucz wsadziłem do zamka i przekręciłem szybko. Wkroczyłem do środka i zamaszystym ruchem przymknąłem drzwi, zatrzaskując je prawdopodobnie centralnie tuż przed jego nosem. Na drewnianym wieszaku zawisł mój czarny płaszcz.
Zapukał cicho, ale ja nadal milczałem. Po prostu udałem się do sypialni i zabrałem się za przygotowywanie rzeczy dla Zayna. 
Drzwi się otworzyły, panele zaskrzypiały i gdy odwróciłem się za siebie, w progu spostrzegłem sylwetkę szatyna. Wyglądał dziś inaczej. Tak zwyczajnie. Zwykle ułożone starannie włosy, teraz wydawały się być przeczesane jedynie pospiesznym ruchem ręki, idealnie dopasowany i modny komplet ubrań zamienił na zwyczajne jeansy, szary t-shirt i bordową bluzę z kapturem. Również zawsze gładka skóra twarzy teraz była ozdobiona dwudniowym zarostem. 
- Idź sobie - powtórzyłem, znowu odwracając się do niego tyłem.
Nie odpowiedział nic, dalej stał w tym samym miejscu i nie zamierzał się ruszyć. Nie miałem nawet ochoty myśleć w tym momencie, dlaczego na mnie czekał, dlaczego jest tak uparty i nie chce opuścić moich czterech ścian. Moje myśli krążyły tylko i wyłącznie wokół Zayna, nie chciałem, aby niespodziewanie przeniosły się na niego. 
Kiedy już miałem wszystko, co potrzebne w torbie, wyprostowałem się i ruszyłem w stronę korytarza. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że Louis nie odsunął się, abym mógł przejść. Odsapnąłem ciężko. 
- Możesz? - starałem się zabrzmieć dostatecznie miło, jednak mimo to mój ton ociekał wręcz złośliwością.
Pokręcił przecząco głową, co było naprawdę dziwne i momentalnie przywarł do mnie całym ciałem. Początkowo delikatnie ułożył dłonie na moich plecach, gdy ręce objęły mnie mocno, a później kurczowo zacisnął je na moim swetrze.
- Co ty wyprawiasz? - spytałem nerwowo. 
Znowu milczenie. Odsunął się na kilka centymetrów ode mnie. Nasze spojrzenia się skrzyżowały i to uczucie było dziwne. Nie wiem, tak jakby cały gniew nagle odszedł w niepamięć. Jakbym wciąż pamiętał, co mi zrobił, ale nie był zły. Tak jakby to było dawno temu. I to uczucie zdecydowanie nie było niczym dobrym. Wpatrywał się we mnie przez kilkanaście sekund, które dłużyły się nieubłaganie. Mentalnie odsuwałem się od niego, w praktyce nie potrafiłem tego zrobić. Odruchowo przymknąłem powieki, czując jego oddech coraz bliżej i bliżej moich ust. I choć powinienem zganić go, powiedzieć, jakim dupkiem jest - zabrakło mi sił na to. Pocałował mnie. Tak zwyczajnie. Po prostu przycisnął swoje wargi do moich i... to był pocałunek. 
- Louis! - krzyknąłem, gdy w końcu do mnie dotarło, co robimy. Wyrwałem się z jego uścisku natychmiastowo, cholernie żałując, że nie zrobiłem tego parę sekund wcześniej.
- Jest mi cholernie przykro - wybełkotał - Chciałbym cofnąć czas.
- Żałujesz? Czego niby?
- Tego, jak cię potraktowałem... Wiesz, o czym mówię. 
- Chyba - mruknąłem pod nosem. - Chodź, zrobię nam herbaty.
Przenieśliśmy się więc do kuchni, Louis usiadł przy stole. Ja dołączyłem do niego dopiero wtedy, kiedy woda się zaparzyła i mogłem zalać dwa identyczne kubki wrzątkiem. Jeden z nich podstawiłem tuż przed nim.
- Louis, zdajesz sobie sprawę, jak dużą część mojego życia spieprzyłeś? - zapytałem prosto z mostu.
Musiało to wyglądać komicznie, gdy już sekundę później usta zanurzyłem w gorącym napoju, nie zważając na mocne znaczenie tych słów.
- Harry, nie mów tak, proszę.
- Ale jak? To prawda. Spierdoliłeś je po całości, okey... Znaczną część, ale to nie zmienia faktu, że jesteś chwastem na mojej drodze.
Przyznaję się. Takie stwierdzenie było dziwne, jak na moją osobę i doprawdy nie wiedziałem, co w tym momencie we mnie wstąpiło.
- To nie było celowe - tłumaczył się.
Przewróciłem oczami i westchnąłem.
- Nie wiem, Louis. I teraz mnie to nic nie obchodzi. Nasze relacje już nigdy nie będą takie jak przedtem - powiedziałem spokojnie.
Żałowałem, że tak nie będzie. Naprawdę. Nasza przyjaźń była wspaniała, musiałem to przyznać przed sobą. I było mi szkoda zaprzepaścić ją całkowicie. Nie chciałem tego, mimo wszystko. Pamiętałem stare czasy, do których wciąż sięgałem pamięcią. Nasze wspólne wielogodzinne rozmowy, wygłupy na koncertach i w sumie wszędzie, gdzie się tylko dało. Uśmiechnąłem się delikatnie pod nosem. Brakowało mi tego.
- Nie chcę ich niszczyć całkowicie. Louis, wiesz, co do ciebie czułem, prawda? I nawet nie zdajesz sobie sprawy, jak bardzo pragnę, aby to uczucie całkiem wygasło. Ale ono jest okropne, nie chce dać mi się uwolnić od ciebie. I choć to Zayn jest teraz dla mnie najważniejszy, nie ty, z nim chcę spędzić kolejne dni, miesiące, lata, nadal wspominam ciebie. Czuję się źle przez to.
Zerknąłem na niego, odgarniając wcześniej dłonią opadającą na oczy grzywkę. Patrzył na mnie z lekko rozchylonymi ustami i wpatrywał się, kompletnie zaskoczony.
- Przepraszam za wszystko, co powiedziałem. Ja... chyba cię kocham, Harry - wyszeptał.
- Ja ciebie też, ale to jest już inna miłość. Przykro mi, Louis.
- Ja... - wciągnął do płuc powietrze, następnie nerwowo wypuścił je z pomiędzy ust - rozumiem.
Posłałem mu pocieszający uśmiech, bo nawet, jeśli nie powinno tak być, poczułem się winny.
- Przyjaciele? - zapytałem, wyciągnąwszy dłoń w jego stronę.
- Przyjaciele - potwierdził, ściskając ją.
~ ~ ~ 
Po około godzinie z powrotem wchodziłem do szpitala i jeszcze raz oznajmiając kobiecie za ladą, że przyszedłem do Zayna Malika, w końcu mogłem udać się na pistacjowy korytarz. Niall i Louisa siedzieli tam razem cały czas, czekali na mnie i wieści od lekarza. Denerwowałem się strasznie, miałem wrażenie, że każda komórka w moim ciele drży z nerwów spowodowanych totalną niewiedzą o jego stanie. Byłam kilka kroków od sali, gdy nagle zaczepił mnie lekarz, którego dzisiejszego dnia widziałem po raz kolejny.
- Mogę prosić pana do mojego gabinetu? - zapytał całkiem poważnie.
- Oczywiście - odparłem krótko i od razu poszedłem za mężczyzną. 
Prowadził mnie przez kilka minut, aż w końcu doszliśmy. Usiadł za dębowym biurkiem, a ja tuż po jego drugiej stronie. 
- I jak? Co z nim? - spytałem zniecierpliwiony.
- Na szczęście nie doszło do anemii, choć było blisko. Chłopak jednak miał już wizytę specjalisty. Choruje na depresję i wskazane jest leczenie.
- W porządku, wszystkiego dopilnuję, obiecuję.
Chwilę jeszcze rozmawialiśmy, potem pozwolił mi pójść do sali, gdzie leżał Zayn. Nie zwlekałem ani chwili, udałem się tam od razu. Niepewnie zastukałem pięścią w białe drzwi. Zza nich usłyszałem słaby głos Mulata, proszący, abym wszedł do środka. Otworzyłem je powoli i od progu posłałem ciepły uśmiech.
- Witaj, uszatku - powiedziałem cicho na przywitanie, jednocześnie zamykając za sobą drzwi.
Pod ścianą odstawiłem czarną torbę.
- Hazz, ja cię strasznie przepraszam za mojego ojca - spojrzał na mnie smutnym wzrokiem, kiedy usiadłem obok jego łóżka i odruchowo schowałem jego prawą dłoń w swoją.
- Nie przejmuj się tym. Naprawdę, to jest najmniej ważne w tym momencie. Chcesz teraz sprawę z anonimem od listów zgłosić na policję? - zapytałem, kciukiem pocierając już trochę szorstki policzek.
- Wiesz... nie. Dajmy spokój. Nie mam siły i ochoty do załatwiania tego. Nieważne, może Paul nas nie zabije - wzruszył jedynie ramionami.
- Na pewno?
- Tak. Niech sobie żyje - odparł spokojnie - Mocno żałujesz, że się wydało? - zapytał stłumionym głosem.
Energicznie potrząsnąłem głową w geście zaprzeczenia. Nie czułem się z tym źle. Może jedynie trochę, ale tylko dlatego, że wiedziałem, iż on nie przyjął tego za dobrze. Bał się ujawnienia.
- Nie, po prostu nie chciałeś tego, więc trochę jestem zły. Ale mi to nie przeszkadza.
- Czyli co, nie wstydzisz się tego? Ani trochę?
- Mam się wstydzić, bo lubię trzymać cię za rękę, całować, mówić do ciebie "uszatku"? - zaśmiałem się pod nosem - To nie powód do wstydu.
Mulat mocniej ścisnął palce na mojej dłoni i uśmiechnął się promiennie. Na moim sercu rozlało się ciepło, to był niezwykle przyjemny widok.
Zaraz wyjąłem telefon i włączyłem twittera. Co chwilę pojawiały się nowe wiadomości. Niemal wszystkie dotyczyły mnie i Zayna. Rano bałem się, jak wszyscy na to zareagują. Ale o dziwo, w oczy rzucił mi się jeden, może dwa niemiłe komentarze. Dziewczyny, bo to one głównie pisały, życzyły nam szczęścia i wielu innych, mniej przyzwoitych rzeczy, od których aż zacząłem się śmiać.
- Co jest? - wtrącił Zayn.
- Spójrz - podałem mu telefon.
Chwycił go i zaczął czytać wiadomości. Na jego twarzy pojawił się cień uśmiechu. Był tym kompletnie zaskoczony, nie spodziewał się tak ciepłego przyjęcia nas przez fanów.
- Napisz im coś - zaproponował, oddając mi komórkę.
- Ale co?
- No nie wiem. Podziękuj. Zasługują na to.
Przytaknąłem i wystukałem kilka słów na klawiaturze. Kliknąłem "tweetnij". I w tym momencie potwierdzenie naszego związku i podziękowania zobaczyło kilkaset, o ile nie więcej, tysięcy osób.
- Hej, Harry, rozmawiałeś z lekarzem?
- Tak, Zie - schyliłem się, aby ucałować pełne wargi chłopaka - Przejdziemy przez to razem.
___
Trzy tygodnie. Jakoś tak. Przepraszam za opóźnienie. Przepraszam również, że nie jestem w stanie poinformować wszystkich o tym rozdziale, ale jestem w takim lekkim zadupiu, gdzie internet działa strasznie, choć częściej nie działa. Mi się ten rozdział w ogóle nie podoba. Za dużo dialogów mi wyszło, ale nie potrafię tego skrócić. Chciałam jeszcze tylko zaznaczyć, że przed nami został jedynie epilog.
PYTANIA DO POSTACI

23 komentarze:

  1. Booooski :) ale boje sie o Zayna :// dobrze ze Larry sie pogodzil byle w Zarrym bylo lepiej :) ( chodz wole Larrego ale twoj Zarry mnie urzeka :) )

    OdpowiedzUsuń
  2. Ale jak, tylko epilog?! Nieeee :< :(
    Rozdział świetny, nie wiem co ci nie pasuje. Bardzo mi się podoba. Najlepszy jest optymizm Hazzy, kiedy pocieszał Louisę i wszedł do sali Zayna, bez żadnych pretensji, tylko " witaj uszatku " :D
    Zatem czekam na nowy, buziaki ;*

    OdpowiedzUsuń
  3. Czyli to już koniec ?? Szkoda bo ciężko będzie rozstać się z czym do czego się tak mocno przywiazalo :) Mam nadzieję że prowadzić jeszcze jakieś fajne blogi co :)

    OdpowiedzUsuń
  4. tylko epilog :o strasznie będzie mi brakowało tego opowiadania :c rozdział ogólnie jest fajny :3

    OdpowiedzUsuń
  5. Rozdział był świetny. Ciężko mi pogodzić się z faktem, że to już prawie koniec. Zżyłam się już z tym opowiadaniem :c Mam nadzieję, że już niedługo zaczniesz pisać nowe - równie dobre jak to. :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Tylko epilog? O matko, ale to zleciało... Sama nie wiem, czy się z tego cieszę... Strasznie się z żyłam z twoim opowiadaniem. Mam nadzieję, że ostatnie słowa Harry'ego są zapowiedzią zmian na lepsze w życiu tej dwójki... a może i czwórki? Jestem strasznie ciekawa jak to będzie z Niallem i Louisą. No i z dzieckiem. I czy z Louisem, to znów będzie przyjaźń? A rodzice Zayna? A jego choroba? Zespół? Mam w głowie tyle pytań, że z niecierpliwością będę wyczekiwać epilogu licząc, że znajdę w nim choć część odpowiedzi...
    Pozdrawiam i życzę wszystkiego dobrego :)

    @KateStylees
    http://1d-my-little-mystery-girl.blogspot.co.uk/

    OdpowiedzUsuń
  7. Było takie pieknie... nie mogę uwierzyć, że się kończy! Będę płakać. Uwielbiam cię Giovi!!!

    OdpowiedzUsuń
  8. Świetne ♥♥♥
    No i Lou, przyznał się w końcu do swoich uczuć, ale zrobił co zrobił, i dobrze że loczek nie rzucił się na niego czy coś.
    Mam nadzieję że epilog będzie szczęśliwy :D Jeju jak ja kocham twoją wersję Zarrego ♥♥♥ Będę za tym tęskniła, coć dopiero nie dawno to odkryłam :( Ale było i jest bo jeszcze epilog piękne, najbardziej podobał mi się moment w centrum handlowym :D
    Mam nadzieję że epilog będzie w krótce :)
    @TeleDul

    OdpowiedzUsuń
  9. Nie!!! To nie może być koniec :( Uwielbiam twoje opowiadanie, ale cóż wszystko się kiedyś kończy, nie? No ale ciesze się że Hazz wreszcie dowiedział się o depresji Zayn'a no i że on zacznie się w końcu leczyć. Ale w końcu dowiemy się kto jest tym anonimem, czy to zostanie niewyjaśnione?

    OdpowiedzUsuń
  10. CO? JAK? ALE ŻE CO? JAKI EPILOG? ŻARTUJESZ SOBIE ZE MNIE, PRAWDA? BOŻE, POWIEDZ, ŻE ŻARTUJESZ! NIE, NIE, NIE I JESZCZE RAZ NIE, NIE ZGADZAM SIĘ, SŁYSZYSZ? JA CHCĘ TEGO WIĘCEJ...
    Mi się rozdział spodobał, zresztą, jak każdy, jedynie byłam zaskoczona Lou, a raczej reakcją Hazzy. Wiem, że to na pewno było dla niego coś o czym zawsze marzył, ale biorąc pod uwagę leżącego w szpitalu Zayn'a, z depresją, okaleczaniem się i prawie anoreksją, mógł się powstrzymać... Ale no, dobra, niech Lou się cieszy.
    I końcówka była baaardzo słodka i baaardzo mi się spodobała <3.
    A TERAZ WRACAM DO TEGO EPILOGU, NAWET O TYM NIE MYŚL DZIEWCZYNO, BO CI NAKOPIĘ DO TYŁKA, JA TAM CZEKAM NA ROZDZIAŁ 29, NIE NA EPILOG, AMEN.

    OdpowiedzUsuń
  11. Biedny Zayn, nie spodziewałam się, że się okalecza... Jeszcze bałam się, że Hazza zrobi coś głupiego jak Lou do niego przyszedł, na szczęście Harry jest mądry :) Rozdział cudowny, wzruszyłam się <3 A co do epilogu to ani mi się waż! Nie możesz mi tego zrobić :c Ja po prostu kocham to opowiadanie! Dobra, już się trochę uspokoiłam, ale szkoda, że to już koniec. Niemniej jednak to opowiadnie pozostanie na długo w mojej pamięci ;) WerAnia17

    OdpowiedzUsuń
  12. wow ;d Zayn sie okalecza, masakra, ale mam nadzieję ze przejdą przez to z Harrym ;) a i ten pocałunek Louisa i Harry'ego -,- grrr, no i wgl: epilog? EPILOG? EPILOG? ;'( żartujesz? ;c nie rób nam tego, proszee ;** to jest najlepsze opowiadanie jakie kiedykolwiek czytałam! <3 <3 moze napiszesz jeszcze jedno? ;* ♥ nie kończ pisać bo naprawdę masz talent, wiesz? ;) ;* na pewno to opowiadanie zostanie mi długo w pamięci bo sie do niego przywiązałam ♥

    OdpowiedzUsuń
  13. Tylko epilog? O cholerka...
    Teraz to mi się smutno zrobiło. :(
    Nie wiem czy to już pisałam czy nie, ale twój blog był jednym z pierwszych blogów (jak nie pierwszy) z opowiadaniami o parze homoseksualnej z 1D. Naprawdę. :P
    W sumie to dzięki niemu sama zaczęłam pisać. :)
    Dlatego strasznie mi przykro, że to już koniec. I kurcze... Zżyłam się z tym opowiadaniem.

    Dobrze, że Hazz zareagował tak jak zareagował na wiadomość, że Zayn go okłamywał. Mógł być przecież zły, a to na pewno nie pomogłoby ich związkowi.
    Co do Lou i Harry'ego. To cieszę się, że tak to się skończyło. Że nie wrócili do siebie, chociaż jest jeszcze epilogi kto wie czy nie wymyślisz, że po kilku latach Harry jest z Lou. Cóż. wszystko zależy od ciebie, ale naprawdę pokochałam twojego Zarry'ego.
    Pozdrawiam i życzę weny.

    OdpowiedzUsuń
  14. Po napisaniu wypracowania maturalnego na ponad 500 słów na temat "Lalki", usiadłam do czytania rozdziału 28 z wielką przyjemnością, ale także smutkiem. Świadomość, że zbliżamy się już do końca jest dla mnie strasznie, ale to strasznie przygnębiająca. Wiem, że jest jeszcze Dom Skoczka oraz IBYS i BM, ale do YIMB mam naprawdę wielki sentyment.
    Pierwsze, co powiem, to... Krótkie! Tak strasznie, strasznie krótkie. Nim zdążyłam się dobrze wczytać, tu już koniec. To nie fair, wiesz? Przez to nawet nie mam wiele do powiedzenia.
    Zaskoczyła mnie dojrzała postawa Harry'ego - pokazałaś go z zupełnie innej strony, niż dotychczas. Nie mam pojęcia czemu, ale przed oczami pojawiła mi się ta scena, gdy Lou i Zayn wrabiali resztę, iż producentka zaczyna rodzić. Myślę, że wiesz o który filmik dokładnie mi chodzi. Tam również Hazza zachowywał się nad wyraz dojrzale i poważnie, choć może nie był do końca opanowany.
    Cieszę się, że nie nakrzyczał na przyszłą panią Horan, gdy ta wyjawiła mu, iż Zayn go okłamywał i się głodził; swoją drogą - serio, Hazz, nie zauważyłeś tego? No, w każdym razie jestem pozytywnie zaskoczona postawą Styles'a - spodziewałam się, że nieco się zapomni i nieco naskoczy na Malika za to, że się głodzi i w dodatku okalecza; za to, że go okłamywał. A tu takie słodkie: "Witaj, uszatku". Nie sposób się nie uśmiechnąć.
    W ogóle to sam początek, ta rozmowa z lekarzem i Niallem... Też dobrze Ci to wyszło, aczkolwiek zachowanie Horana bardziej pasowało mi do Liama. Wiesz, taki ułożony, opanowany...
    Grr. Lou. Jak ja cię kocham, choć w tym opowiadaniu wyjątkowo działasz mi na nerwy. Fajnie tak mieszać w życiu swoich przyjaciół, co? Spodziewałam się tego pocałunku, naprawdę. Było to łatwe do przewidzenia, ale sądziłam, że Styles go odepchnie, odrzuci, zwyzywa od idiotów, gnojów, świń i użyje innych epitetów, których tutaj nie przywołam. Ale z tą "herbatką" przeszłaś sama siebie. Czego jak czego, ale tego bym nie wymyśliła. Chyba mój mózg za bardzo przesiąkł tymi niezbyt udanymi ff o 1D, gdzie głównie albo jest bardzo słodko, albo bardzo gorzka i nie ma niczego po środku, ale... Hm, do takiego Stylesa przychodzi sobie taki Tomlinson, który traktował go jak gówno, namieszał mu w życiu bardziej niż wszyscy papparazi razem wzięci i w dodatku go całuje, a Harry mówi: Chodź, napijemy się meliski? No, duże zakoczenie jak dla mnie. Nie bałam się, że Styles ulegnie urokowi Boo, ale cieszę się, że postanowili znów być przyjaciółmi.
    Końcówka urokliwa. Mam nadzieję, że kiedy Larry (prawdziwy) się ujawni, również będą dostawać same miłe tweety i wiadomości (nie zapominając o tych "mniej przyzwoitych rzeczach").
    Naprawdę ciężko myśleć mi o tym, że został tylko epilog. Wiem już teraz, że często będę wracała do tego opowiadania i czytała je od początku, ale oczywiście możesz liczyć na to, że zawitam również na innych Twoich blogach. Korzystając z okazji (obiecuję, że przy opublikowaniu epilogu nie będę się czepiać) wymienię Ci jeszcze błędy. Pominę błędny zapis dialogów i zapodam Ci:
    "I choć młody lekarz powiedział mi jakąś godzinę temu, że nie uzyskam żadnych, szczegółowych informacji, póki co, nie uśmiechało mi się wracać do domu." - bez przecinka po "żadnych" i po "co".
    "Podniosłem głowę ku górze, spoglądając prosto w oczy mężczyzny w białym kitlu." - "podnosić" automatycznie oznacza, iż do góry. ;)
    Mam nadzieję (i jednocześnie jej nie mam), że na epilog nie będziemy musieli aż tak długo czekać. Pozdrawiam Cię, Vi.
    wanilia.
    @wanilia03 ; www.voice-on-tape.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  15. Ostatni rozdział jest bardzo niepewny, więc boję się tego epilogu.
    Boję się, że Zayn niespodziewanie umrze. ;(
    Nie uśmiercaj go. Tak dobrze im się razem żyje.

    http://completely-different-life.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  16. bosko, bosko, bosko <3

    zapraszam do siebie. jest już drugi rozdział <3

    love-is-escape.blogspot.com

    OdpowiedzUsuń
  17. Ten blog został nominowany Do Versatile Blogger Award
    Więcej informacji tu
    http://forever-love-in-my-heart.blogspot.com/
    Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  18. Nnie .. nie epilog ... proszę ...
    tylko nie rób smutnego zakończenia ...
    na takiej ilości blogów już ryczałam ...
    nie chcę płakać na twom ...
    proszę ...

    OdpowiedzUsuń
  19. Epilog? Tak szybko?
    Wydaje mi się, że Zayn zrobi sobie coś złego i będzie smutne zakończenie.(a ja nienawidzę smutnych zakończeń...)
    ... ale i tak najważniejsze jest to, że Larry już się nie kłóci xd.

    Czekam na epilog ;3

    http://lookingformylouis.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  20. Boże, boskie. *,*
    oczekuję na epilog. ;3

    zapraszam: http://marzenia-1d-opowiadania.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  21. Zostałaś nominowana do Liebster Awards. Więcej szczegółów tu: http://theway-i-feel.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  22. uwielbiam to opowiadanie! :) x

    OdpowiedzUsuń